2013 part 1: A dream come true, more adventures ahead... Archive

Zondag 11 Augustus 2013 Canada, Baie de Gaspé, Gaspé: heater Works / de kachel doet het

The heater is working. Outside it is 23 degrees but our heater is working, finally. The last days Dennis worked on the heater (on the picture the pump) and in the meantime we visited the music festival in Gaspé. Friday there was a parade and we went with our neighbors Etienne and Lucie from Marie Ty. Unfortunately Mary Ty has a leak and they have to go on shore soon. --------------------------------------------------------------------------

“Let op,” zegt Dennis en hij drukt op ‘On’. We horen een ventilator starten. ‘Tik tik tik,’ zegt het opvoerpompje (zie foto). We staan allebei bij een rooster. “Hij doet het, hij doet het,” we staan als kleine kinderen te dansen in de boot. Er komt warme lucht uit de roosters! Buiten is het 23 graden, maar onze kachel doet het. Eindelijk! De afgelopen dagen heeft Dennis aan de kachel gewerkt. Tussendoor bezochten we het muziekfestival. Vrijdag zijn we met onze buren, Etienne en Lucie van de Marie Ty, naar de parade geweest en de rest van de avond gezellig in een kroeg gehangen. Op een dag riep ik Dennis via de porto. Hij mocht me bij de haven komen ophalen. Ik had net boodschappen gedaan. Terwijl Dennis in het bijbootje stapt, zie ik de buurman naar hem toe varen. “Hij kwam een vlag van Quebec brengen,” vertelt Dennis als ik bij hem in de dinghy stap. Ik kleurde het plaatje van de gever in: een oudere man alleen, verlegen om een praatje. Ahum, een hartstikke leuk jong stel. Helaas hebben ze na de leuke vrijdagavond een minder leuke mededeling. Ze hebben lekkage en gaan maandag de kant op.

Donderdag 8 Augustus 2013 Canada, Baie de Gaspé, Gaspé: fine anchorage / prima ankerplek

The anchorage where we are now is fine: pretty moutains, no dinghy fee, free shower, laundry service, internet on board, two grocery stores on a walking distance and a music festival. We do the final steps with the heater. --------------------------------------------------------------------------

Sinds maandag liggen we hier bij Marina Gaspé voor anker. De baai met de bergen is prachtig om te zien, de mensen bij de marina zijn vriendelijk: we hoeven niet voor de dinghy te betalen en we mogen douchen. Er is een goedkope wasmachine en droger. Er zijn twee supermarkten op loopafstand. Vanaf de boot hebben we prima internet. De kachel heeft nog wat aandacht nodig en vanaf vanavond start hier een muziekevenement. Een heerlijke plek om even bij te komen. We eten bij Quinita. Quinita eet bij ons. We bouwen de dieseltoevoer voor de kachel in. We doen boodschappen. Ik ga naar de kapper. Dennis bouwt het bedieningspaneel van de kachel in en we werken de website bij.

Maandag 5 Augustus 2013 Canada, Baie de Gaspé, Van Grande Greve naar Gaspé: hiking in Forillon National Park

We do the Mont Saint Alban hike in the National Park. A beautiful hike with a lot of climbing to a view tower. Unfortunately there is al lot of fog. At the end of the afternoon we sail to Gaspé and anchor close by the marina. Trip: 11.0 nm. --------------------------------------------------------------------------

Vanuit de haven kun je twee wandelingen maken: naar de vuurtoren of een rondwandeling naar een uitzichttoren dwars over het schiereiland. De vuurtoren hebben we al vanaf het water gezien. Wij kiezen voor dwars over het eiland. We beginnen met veel klimmen. Het wandelpad is prachtig en tot de uitzichttoren komen we nauwelijks mensen tegen. Als we aan de andere kant van het eiland zijn, is het opnieuw mistig. Ik had zo graag de steile rotsen vanaf boven bekeken. Op ruim 300 meter hoge uitzichttoren zitten we boven de bomen. We hebben een mooi zicht op de Baie de Gaspé en heel even op de westkant van de St. Lawrence River, maar helaas de steile oostkant blijft in de mist.

Halverwege de terugweg gaat het regenen. Ik verdraai mijn knie een beetje en op mijn tandvlees loop ik het laatste stuk naar de boot. Een prachtwandeling, ondanks de mist. Een snel tukje na een opgewarmde pasta en dan varen we 10 mijl de baai in. We ankeren net voor marina Gaspé bij de gelijknamige stad. Quinita komt zeilend achter ons aan. Ze moeten kruisen, wij zijn daar inmiddels te lui (of te moe?) voor. Wij zeilen de laatste anderhalve mijl aan de wind op de genua, die doen zij dan weer op de motor.

Zondag 4 Augustus 2013 Canada, Van St. Lawrence River, Anse de la Riviere au Renard naar Baie de Gaspé, Grande Greve

We sail again in the fog. Luckily aroud the cape the view is better and we admire the coast of Cap Gaspé. We go to Grand Greve, a very little harbor in the Forillon National Park. Trip: 23.7 nm, av: 4.3 kts -------------------------------------------------------------------------- We varen opnieuw in de mist en dat vind ik jammer want de kust is hier erg mooi. Vlakbij Cap Gaspé klaart het wat op en bewonderen we de steile ongeveer 300 meter hoge rotsen.

Op de kaap staat een vuurtoren en er staan een paar piepkleine mensen bij.

Grande Greve is een klein haventje in het Forillon National Park. Het is hier prachtig om te wandelen en vanuit het haventje worden walvisexcursies en kajaktochten georganiseerd. De ingang is zo nauw dat ik me afvraag of we er wel doorheen passen. Ik roep de haven op de marifoon, geen antwoord en als ik weer naar buiten kom, zijn we al binnen. Voor de 4,5 meter brede catamaran Quinita moet het niet makkelijk zijn om hier binnen te komen. Met een knal raken ze ook een zijkant.

Twee boten in de haven en nu is het eigenlijk al vol. Er staan veel toeristen op de pier te vissen en wij zijn ook een attractie. We komen 20 cm water te kort bij laagwater, maar het ziet er uit alsof het allemaal zand is en dat durven we wel aan. Op borden lezen we dat je 10 makrelen per dag mag vangen. Het haventje is de goedkoopste tot nu toe; 32 dollar. We drinken een aankomstdrankje op de Quinita, eten en wandelen nog een stuk over het prachtige wandelpad richting vuurtoren.

Zaterdag 3 Augustus 2013 Canada, St. Lawrence River, Van La Grande Valee naar Anse de la Riviere au Renard

Early in the morning Bodyguard is rolling on the waves so we leave already at 7.15 am to Anse de la Riviere au Renard. Here is a marina and a very protected basin where you can anchor. We sail in the fog. The marina is very empty. We go on anchor. In the marina we meet our friends from Tadoussac again and they come over for dinner. Anse de la Riviere au Renard is a village along a busy road. We don’t like it. Trip: 34.8 nm, av: 4.8 kts --------------------------------------------------------------------------

Om kwart voor zeven is Dennis het rollen van de boot zat. We liggen in een half beschutte baai, maar met golven recht de baai in, is het net of je midden op de rivier ligt. In een half uur ligt de dinghy vastgebonden op het voordek en hangt het motortje aan de reling. We varen de mist in en zetten de radar aan. ‘s Middags blijkt dat stipje achter ons de Quinita te zijn. Ron en Theresa die we eerder in Tadoussac ontmoetten, gaan ook naar Anse de la Riviere au Renard. Anse de la Riviere au Renard is een marina met een enorme pier eromheen. Binnen de pier kun je ook prima beschut ankeren. Quinita gaat de haven in en wij gaan voor anker. ’s Middags gaan we met het bijbootje de marina in. Er liggen wat vissersboten en een stuk of vier pleziervaartboten. Quinita is de enige bemande; het is midden in het vaarseizoen! We verkennen het plaatsje. Het is gebouwd langs een drukke, momenteel opgebroken, weg. Wij vinden er niet veel aan. In de marina nodigen we Ron en Theresa uit om bij ons nasi te komen eten. Het wordt een gezellige avond.

Vrijdag 2 Augustus 2013 Canada, St. Lawrence River, La Grande Valee: hiking / wandelen

There is little wind predicted so we go hiking. We find a nice path along a pond. We think it is in winter a snowscooterway. --------------------------------------------------------------------------

We hebben gisteren een kort wandelingetje naar de kerk gemaakt en dat smaakte naar meer. Er wordt nauwelijks wind voorspeld dus we laten geen zeildag lopen met een dagje wandelen. We slaan zomaar ergens van de hoofdweg linksaf en komen bij een beekje dat we oversteken. Daarna wandelen we een mooi rustig pad langs het water. Blijkbaar is dit een sneeuwscooterroute, aan de borden te zien.

Donderdag 1 Augustus 2013 Canada, St. Lawrence River, Van Mont Louis naar La Grande Valee

There are two grocery stores on walking distance in this bay. After lunch we go on engine to La Grande Vallee. Again a nice bay and in the evening we walk up to the church. Trip: 26.8 nm, av: 6.7 kts --------------------------------------------------------------------------

We halen eerst wat boodschappen. Er blijken in deze mooie baai twee supermarkten op loopafstand te zijn. Na de lunch varen op de motor naar La Grande Vallee. We hebben weer stroom mee. Opnieuw liggen we in een mooie baai en ’s avonds wandelen we naar boven naar de kerk.

Woensdag 31 Juli 2013 Canada, St. Lawrence River, Van Les Mechins naar Mont Louis

With 28 knots of wind we sail fast to Mont Louis. We have two reefs in the main en the genoa at the other side with the boom. Regularly we see groundspeeds of 9 to 10 knots. Dennis has good signals with the SSB-radio with his mother and friends in the Netherlands. In the evening there is a warm wind and we can sit outside again. Finally. Trip: 54,0 nm, av: 7.4 kts --------------------------------------------------------------------------

In een baaitje achter de berg heb je geen idee hoe hard het buiten waait. Het duurt dan ook even voor we de juiste zeilvoering hebben bij een dikke 6 Bft in de rug. Vol grootzeil is te veel. Alleen de genua is niet in balans. Twee riffen in het grotzeil en de genua al dan niet een stuk ingerold gaat prima, gaat hard zelfs. We hebben ook stroom mee en zien de snelheid over de grond regelmatig op 9 tot 10 knopen staan. De bergen zijn mooi, het weer zonnig. ZEILEN met hoofdletters al moet ik in het begin even wennen aan de harde wind. Om 16:00 uur zijn we bijna bij Mont Louis. Dennis heeft om 16:30 uur een radioverbinding-afspraak. Voor de zendamateurs onder de lezers: op 14.153 USB zie voor actuele scedtijden de subpagina in de linkerkolom van de site. We laten het grootzeil zakken en met een klein puntje Genua overbrug ik de laatste mijlen terwijl Dennis met zijn moeder, Vincent, Rob en Ton op de DEC en François in Zeeuws Vlaanderen spreekt. De verbinding is goed. Dennis onderbreekt het radionetje even om het anker te laten zakken. Ik dek de zeilen af.Het is heerlijk buiten. Uit de berg waait een warme wind en al snel is het buiten 21 graden en binnen 18. We eten buiten en zitten ’s avonds heerlijk in de kuip. Hier waren we echt weer aan toe. De watertemperatuur is inmiddels gestegen naar 10,5 graden Celsius. In Rimouski zei de man die mijn lijn aanpakte dat het hier de koudste plek van Québec was. Ik antwoordde toen: “Gelukkig, want dat betekent dat het straks weer warmer word.” Dat was ik gisteren vergeten, maar nu herinner ik het me weer.

Dinsdag 30 Juli 2013 Canada, St. Lawrence River, Van Matane naar Les Mechins

It is cold and I wander what I am doing here. In the Carieb I found it to hot in July but the coldness is also not nice. Trip: 28.1 nm, av: 5.1 kts. -------------------------------------------------------------------------- Als ik om een uur of acht wakker word, is het buiten 9 graden Celsius en binnen 11 en de watertemperatuur 6. De kachel doet het bijna, maar nog niet helemaal dus. Ik vraag me af wat ik hier doe. Het is grijs, grauw en de omgeving is industrie-achtig. Ik krijg visioenen van de Carieb, waar ik het in juli 2011 veel te warm vond. Maar wat was er mis met de hele dag een duikbril op en je kop onder water? Daar was op zich niets mis mee, maar we moesten ook eten, boodschappen doen, slapen en zelfs voor dat laatste was het veel te warm. Te koud is het dus ook niet. Dennis gaat eerst nog even de kant op om een tube kit die heet mag worden voor de kacheluitlaat, te halen bij één van de vele autobedrijfjes. Hij is niet bang dat de kajak gestolen wordt, want hij boort er gewoon een gat in en neemt een lange staalkabel met slot mee. We motoren naar Les Mechins en gaan daar onder het toeziend oog van vele vissers op de kade voor anker bij een scheepswerf. ’s Avonds wandelen we in de mist naar de kerk in het bovengelegen plaatsje Les Mechins. Het stelt niet veel voor. Vandaag gevaren: 28,1 mijl, gem 5,1 kts.

Maandag 29 Juli 2013 Canada, St. Lawrence River, Matane: kayak stolen / kajak gestolen

After a whole day on the boat I want to get some exercise. I kayak to the shore and take a little walk. When I come back a see a car that drives away with my kayak on the roof. I ask a lady in a car to follow the car. We see the car again on a parking lot. The man is putting the ropes better. I ask my kayak back and force him to walk with me the kayak back. I am glad I could save my little boat. -------------------------------------------------------------------------- Ik word altijd een beetje ongedurig van de hele dag op de boot zitten. Vandaag ga ik flink aangekleed de kano in, terwijl Dennis de hele bakskist voor de kachel gaat uitruimen. Wat een gedoe met een regenpak, muts en zwemvest in de kano. Ik wil meteen weer naar de Bahama’s. De kant ziet er niet aanlokkelijk uit. Een kiezelstrand, een autoweg en een industriegebied. Maar wel oké om even de benen te strekken. Ik peddel naar de kant, trek mijn bootje een flink eind omhoog, prop mijn regenbroek, laarzen en zwemvest voorin en bind het bootje voor de zekerheid met een lang touw aan een boomstam. Links kan ik het strand af zonder over grote keien te klimmen. Er staat een blauwe auto met een enge man erin. Geen idee waarom ik dit een enge man vind, maar het voelt eng. Ik praat mezelf voorbij de auto door te zeggen dat ik veel te lang niet zonder Dennis op de kant ben geweest. Dan word je een beetje bangig. Ik passeer de auto aan de passagierskant en … er gebeurt niets. Ik wandel een stukje rechtdoor en ga dan naar rechts. Troosteloze bedoeling hier. Wat autoshowrooms, garages en een triest motel. Het gaat regenen en ik ga weer terug. Bijna bij het strand zie ik een blauwe auto rijden met een blauwe kano op het dak. “Dat lijkt mijn kano wel,” denk ik. Verrek het zal toch niet echt mijn kano zijn. Ik roep Dennis via de porto. Ik hoop dat hij zou zeggen, rustig maar je kano ligt nog hier op het strand maar: ”Ga er achteraan en maak zoveel mogelijk lawaai,” krijg ik te horen. Ik loop achter de auto aan, maar houd dat natuurlijk nooit bij. Terwijl de auto de hoek om gaat, zie ik de kano van het dak vallen. Hij stuitert over de weg achter de auto aan. Gelukkig komt er een auto aan. De vrouw achter het stuur is bereid met mij naar rechts te gaan. Ik vertel haar dat mijn blauwe kano van het strand gestolen is en ondertussen kijk ik in beide bermen. De vrouw ziet de man als eerste op de parkeerplaats van een hotel staan. Hij staat doodleuk de kano opnieuw vast te binden. Stijf van de adrenaline stap ik uit de auto: “Stop that, that is my boat, give back!” Ik roep Dennis via de porto en vraag hem het nummerbord te noteren. Ik doe het expres in het Engels zodat de man weet dat het om zijn nummerbord gaat. Dennis herhaalt het nummer en zijn stem klinkt indrukwekkend professioneel en voor mij rustgevend. De man hangt één of ander lulverhaal op in het Frans dat hij mij wou helpen en de vrouw zegt dat hij mij wilde helpen. “No he is a thief,” roep ik. De vrouw wil weer vertrekken en ik vraag haar nog even te blijven. Dat doet ze gelukkig al is het wel op een afstandje. De kano ligt inmiddels half naast de auto, maar de boerenknopen zitten zo aangetrokken dat ik ze niet los kan krijgen. “Losmaken, untie,” zeg ik tegen de getinte man met lange zwarte haren. Hij is slank en ietsje groter dan ik. Hij gaat met zijn tanden de knoop er uithalen. Ik duik intussen half de auto in om mijn zwemvest, laarzen en regenbroek er uit te vissen en stop dat in de kano. De knoop is er uit. De kano ligt op de grond en de vrouw komt vertellen dat haar lunchpauze nu echt voorbij is. Ik bedank haar en vraag me af hoe ik nu de kano weer bij het stand ga krijgen. Als hij weer op de auto van de man gaat, durf ik niet in te stappen en ben ik hem kwijt dus dat doen we niet. Maar hoe dan wel? “Take the kajak and we walk back to the beach,” zeg ik tegen de man. Als hij de voorkant pakt, kan ik hem in de gaten houden. De man vindt het goed maar hij moet wel even zijn auto parkeren. Hij start zijn auto en eigenlijk ben ik verbaasd dat hij niet hard wegrijdt maar braaf met mij de kano terug gaat dragen. Tijdens het lopen begint de man weer te praten. “Just walk to the beach,” zeg ik tegen hem. Ik heb geen zin in die smoesjes over hoe goed hij wel niet is. Ondertussen houd ik Dennis via de porto op de hoogte. Dennis heeft intussen de dinghy opgepompt en te water gedaan. Hij kan zo naar de kant komen, maar ik schat in dat dat niet nodig is. Halverwege heeft de dief geen zin meer en dreigt de kano neer te leggen. Hij heeft het over een guy on the beach. Ik maan hem door te lopen en besef later dat hij waarschijnlijk bang is voor Dennis. Ik denk dat de porto veel indruk op hem maakt en ik ben blij dat ik hem bij me heb. Op het weggetje naar het strand staat nu een grijze auto met nog een engerd er in. We leggen de boot in het water en ik stuur de dief weg. Ik wil kijken of hij nog drijft en alleen instappen zonder dat iemand hem even lekker omkiepert tijdens het onstabiele moment van het instappen. Eénmaal aan boord ben ik moe en verwent Dennis me met een kop thee en een boterham. Ga je eventjes de kant op …

Zondag 28 Juli 2013 Canada, St. Lawrence River, Matane: further with the heater / verder met kachel inbouwen

The wind is again on the nose so we wait and go further with building in the heater. -------------------------------------------------------------------------- Het is hier prima om de kachel in te bouwen. We liggen hier gratis en prima beschut voor de noordoosten, (tegen)wind. We slapen uit. Ik maak een groentensoep en Dennis peinst zich rot over de dieselleiding van de kachel. Hij wil geen kunststofslang onder tankniveau, in verband met lekkage. Uiteindelijk vindt hij het ei van Columbus: een gebogen RVS leiding tot boven de tank, daarin het kunststofleidinkje. Het dieselvorderpompje kan maar maximaal twee milimeterkolomdiameter opzuigen.

Zaterdag 27 Juli 2013 Canada, St. Lawrence River, From Rimouski to Matane

We go to Matane. Again too little wind to sail, so on the engine. Underway the engine stops. We have a clogged filter. Dennis replaces the filter and an hour and a half later we can use the engine again, luckily! Trip: 45.0 nm, av: 4.4 kts. -------------------------------------------------------------------------- We gaan eerst nog even met de fiets naar de supermarkt voor de verse spullen en frisdrank. We zitten op de fiets met de muts op en thermobroek (Ank) aan. We starten de motor om hem alvast een beetje op temperatuur te laten komen, terwijl we de lijnen los gaan maken. Ondertussen worden we uitgenodigd voor tips van de chartervaarder tegenover ons. We klimmen even bij hen aan boord. Recht aan de overkant ligt Anse Pancrase, een mooie ankerbaai met een waterval. Wij twijfelen even, maar het wordt toch Matane. De tijd begint te dringen voor New Foundland en we willen voortgang maken. Het lijkt dat we kunnen zeilen. We doen onze work-out: huik eraf, opvouwen, zeilbanden eraf, zeil hijsen en fok uitrollen, constateren dat er toch te weinig wind staat en de boel weer naar beneden doen. We varen op de motor. Dennis doet het eerste tukje. Ik het tweede. Totdat de schroef anders gaat klinken het toerental terugloopt en de motor afslaat. Einde schoonheidsslaapje. Ik ga aan het roer. Met de genua uit, maak ik twee knopen snelheid. Dennis gaat op zoek naar de oorzaak. Er zit nog genoeg diesel in beide tanken. Een dichtgeslagen filter blijkt het probleem. Dennis had dit al willen vervangen, maar omdat we twee filters hebben en de leverancier ons niet kon vertellen welke we gebruikten, dacht Dennis aan het haperen van de motor te kunnen weten welk filter hij moest vervangen. Hij had zich nooit gerealiseerd dat de motor er direct zonder enige vooraankondiging mee zou ophouden. Gelukkig gebeurt het nu met licht weer en genoeg ruimte om ons heen. Anderhalf uur later klinkt het geluid van onze diesel me als muziek in de oren en gaan we met zes knopen naar Matane. We blijven buiten het bassin en ankeren in het laatste schemerlicht direct achter de pier, prima beschut voor noordoostenwind. Morgen gaan we hier verder met de kachel. Vandaag gevaren: 45,0 mijl, gem 4,4 kts.

Vrijdag 26 Juli 2013 Canada, St. Lawrence River, From Baie du Ha!Ha! to Rimouski

By engine we go to Rimouski. We go in the marina. With the folding bikes we do some shoppings. We enjoy the hot shower. Trip: 17.2 nm, av: 4.8 kts. -------------------------------------------------------------------------- Om kwart voor tien verlaten we de baai weer. De andere twee zeilboten zijn al vertrokken. Er staat opnieuw weinig wind en we gaan op de motor. Pas het laatste stukje kan de genua even bij. We gaan de marina in. We worden op de eerste steiger in een box gelegd. Lekker om zo weer op de kant te kunnen stappen. Met de fiets gaan we boodschappen doen en op jacht naar slangenklemmen voor de kachel. En passant scoren we ook een Canadees simkaartje en een zwemvest (22 dollar!) voor in de kajak. ’s Avonds genieten van een heerlijk warme douche. Vandaag gevaren: 17,2 mijl, gem 4,8 kts.

Donderdag 25 Juli 2013 Canada, St. Lawrence River, From Tadoussac to Baie du Ha!Ha!

Underway I see a huge whale just ahead our boat crossing. Amazing! He is about 9 meters. Little wind so on engine. We see beluga’s hunting. We anchor in Baie du Ha! Ha!, a good anchorage. We make a little walk and enjoy sundown. Trip: 38.9 nm, av: 5.7 kts. --------------------------------------------------------------------------

De wind is afgenomen tot een windkrachtje drie uit het zuidwesten. We motorzeilen heerlijk de Saguenay River uit op weg naar Baie du Ha! Ha! vlak voor Rimouski. Net buiten de aanloopgeul hoor ik plotseling iets groots uitblazen. Schuin rechts voor de boot komt een walvis uit het water. Het dier is zo’n negen meter lang. Ongelooflijk dat er zulke grote beesten onder water zitten. Hij gaat nog even snel voor ons langs. “O nee, roep ik, “ik ga een walvis aanvaren.” Ik grijp naar de gashendel en zet deze in zijn vrij en in zijn achteruit. Ik weet zeker dat ik zo bovenop de walvis knal. Hij is zo hoog als onze voetrail. Ik verwacht zo een bloedende en/of woedende walvis maar er gebeurt niets. Hij is toch een stuk sneller dan hij er uit ziet. Maar Wow wat een prachtdier! Wat een indrukwekkende ervaring! Het wordt wel wat veel zo: twee indrukwekkende ervaringen binnen 24 uur.

De wind gaat vrijwel helemaal liggen en over golven van satijn (uitspraak van Anke) varen we op de motor verder. We zien nog veel zeehonden en beluga’s. Vijf beluga’s zijn samen aan het jagen. In Baie du Ha! Ha! Gaan we voor anker op goede ankergrond in 7 meter diep water. Er ligt nog een boot en even later komt er nog een zeilboot.

Met de dinghy roeien we naar het strand en maken we een avondwandeling. De zon gaat prachtig onder. Vandaag gevaren: 38,9 mijl, gem 5,7 kts.

Woensdag 24 Juli 2013 Canada, St. Lawrence River, Tadoussac: Bodyguard on the ground / Bodyguard aan lagerwal

We planned to go to Rimouski but due to too much wind, we stayed. We have dinner on board of our neighbor boat. Bodyguard has turned over shallow water en grounded. The boat makes an angle of 47 degrees and then she floats again. No water inside. It was scary! -------------------------------------------------------------------------- Soms verloopt een dag heel anders dan gepland. Zo zouden we vanochtend vertrekken naar Rimouski op de oostoever. Om half negen staat er nog een dikke 6 Bft. We rekenen uit dat we ook nog om half twaalf kunnen vertrekken en wachten af. Om elf uur sta ik in mijn zeilpak buiten. Het is koud met een watertemperatuur van 2 graden. Dennis hoost de dinghy leeg. Op de rivier zie ik de witte koppen nog staan. 28 knopen geeft de windmeter aan. De wind is alleen maar toegenomen in plaats van afgenomen zoals het weerbericht voorspelde. Ik zwaai naar de buurman op de catamaran zo’n tweehonderd meter verderop. Altijd leuk te weten dat er meer zotten nu ‘gevangen’ op hun boot zitten. Het is te onstuimig, zelfs in de baai, om met de dinghy naar de kant te gaan. De buurman zwaait terug en gebaart iets. Ik kan niet zien wat en ga naar binnen om de verrekijker te pakken. En passant zet ik de marifoon aan en jawel dat was het “Bodyguard here Quinita” ik dirigeer hem naar kanaal 77. “Do you guys wanna come over for dinner tonight?” Ik overleg heel snel met Dennis. “Yes,we love to,” antwoord ik. In Nederland vragen mensen wel eens of het niet eenzaam is, zo samen met Dennis op de boot. Nou zo makkelijk is het dus om contact temaken, je zwaait gewoon even en je wordt uitgenodigd voor een etentje! ’s Middags neemt de wind nog verder toe en we zijn blij dat we zijn blijven liggen. Om zes uur stappen we gewapend met ons krat wijn in de dinghy. We liggen hier al een paar dagen voor anker, maar we liggen een beetje op het randje met een ondiepte. De wind is flink afgenomen en we kunnen nota bene de boot gewoon zien vanaf de catamaran. Op de catamaran worden we hartelijk ontvangen. Ron en Teresa http://RonAndTeresa.blogspot.com, Engelsman en Amerikaanse, hebben allebei in Amsterdam gewoond en elkaar daar leren kennen. Ze varen drie maanden per jaar met hun catamaran en zijn op Lake Huron begonnen en nu onderweg naar Prince Edward Island. We krijgen rouwkost en daarna porkchops van de barbecue met sla. Heerlijk vinden we dat, vlees van de barbecue. Daar moeten we toch ook eens naar gaan kijken; naar zo’n barbecue aan de reling. Om kwart voor negen zie ik dat Bodyguard gedraaid is. Daarna beginnen de ramen in de catamaran te beslaan.

Om kwart over negen, gaat Dennis met de dinghy even checken of Bodyguard nog goed ligt. Ik verwacht hem over een tien minuten weer terug en neem nog een druif met een stukje kaas. Binnen een minuut is Dennis weer terug: “Ank kom maar! Ik heb je NU nodig.” Ik hoor aan zijn stem dat het foute boel is. Ik storm naar buiten en in de dinghy zie ik Bodyguard schuin liggen. “Dit is helemaal fout!” zie ik. We varen naar Bodyguard en ik zie ons prachtige schip helemaal schuin liggen. Vanuit de catamaran was dit door de beslagen ramen en de hoek waaronder we naar de boot keken niet te zien. “Hoe hebben we zo stom kunnen zijn?” Het lijkt of Bodyguard tegen met zegt:”Waar heb ik dit aan verdiend dat jullie me zo achterlaten?” Ik klim aan boord en moet mijn tranen in bedwang houden. Nu geen kostbare tijd verspillen aan emoties. Ik kruip over de zijkant van de kuip naar de kajuit. Dennis gaat in de dinghy met de pikhaak het water rondom de boot verkennen. Er liggen geen stenen, allemaal zand. Het is al donker en er varen geen boten meer, dus geen golven. Dennis heeft een heel andere conversatie met Bodyguard. “Luister,” zegt onze stalen boot, “jullie hebben me een beetje onhandig neergelegd, maar ik ben een stevig schip. Het zal een beetje oncomfortabel worden, want ik ga helemaal op mijn zijkant liggen. Maar over anderhalf uur is het laagwater en daarna gaat het water weer stijgen en zal ik weer gaan drijven.” Dennis gaat op bed liggen, meer op het dekbed en de lakens op het motorschot en ik op de leuning van de kajuitbank.

We hebben een pen aan een touwtje gehangen en monitoren de schuinstand. Maar zonder dat weten we ook wel dat we steeds schuiner gaan. Af en toe valt er iets van de aanrecht of uit het boekenrek. Om 22:50 uur is het laagwater en gaan we niet verder schuin. Dennis maakt nog een rondje met de dinghy. Er staat zo’n zestig centimeter water rondom de boot en de schroef is helemaal uit het water. Ons roer is een stukje ondieper dan de kiel en blijft gelukkig ook precies vrij van de bodem. Het water blijft net onder de ramen en de zwanenhals voor de bekabeling van de achterbrug blijft ook precies boven water. Het lijkt erop dat we geen water binnen zullen krijgen. Heel langzaam gaat Bodyguard zich vanaf 23:30 uur weer oprichten. Op het laatst gaat het heel snel en om half één drijven we weer helemaal. Er is geen druppel water in de bilge gekomen. Gelukkig! Later meten we de schuinstand: 47 graden! Pfffff!

Dinsdag 23 Juli 2013 Canada, St. Lawrence River, Tadoussac: Visit the Whale centre / bezoek aan walviscentrum

We visit the Whale information centre close by the marina. It is small but informative. All day there is fog above the cold water. -------------------------------------------------------------------------- Vlakbij de marina is een walviscentrum, Centre d’interprétation des mammifrères marins, wat we graag willen zien. CAN$ 12 pp is de toegang. Het is niet echt groot, maar wel informatief. Walvissen stammen af van grote landdieren en de botjes van achterpoten zijn nog steeds aanwezig. In het water zijn achterpoten niet nodig en door de evolutie zijn de achterpoten verdwenen. We laten een medewerker onze foto’s van zwarte walvissen zien en hij bevestigt dat wij Minke Whales gezien hebben. De witte walvissen zijn makkelijk te duiden als Beluga’s. Wij hebben onderweg veel beluga’s gezien, maar het blijkt dat er nog maar 1000 rondom Tadoussac zijn. Ze worden enorm bedreigd door de vervuiling en hebben daar meer last van dan andere walvissen en dolfijnen, omdat zij het hele jaar hier blijven.

Er zijn veel walvissen in Tadoussac omdat het koude voedselrijke water hier wordt opgetild de Saguenay Fjord in. We maken nog een rondwandeling aan het begin van de Saguenay River. De hele dag hangt er mist boven het koude water. Op de terugweg maken we een kort praatje met een zojuist gearriveerde catamaran. Het is te koud zo vlak boven het water om lang te blijven praten.

Aan het eind van de middag neemt de mist nog verder toe.

Maandag 22 Juli 2013 Canada, St. Lawrence River, Tadoussac: Last day on Bodyguard for Anke / Anke’s laatste dag aan boord

In the morning we go whale-watching with Bodyguard. Again we see a lot of beluga’s. When we sail with the jib there swim three white whales behind and under the boat. We say Goodbye to our crewmember for two weeks, Anke. On the land it is hot, but the water is only 5 degrees Celsius. It is cold in the dinghy and on board we weare fleece coats. But it is good sleeping. --------------------------------------------------------------------------

Het is voor Anke, voorlopig, de laatste dag aan boord Bodyguard. In de ochtend doen we nog een rondje ‘whale-watching’ met onze eigen boot. Tegen de stroom varen we samen met rubberboten vol toeristen de Saguenay River weer af naar de St. Lawrence River. Opnieuw zien we veel witte beluga’s. Met alleen de genua op gaan we weer terug en op een bepaald moment zwemmen er drie beluga’s achter de boot en er onderdoor. Door het heldere water kunnen we ze prima zien; een mooi afscheidscadeau voor Anke. Met de dinghy gaan we naar de marina. Voor CAN$ 5,75 mag het bootje hier een dag liggen en krijgen we de code van het hek, de douches en het internet. Anke trakteert ons op een lunch in het restaurantje bij de haven. Het is niet duur, maar kwalitatief ook niet veel. Een Caesarsalade is een stronk sla met daarover wat kaas.

In Tadoussac zijn geen taxi’s, maar een busje voor de cruisers brengt ons voor $ 3 pp naar het busstation. Hier neemt Anke de bus naar Montreal. We nemen afscheid van onze opstapster. Anke, het was gezellig met je aan boord! We zullen je missen. We zijn weer samen en dat is ook goed. We lopen heuvelafwaarts terug naar de marina met een korte tussenstop bij de supermarkt. Op het land kun je prima in korte broek en T-shirt. We sjouwen ons rot aan de truien en fleecejassen, maar twee minuten in de dinghy en we hebben alles weer aan. De watertemperatuur is hier vijf graden en dat is twintig graden minder dan onze laatste keer zwemmen iets voorbij Québec. Aan boord zitten we met een dikke trui aan. Het is wel heerlijk slapen onder het dekbed.

Zondag 21 Juli 2013 Canada, Van Saint-Jean-Port-Joli naar Tadoussac via Port au Persil

With a lot of current we sail to Port au Persil. Sometimes we have a groundspeed of almost 14 knots, while we do 5 knots through the water. After 6 hours we anchor in Port au Persil to wait for the current. After 4.5 hours we go with the current to Tadoussac. Underway we enjoy white beluga’s and whales. Wonderful. We anchor in Tadoussac. Trip: 67.2 nm, av: 6.4 kts. -------------------------------------------------------------------------- “Dennis!”, schreeuwt Ank. Ik schrik wakker. Ank is al naar buiten gestormd. Een vertrekkende boot laat sporen na van slechte stuurmanskunst. Hij tikt ook de Bodyguard aan bij het anker en de boegspriet. Meer mannen in onderbroek lopen over de steiger, het is bijna half zes. Zonder blikken of blozen verlaat het schip het haventje… Dennis en Ank zijn verontwaardigd over deze slechte manieren. We kunnen nog tien minuten van de schrik bekomen voordat ook wij moeten opstaan en drie kwartier later de trossen los gooien, mijn laatste ‘ritje’ aan boord van de Bodyguard. Het waait nog flink wanneer we de haven verlaten, het wordt niet zo’n heksenketel als bij binnenkomst. Eénmaal in de vaargeul profiteren we optimaal van de stroming, we halen uiteindelijk 13.9 knopen over de grond! De wind neemt af, we kunnen even heerlijk zeilen. Ik zie Ank in haar element aan het roer. Het is heel anders ‘roeren’ volgens Ank met zulke stroming. “Normaal roer je door een pak vla, nu gewoon door het water.” De wind neemt jammer genoeg helemaal af, wat een verschil met gisteren en vrijdag. De ‘fleuve’ wordt weer zo glad als een spiegeltje, met af en toe golven van satijn. De diepte neemt toe, tot meer dan 150 meter. “Zwemvaren” is er ook niet meer bij vanaf nu, de watertemperatuur is 10 graden…overigens is de buiten temperatuur behoorlijk gezakt sinds gisteren, een schamele 17 graden dwingt ons een lange broek aan te trekken, een trui en èn een windstopper.

We gaan voor anker bij Port au Persil, hier is kans op het zien van walvissen en beluga’s. We zijn alle drie vol verwachting en hopen op ontmoetingen met deze prachtige beesten. De lucht is kraakhelder, je kunt mijlen ver kijken, perfect voor het spotten van whales! Ik zie het eerste witte vlekje aan de horizon en nog een keer, we worden allemaal enthousiast. We zijn het er over eens, het moet een beluga zijn.

Na een siësta neemt de stroom ons opnieuw mee naar Tadoussac en worden we meer en meer getrakteerd op ontmoetingen met een zeehond, zwarte dolfijnen, beluga’s en walvissen.

We zijn helemaal lyrisch als we een walvis op 50 meter van de boot een versnelling zien maken half boven water. We horen hem uitademen. Dennis schreeuwt later nog veel harder: hij heeft een ‘clouse encounter’ met een beluga, direct achter de boot. Het mooie witte dier komt recht uit het water en kijkt hem aan.’ Ank en ik, net bezig met het aantrekken van ons thermo-ondergoed (ja echt waar), weten niet hoe snel we naar buiten moeten komen. Diep onder de indruk kijken we het dier na, wauw!

Voor de monding van de zijrivier de Saquenay, zien we diverse fonteinen naast ons, het kan niet op.

De zon zakt en maakt een glinsterende baan over het water, links en rechts ervan zien we de walvissen even boven komen. We varen de Saguenay nog 5 mijl op en gaan voor anker, onder de volle maan naast de ‘Father and Sons’. Ik typ mijn laatste verhaaltje voor de website, nog met muts op en koude voeten. Het is het allemaal waard, zo de natuur te mogen beleven vanaf het water, geweldig. Jammer dat ik morgen de terugreis moet aanvaarden, ik heb met volle teugen genoten van alle belevenissen, het leven aan boord van de Bodyguard en de onbeperkte gastvrijheid van Ank en Dennis. Het was geweldig Ank en Dennis, ‘tige tank!’ Vandaag gevaren: 67,2 mijl, gem 6,4 kts. [Anke]

Zaterdag 20 Juli 2013 Canada, Saint Jean Port Joli: verwaaid

Too much wind to sail. We do the laundry and the website. -------------------------------------------------------------------------- Om half zes is de wekker gegaan. Het waait nog hard en het weerbericht voorspelt toenemende wind en serieuze onweersbuien. We blijven vanochtend liggen. Ook met het avondtij naar Cap a L’Aigle gaat vanwege de slechte voorspellingen niet door. We doen de was en werken de website bij.

Vrijdag 19 Juli 2013 Canada, Van Pointe Rouge naar Saint Jean Port Joli

At 6:30 am we are sailing. The current dictates our rhythm. We go on engine and jib. Around noon we decide to enter Saint-Jean-Port-Joli. We can not enter yet, because they are dredging. We anchor outside and after an hour we can come in. We are happy that we can be in the harbor, outside there is 28 knots of wind and high waves. The harbor is little, the harbormaster very helpful and the village is nice. Trip: 29.5 nm, av: 5.6 nm/h. --------------------------------------------------------------------------

Om half zeven zijn we alweer aan het varen. De stroom bepaalt nu het vertrektijdstip. Dennis gaat na het anker ophalen weer even liggen, Anke lag nog op bed. Na een poosje komt Anke bij mij in de kuip. De genua kan erbij en gezellig keuvelend gaan we de goede kant op: richting Tadousac, een plek met veel walvissen. De wind neemt steeds meer toe en om half twaalf is de stroom mee op en we besluiten een klein haventje aan te doen. Het waait inmiddels 28 knopen; 7 bft. Ik hoop dat we erin kunnen, want ankeren is nu geen pretje. Op de kaart is de haven droogvallend. Voor de haven staan flinke golven. Het haventje is aan lagerwal. Dennis geeft een dot gas. Bodyguard schommelt heftig, Anke zet zich binnen schrap, ik buiten en dan zijn we tussen de pieren en is het rustig. Verder dan net de haven in kunnen we niet. De windkracht zeven is vlagerig en Dennis heeft de grootste moeite om Bodyguard niet op de stenen te laten waaien in de ongeveer 13 meter brede haveningang. “Nous pouvons entrer?” roep ik naar de twee mannen in kleine bootjes. “Non,” krijgen we als antwoord. Shit. Een jongen, de havenmeester blijkt, komt naar ons toe in zijn bootje. De haven wordt uitgebaggerd en er ligt een staalkabel over de ingang. Bovendien staat er nu te weinig water voor ons. Of we buiten achter de pier een uurtje voor anker willen gaan; weer door die enge ingang. Gelukkig kan Dennis met onze boot lezen en schrijven. Ik heb grote moeite om de boot tijdens het ankeren op zijn plek met de neus in de wind te houden. Na een uur worden we opgeroepen en mogen we tussen allerlei boeitjes door de haven in. We zijn blij als we liggen. Het havengeld valt hier mee (64 dollar, 46 euro). Ik geloof niet dat wij de havens in Nederland ooit nog duur vinden. Het is een gezellig klein haventje bij een leuk plaatsje: Saint-Jean-Port-Joli. We lopen door het plaatsje en bewonderen de huizen en de vele bloemen. In het clubhuis gaan we wat drinken en hebben we een gezellige avond met de havenmeester en de ‘Father and sons’; een echtpaar op vakantie uit Québec. Zij gaan morgen ook naar Tadousac. Vandaag gevaren: 29,5 mijl, gem 5,6 kts. [Ank]

Donderdag 18 Juli 2013 Van Canada, Québec naar Pointe Rouge via Ile au Ruau

Terwijl Anke voor koningin speelt, zij mag gaan fun-shoppen, spelen wij voor crew. Wij speuren het internet af en fietsen de stad door op zoek naar pilots en stroomatlassen. Gewoon bij de boekhandel vinden we een prachtige stroomatlas. De pijlen die erin staan zijn erg indrukwekkend. We krijgen straks stukken met 5 tot 6 knopen stroom. Bij de supermarkt slaan we eten in en met volbepakte vouwfietsen rijden we weer naar de boot. We vergeten tijdens het winkelen vaak dat we niet met de auto zijn. Soms nemen we dan een taxi. Dit keer parkeren we het karretje met bronwater en frisdrank onopvallend in de supermarkt en Dennis fietst later een keer op en neer. Anke komt behangen met souvenirs terug en wordt getrakteerd op een stuk watermeloen. Je bent de Koningin of je bent het niet. We tanken 150 liter diesel voor we via de sluis de haven verlaten. Het is tot nu toe voornamelijk motoren. Ook voor vandaag is de wind te weinig om te zeilen. Met stroom mee lopen we al snel 7 tot 8 knopen en dan varen we het kleine briesje dood.

Langzaam aan begint de noordoever te veranderen en zien we bergen. Terwijl ik lig te slapen zien Anke en Dennis een waterval. Ik moet het net als jullie lezers met een foto doen. We racen naar Ile au Ruau komen er daar achter dat de twee meter diepe plaat ook bij laag water nog 8 meter water heeft. Geen beschutting voor de harde ZW wind die voor morgen voorspeld wordt. En dus gaan we tegen de stroom weer vier mijl terug en aan de andere kant van het eiland tegen de inmiddels gedraaide stroom naar een meer beschutte ankerplaats voor de zuidwestenwind. Om kwart over twaalf ’s nachts liggen we en kunnen we slapen. We hadden ook gewoon om half acht kunnen stoppen en een rustige avond kunnen hebben …Totaal gevaren: 39 mijl. [Ank]

Woensdag 17 Juli 2013 Canada,St Lawrence River, van Port Neuf naar Québec

Vroeg ontbijten in de kuip lukt net tussen 2 buitjes door, het miezert wat. Half zeven varen we al, we gaan meer en meer te maken krijgen, en rekening moeten houden, met de stroming nu we de Golf van St. Lawrence naderen. Mayday mayday! hoor ik over de marifoon, er blijkt een schip water te maken met 8 personen aan boord. Later blijkt het ‘schip’ een 6 feet bootje te zijn, een dinghy waarschijnlijk. Een helikopter gaat de drenkelingen redden. Al eerder tijdens deze reis hoorde ik een noodoproep: ‘pan pan pan’, geen idee wat dit inhield. (minder ernstig dan mayday mayday) Ik zag Ank druk meeschrijven en Dennis de positie van het onfortuinlijke bootje opzoeken, alles wordt keurig bijgehouden in het logboek. Inmiddels ken ik dus iets meer scheepstermen, zoals bilgewater. Had geen idee wat dit was, laat staan een bilgeboot. Blijkt dat dit, naast dat deze boot het bilgewater afvoert (verontreinigd water van uit het diepste punt van de boot) ook een soort drijvende Albert Heijn is. Dennis heeft daar als kind ooit een dagje op mogen meevaren en kwam afgeladen met (gratis) balen chips terug. Het paste niet eens in de kofferbak van pa en ma... De oevers van de St Lawrence beginnen zich meer en meer te verheffen. Zo zien we Québec hoog op de rotsen gebouwd in de zon liggen. Wat een prachtige plaatje.

Gezien de te verwachte weersomstandigheden later die dag, (severe thunderstorms) wordt besloten om achter de sluis, in de marina te gaan liggen. Daar krijgen we geen spijt van: we kijken vanuit de jachthaven op het oude Québec en zien Chateau Frontenac liggen en andere oude gebouwen. Eerst gaan we de stad in, lopend vanaf de marina zijn we er zo. De enige factor die ons remt is de warmte, le chaleur! Quebéc is op en top Frans, van de smalle straten en oude geveltjes tot aan de aankleding met bloemen en historische gebouwen. Er is één groot verschil, het onderhoud. In tegenstelling tot de Fransen is het hier goed onderhouden en wordt het zonodig tot op de spijker zo nauwkeurig mogelijk gerestaureerd. We lunchen met de locals bij een restaurantje waar Dennis het streekgerecht probeert: poutine. Frites bedekt met gesmolten kaas en gestoofd vlees,overgoten met braadjus. Zeg maar een Franse vette hap.

Op ons gemak bekijken we ‘basse ville’ en gaan met een tandradbaantje naar ’haute’. (met 20 man in een klein glazen hokje bij 34 graden, je hebt er wat voor over om toerist te zijn)

Het uitzicht over de St.Lawrence is heel erg mooi vanaf het terras voor Chateau Frontenac. Daar, op die brede rivier heben we gevaren! In het Frans heet de St.Lawrence geen ‘rivière’, maar een ‘fleuve’, wie weet wat het verschil is? (Onder de goede antwoorden verloot ik een kunstkaart…) Op het grasveld vlakbij la citadelle ploffen we neer, de bewolking neemt toe als opmaat voor het onweer dat later volgt. Languit in het gras kijken we uit over een nog hoger gelegen deel over de St.Lawrence.

De hitte laat kinderen, en Ank, verkoeling zoeken onder de waterstralen van de fontein voor het parlementsgebouw. Hier is ook een tuintje aangelegd waar mijn bloemenhart van open gaat, ik mag hier nog verpozen terwijl Ank en Dennis een ander gedeelte van de stad verkennen en op jacht gaan naar crème fraiche. Uiteindelijk dwingt de, inmiddels inktzwarte, lucht mij terug te keren naar de jachthaven.

Het onweer valt mee, Dennis kan (voor het eerst) het tentje uit Sodus Point ‘op zetten’, vastmaken aan de buiskap. Zo kun je toch buiten zitten zonder nat te worden.

Genietend van Québec by night, worden we ’s avonds ook nog getrakteerd op een licht- en geluidsshow, geprojecteerd op een oude fabriek, pal naast de marina.

Dinsdag 16 Juli 2013 Canada, St. Lawrence River, Van Lanoraie naar Port Neuf

At 8 o’clock we are sailing again. There is little wind so we use the engine. It is hot and we stop for a swim. The current is strong. Only Dennis is able to swim against the current. Where the river is narrow, there is a lot of current and our groundspeed raises until 11.0 knots while we make only 4 knots through the water. Trip: 76.3 nm, av: 6.4 nm/h. --------------------------------------------------------------------------

Om acht uur gaat het anker weer omhoog. Opnieuw te weinig wind om te zeilen. Het is weer warm en we stoppen een half uurtje om te zwemmen. Er staat 0,8 knoop stroom. Het lukt alleen Dennis nog om een rondje om de boot te zwemmen. Anke gaat nog net iets vooruit. Ik ga alleen maar langzaam achteruit. Bij een versmalling neemt de stroom enorm toe en klokken we een grondsnelheid van 11,0 knopen, terwijl we vier knopen door het water maken. Bij Port Neuf gaan we voor anker. Dennis pikt een zwak internetsignaal op. Vandaag gevaren: 76,3 mijl, gem 6,4 kts. [Ank]

Maandag 15 Juli 2013 Canada, St. Lawrence River, Montreal: naar de Notre Dame

We visit the Notre Dame in Montreal and the Bank of Canada. It is very hot. We fly with the current further in the direction of Quebec. We stop to swim and drop anchor after 30 miles. Beautiful sundown. Trip: 30.7 nm, av: 5.7 nm/h. --------------------------------------------------------------------------

De havens in Amerika en Canada zijn loeiduur. Voor vannacht hebben we 95 Canadese dollar betaald. We liggen daarvoor in een box, vlakbij het centrum. De meeste boten hier zijn motorboten waar de airco staat te loeien zonder dat er iemand aan boord is. Wij hebben vannacht bij ruim dertig graden met de ventilator aangeslapen. Wel hebben we handdoeken van de haven bij het douchen. Dat doen we dan ook regelmatig. Tot 13:00 uur mag je in de haven blijven. Veel langer willen we ook niet, want het wordt vandaag weer erg warm; 36 graden!

We hebben in onze wijsheid bedacht om naar de Notre Dame te gaan; één van de mooiste kerken van Noord Amerika. Altijd koel in een kerk. Helaas heeft de kerk een houten dak en is het in de kerk 5 tot 10 graden warmer dan buiten. Het altaar is schitterend met bovenin een hemel vol sterren. Volgens de gids: “Bid hier en eindig in de hemel.” Het houtsnijwerk is ook erg warm.

Binnendoor lopen we naar de kapel met airconditioning. Hier is de levensboom afgebeeld. Veel mensen uit Montreal kiezen deze kapel als trouwlocatie. We nemen nog een kijkje in de Bank of Montreal, vroeger de hoofdvestiging van de oudste bank van Canada. Er is een prachtige lobby met enorme zuilen en mooie hokjes met tralies om vroeger geld te halen. Nu staat de kopieermachine er verstopt. De supermarkt ligt ver buiten het centrum. We doen het met vers (stok)brood van de bakker en worsten van de Convenience store.

In de marina is het heet. Ik ga met kleren en al onder de koude slang om in koelte de lijnen te kunnen losmaken en de stootwillen opruimen. Ditmaal vliegen we de haven uit: drie tot vier knopen stroom mee.

We stoppen even om te zwemmen en na 30 mijl laten we achter een eilandje het anker vallen voor de nacht.

We liggen midden in de rivier en genieten van een prachtige zonsondergang en mooie avond met slechts een enkele mug. Vandaag gevaren: 30,7 mijl, gem 5,7 kts. [Ank]

Zondag 14 Juli 2013 Canada, St. Lawrence River From Ile Perrot to Montréal

De boot is bezaaid met kleine vliegenlijkjes, van mijn ijverige poetswerk van gisteren is niets meer te zien… Dennis en Ank ruimen de lijken terwijl ik het ontbijt maak. Ook vandaag moeten we het met weinig wind stellen, de motor moet aan. Bij het voorgloeien maakt het apparaat een zielig geluid. “Krijgen we nou?” zegt Dennis en duikt de slaapkamer in, waar het luik naar de motor zich bevindt. Binnen 10 minuten varen we al, oorzaak gevonden (relais bleef plakken)en verholpen. Geen idee hoe wij hier zonder Dennis en zonder wind vandaan waren gekomen.

We zetten koers naar Montreal, nog 2 sluizen te gaan. Eerst nog een brug, een spoorbrug blijkt al gauw. Ondanks herhaalde oproepen met de marifoon blijft antwoord uit. De lichten blijven lange tijd op rood. Een trein passeert en even later rijdt een speciale auto over het spoor. We hebben de hoop dat dit dan misschien de bruggenwachter is, maar nee. Uiteindelijk lijken we toch gehoord of gezien te zijn. We krijgen groen licht en de brug wordt omhoog gehesen. Langs de kant ligt een Nederlands vrachtschip, de Merwedegracht, er wordt gelost. Dennis had dit schip middels de AIS gisteren gespot, nu kunnen we dan zwaaien. De Nederlandse driekleur hangt stil in de hitte. Helaas niemand aan boord lijkt het, er wordt gelost. Ook na een “Goedemorgen!” van Dennis volgt geen reactie. De bemanning is van boord denkt Dennis, op eentje na om wacht te houden. “De rest is op zoek naar vrouwen.” Bij de Côte Ste. Catharine lock krijgt Ank van de sluiswachters te horen dat wij over 2 uur geschut kunnen worden. De sluis is open en wordt uiteraard eerst gebruikt voor de beroepsvaart: een containerschip glijdt naar binnen. Rest ons niets dan te wachten in de hitte. We hebben gezelschap van 2 speedboten, opnieuw kan Dennis vertellen waar de Bodyguard vandaan komt en hoe zij hier verzeild is geraakt. Er volgen bewonderende uitspraken en nog meer vragen. Ik koel mijn benen door even via het trappetje in het water te hangen, zo lekker! Een vierde boot nadert, hier krijgen we wat mee te stellen blijkt al snel. Omdat er geen ruimte meer is bij het steigertje probeert de stuurman ‘gaande te blijven’. Dennis en de buren zien het gebeuren, de boot drijft naar de vanglijn en lijkt op drift. De beste stuurlui staan aan wal, ook hier. Dennis en Ank, op de boot, gaan helpen. De buren kijken toe en zeggen achteraf dat zij ook net wilden gaan helpen…

Binnen de kortste keren is de boot vlot getrokken door Dennis nadat Ank een lijn met stootwil toewerpt. Het echtpaar aan boord van de onfortuinlijke boot is erg blij met de reddingsactie.

In de sluis worden ze naast ons gedirigeerd, als drenkelingen klampen zij zich vast aan de Bodyguard. Het is duidelijk: het is géén stuurman. De paniek in de ogen van de vrouw en de zucht van verlichting als alles goed gaat: “Merci beaucoup”, zegt ze. “C’ést la première fois”, stamelt ze. Blijkt dat dit de eerste vaart is.

Montréal is in zicht! De stroming van de St.Lawrence laat de motor van de Bodyguard hard werken, we komen amper vooruit Dennis stuurt ons met gemak naar de Yacht-Club Montréal, we liggen eerste rang met uitzicht op de oude stad.

Jammer genoeg kent deze club geen reciproceregeling, de prijs per foot voor 1 nachtje wordt er ook niet minder van. Dus maken we flink gebruik van de keurige douches, met gebruik van handdoeken. De parkeerplaats geeft ons een goed beeld van het bestedingsvermogen van de leden van de club… Het is bijna avond wanneer Ank ons naar de tourist information dirigeert. Met de bus en metro komen we bij het park aan de voet van de Mont Royal. We vallen met onze neus in de boter: er wordt op zondagmiddag getrommeld in het park, de zo geheten Tamtam. Iedereen mag meedoen, het is een swingend gebeuren met veel verschillende nationaliteiten. We ‘bedwingen’ de berg en zien Montréal liggen in de avondzon.

Op de terugweg worden we gewezen op wasbeertjes! Bij de Vieux Port, op de boulevard vlakbij de jachthaven, smullen we van ijskoude smoothies.

Vandaag gevaren: 25,8 mijl, gem 4,4 kts. [Anke]

Zaterdag 13 Juli 2013 Canada, St. Lawrence River From Morrisburg to Ile Perrot

Today we do 4 locks. In the locks we go about 42 feet down. Trip: 67.9 nm, av: 5.7 nm/h. --------------------------------------------------------------------------

We doen vandaag vier sluizen. We gaan per sluis ongeveer 12 meter omlaag. Soms krijg je lijnen toegeworpen. Soms is er een enorme bolder die met je mee omlaag gaat. De brugwachter is waarschijnlijk in slaap gevallen. Pas als Dennis op kanaal 16 roept (de brug zit op 68) en de kustwacht reageert gaat de sluis open. Vandaag gevaren: 67,9 mijl, gem 5,7 kts. [Ank]

In de laatste sluis liggen we met een speedboot met vijf jonge gasten. Met een flinke ‘beat’ gaan we al swingend naar beneden. Zo’n 23 mijl voor Montreal gaan we voor anker en nemen we een verfrissende duik. Vandaag gevaren: 76,9 mijl, gem 5,7 kts. [Ank]

Vrijdag 12 Juli 2013 Canada, Thousand Islands from Grenadier Island to Prescott: The first locks / De sluizen komen in zicht!

Inmiddels weet ik een beetje wat ik kan toevoegen aan het leven aan boord. Naast het de dagelijkse dingen als ontbijt maken en koffie en thee zetten, kan ik jawel, de elektrische bediening van het ankerlier vinden en later ook weer opruimen. Gelukkig kan ik me ook verdienstelijk maken met het maken van foto’s.

Terwijl Dennis het dek schrobt en Ank een wasje doet, maak ik het verhaal voor de website. We varen op de motor, de wind staat pal tegen, jammer. Langzaam nemen we afscheid van de duizend eilanden en kruisen voor het eerst een groot schip. We passeren Brockville en varen later de marina, een gemeentehaventje, van Prescott binnen.

Hier mogen we voor een paar uur gratis aanmeren om ‘groceries’ te halen. De Subway levert ons weer bekende lekkere broodjes die we opeten aan de oever van de St. Laurent. Ik heb amper tijd om mijn lunch te verorberen, zwarte eekhoorntjes verleiden mij tot het maken van foto’s, ze laten zich op hun mooist zien: in het gras met de enorme staart fier omhoog en, als zij mij in de gaten hebben, veilig vast geklampt aan de boom.

Ank wil graag even kijken in de Thriftyshop en scoort prompt een ‘secondhand’ rokje ‘for a bargain’! Leuk om te zien wat ze allemaal verkopen, zelfs bruidsjurken. In de hitte lopen we rustig naar een grote supermarkt verderop waar de airco fijn zijn werk doet. De verse waren liggen keurig uitgestald. Bij het zien van watermeloenen besluiten Ank en Dennis een taxi te nemen terug naar de haven zodat we ‘grote boodschappen’ kunnen doen. Prompt vergeten we een watermeloen te kopen, wel kunnen we snoepen van grote kersen, hmmm. De taxidriver zonder voortanden vindt het reuze interessant te horen wat Dennis en Ank beleefd hebben. Om duidelijk te maken dat ik geen heroïsche daden heb verricht roep ik: I flew in! In opdracht van Ank maak ik foto’s van de Bodyguard in dit liefelijke haventje en vang nog net een glimp van een chipmunk. Het snelle diertje schiet een putdeksel in van het riool, te snel om ‘m te vangen met de camera. Het eerste ‘lock’ tekent zich af.

Dennis en Ank hebben zich (verplicht) verdiept in St. Lawrence Pleasure Craft Guide Guide (www.greatlakes.org) , zodat je weet wat de gebruiken zijn zoals de signaleringen en natuurlijk de kosten per sluis. Omdat de St. Lawrence zowel langs Canadees als Amerikaans grondgebied stroomt gelden hier specifieke regels. Van de van de 7 sluizen die wij gaan passeren zijn er 2 Amerikaans (een dubbele sluis). Dat betekent dat ik dus, zonder visum, in Amerika ben geweest! De rust die Ank en Dennis uitstralen bij het naderen van de sluis geeft weer hoe ervaren ze zijn, denk ik. Later vertelt Ank dat ze best wel nerveus was… Ik krijg opdracht mijn schoenen aan te doen en een zwemvest. Aan boord wordt alles klaar gemaakt voor het schutten. De taken zijn duidelijk verdeeld: Ank op de punt, Dennis aan het roer, en ik mag (hoera ik kan ook wat doen) betalen of het ticket aan de sluiswachter overhandigen. De voorspelde ‘amber flashlights’ zien we bij geen enkele sluis, wel de rode en groene lichten. ,

The Iroquois lock kent geen verval, een mooie oefening voor de volgende sluis mèt. We worden overigens hartelijk welkom geheten door het personeel van de sluis, de lijnen worden aangepakt, het geld geïncasseerd (30 Can. Dollar). De lijnen worden geworpen wanneer de sluisdeur open is. Er volgt een prachtige avond met dito luchten bij de anchorage van Morrisburg. Vandaag gevaren: 45,7 mijl, gem 5,3 kts. [Anke]

Donderdag 11 Juli 2013 Canada, Thousand Islands, from Camelot Island to Grenadier Island and Buck Island.

De zon wekt mij, ze schijnt recht op mijn gezicht. Ik klim naar buiten en geniet van de vroege ochtend. Zo mooi, de opkomende zon te zien, de natuur te voelen en horen ontwaken. Later hoor ik heel in de verte de hoorn van een trein, dit specifieke geluid is voor mij onlosmakelijk verbonden met Canada.

We ontbijten in de kuip met ons dagelijks glaasje jus d’orange, plakje Hollandse ontbijtkoek en brood. Dennis, en ik ook, vindt het jammer dat ik geen hagelslag heb meegenomen.

We verlaten, met pijn in het hart dit mooie plekje en zetten koers richting Montreal, nog zo’n 150 mijl. Vandaag gaan we naar Grenadier Island waarbij we opnieuw talloze eilandjes passeren met vakantiewoningen, vaak met typische arondeckchairs bij de aanlegsteigers. Bijna iedereen hier is in het bezit van en een speedboot en een jetski, of twee in het bijbehorende boathouse. Hier wordt veelvuldig mee gespeeld op het water tot ons ongenoegen, het weer is er wel naar: zonnig en warm.

We varen onder de Thousand Islands brug door, een speedboot houdt in om te kijken of we wel met deze mastlengte onder de brug doorkunnen. Gemakkelijk… Bij Grenadier Island vinden we een plekje om te ankeren, niet zo feeëriek als gisteren en zeker niet zo stil. Het blijkt dat we vlabij een golfbaan liggen waar de hovenier het gras bij het clubhuis ook tot in de puntjes verzorgd, precies vandaag. We worden getrakteerd op respectievelijk het geluid van een zitmaaier, een elektrische handmaaier en een bladblazer. Met de kayak mag ik de wateren rond het eilandje Buck verkennen, mijn eerste keer in de “knoe” zoals Ank het noemt. Vanuit de dingy geven Ank en Dennis mij aanwijzingen hoe ik zo efficiënt mogelijk de peddel kan gebruiken, weer wat geleerd. Ik vermaak me uitstekend, al peddelend langs mini eilandjes zie ik van alles: Canadeze ganzen, libellen en kleine visjes. Als ik de hekgolven van drie passerende speedboten heb getrotseerd en mezelf ook nog droog in de dingy weet te hijsen, heb ik alweer een avontuur beleefd. Terug aan boord serveert Ank tomatensoep met brood, wat een luxe.

Na een siësta willen we gaan wandelen op de westkant van Grenadier Island. Het kost een half uurtje varen met de dingy voordat met wat moeite de ‘public wooden ponton’ vinden. Ook hier vinden wij fireplaces en zelfs een stove op een campsite. Dennis en Ank maken gebruik van het toilet. Hèt moment waarop de muggen, dazen waarschijnlijk, mij vinden en ons uiteindelijk binnen vijf minuten van het eiland jagen. Niks niet leuk wandelen! Ik herken nog net kamille en vogelwikke als ik al wapperend met mijn handen terug naar de dingy hol. Ik neem toch even de moeite om een voor mij onbekende plant te fotograferen maar moet dit bijna bezuren met muggen in mijn ogen. Helaas kan ik het gele vogeltje dat ik zag, niet verder bestuderen. Tot ver op de rivier worden we achtervolgd…. Het water is kraakhelder, je ziet het wier en kleine visjes. Jammer genoeg geen turtle zoals Ank heeft gezien.

De rest van de middag vermaken we ons met lezen en met name door Dennis: hozen! Hozen van de ‘knoe’ nadat Ank expres omslaat. We weten nu dat de ‘knoe’ in no time zinkt als ie omslaat. Gelukkig is Dennis snel genoeg om niet voortijdig afscheid te moeten nemen van de Wallmart knoe. Nog even zwemmen ’s avonds voordat ik mag luisteren naar de onuitputtelijke muziekbibliotheek van Dennis. Tot mijn verbazing zie ik Ank dansen op haar favoriete nummer, ‘He is a pirate’ van dj Tiësto. Ik kan inmiddels pagina’s vullen met “wist u datjes” over deze twee. [Anke]

Woensdag 10 Juli 2013 Canada, Thousland Islands, from Deadman Bay to Camelot Island, Endymion

We gaan varen. Nog beter: zeilen! Het is bewolkt en het miezert, het is ook een stukje frisser. Als we links om Cedar eiland varen, kan de motor uit en de genua uitgerold worden. Wat een rust geeft dit, alleen de natuurlijke geluiden stromen bij je binnen, geen storende motorgeluiden op de achtergrond. Ik leer waypoints te verzetten op de GPS en enigszins begrijpen hoe de positie van de boot wordt bepaald m.b.v. waterkaarten op de laptop. Er zijn veel waypoints op deze tocht noodzakelijk omdat er veel diepteverschillen zijn en duizend idyllische eilandjes… Desondanks mag/moet ik even achter het stuur van Dennis. Oef, da’s hard werken. En dat is nu net niet de bedoeling, zegt Dennis. Hij stuurt met één vinger, een pink zelfs. Dennis legt uit: “je moet anticiperen op de bewegingen van de boot, aanvoelen wanneer er, al van te voren, licht gecorrigeerd moet gaan worden afhankelijk van wind, stroming, golven, passerende boten etc. Ank en Dennis kunnen inmiddels de boot lezen, zij weten precies hoe de Bodyguard zich gedraagt. Ondertussen probeer ik haar op koers te houden, vet handig met de waypoints, zij geven het aantal graden aan van de bepaalde positie. De cijfers op de display van de GPS laten de koers zien die de boot ten opzichte van het land vaart en de geplande koers. Aan mij de taak deze getallen zo dicht mogelijk bij elkaar te brengen. Met m’n mond open, opperste concentratie, probeer ik zonder al te veel rukken aan het stuur de koers te volgen. Het valt niet mee om binnen slechts ‘1 spaak’ te blijven en dus zo weinig mogelijk grote stuurbewegingen maakt. Dan daarbij een vast punt op de wal te kiezen en de GPS in de gaten te houden. Zodra er een nieuw waypoint ingesteld wordt, moet ik dus ook een nieuw punt op de wal kiezen, poeh! Ik leer heel veel, zoals de scheepstermen soms ook in het Engels, vaak een van oorsprong Nederlands woord, terug te leiden naar onze roemrijke geschiedenis een eeuwen geleden.

Ank heeft inmiddels het roer overgenomen, het is uitkijken geblazen met eventuele onverwachte ondiepten wanneer we relatief weinig speling hebben om een eilandje te passeren. Het gaat dan ook bijna mis bij een eiland met een protserig huis. De eigenaar kijkt vanuit zijn luie stoel op het terras, zonder iets te zeggen toe hoe Dennis plotselinge manoeuvres moet maken om zonder averij de boot te keren. Ging net goed, Dennis heeft geen goed woord over voor de man die ons ‘willens en wetens bijna aan de grond laat lopen!’

De ultieme rust keert weder wanneer we voor anker gaan in een liefelijk baaitje bij Camelot Island. “Het is hier druk”, zegt Ank, er liggen nog drie boten… Met de dingy gaan we aan land en maken we een mooie wandeling, het pad voert ons rond het eiland en biedt schitterende vergezichten. Ook een kijkje op Amerikaans grondgebied dat aan de andere oever ligt. De ‘stars and stripes’ wappert vol overtuiging in de tuin van een imposante villa.

Je kunt hier ook kamperen, er zijn fireplaces en toiletten aanwezig. (Zoals gebruikelijk in Canada op campsites van nationale parken is het een zogeheten droogtoilet, doorspoelen met water is er dus niet bij, de natuur doet haar werk.) Terug op de boot wanen we ons bijna alleen, er is een boot vertrokken. Voor nog meer rust en een ankerplek minder dicht op de rotsen, varen we één eilandje verder. Bij Endymion Island liggen we helemaal alleen. We zwemmen rond de boot en laten de avond rustig vallen. [Anke]

Dinsdag 9 Juli 2013 Canada, Lake Ontario Van Kingston naar Thousand Islands, Cedar Island

Ik word gewekt door de bel van de brug die elk uur open gaat. Al eerder hoorde ik het gezang, maar de Bodyguard wiegde mij weer in slaap. Ik geniet van mijn eerste ontbijtje in de kuip onder een bewolkte hemel, de temperatuur is aangenaam. Vandaag gaan we grote boodschappen doen, we hebben de beschikking over de Dodge tot precies 12.06…. Het is een feest van herkenning voor mij als we door Kingston rijden, de winkels, de auto’s,de vlag: ik ben weer in Canada! De Walmart levert ons de benodigde boodschappen, het was even zoeken voordat we deze shoppingmall vonden. Nadat we enigszins ‘verdwalen’, leveren we eigenlijk te laat de auto in. Blijkt geen probleem, de verhuurder brengt ons zoals beloofd naar de haven. Ank en ik stappen uit vlakbij de City Hall in de veronderstelling dat er markt is. Dennis is zo lief om de boodschappen aan boord te brengen. De zon is doorgebroken en brandt op het asfalt. Op het grasveld voor de City Hall kun je in de schaduw en onder het genot van een hotdog naar livemuziek luisteren. Ank peuzelt haar boterhammetje op terwijl ik foto’s maak van het uitzicht: fonteinen, een oude lock, en natuurlijk de City Hall zelf.

Samen gaan we op zoek naar de markt. Dat valt tegen, een paar kraampjes met lokaal verbouwde groente en fruit sluit niet aan bij onze verwachtingen. We duiken een winkeltje in (it is to hot outside) waar onder andere kunst wordt verkocht van regionale kunstenaars, waaronder die van de natives. Ik koop een prachtige kaart met een afbeelding van de Thousand Islands. In werkelijkheid zijn het ongeveer 1700 eilanden. Het mag een eiland heten wanneer er twee plantensoorten leven,grappig om te weten. Deze eilandengroep is ontstaan tijdens de laatste ijstijd. De Cataraqui-indianen die hier vroeger woonden, noemden het de ‘Tuin van de Grote Geest’. Inmiddels is het gros van eilanden privébezit, behalve de ca. 25 eilanden die onderdeel uitmaken van het St. Lawrence National Park. De eilandjes zijn vaak bebouwd met de meest luxueuze huizen. Bij de Subway eten we footlong broodjes, Dennis met allerlei toppings, maar ook sla en toasted natuurlijk. Ank en ik delen een broodje en een halve liter ijskoude melk, wat kan dat toch lekker zijn. We ‘nerden’ hier ook even zoals Ank dat noemt: dom naar het scherm van je laptop/mobiel staren, maar wel met gratis wifi. Fijn om even contact te maken met het thuisfront.

We gaan naar het Marine Museum of the Great Lakes waar de Alexander Henry, een coast guard icebreaker onderdeel van het museum is. We worden verwelkomt door een alleraardigste oude dame, zij laat ons op het familietarief naar binnen omdat het zo warm is. Het museum valt ons een beetje tegen, we weten nu wel te vertellen over ’the great storm’, van 100 jaar geleden en de ontwikkeling van de scheepsbouw in dit gebied. Het schip laat leuk zien hoe het leven aan boord van een ijsbreker vroeger was. Ook hier worden we van onder een zonnezeiltje, door een behulpzame man gewezen op de route over het schip en wat wetenswaardigheden. Terug op de boot wordt het anker snel gehesen zodat we de haven met de zingende brug kunnen verlaten, Ank wil hier geen nacht meer liggen: je doet bijna geen oog dicht, behalve met oordoppen.

We zetten koers naar één van de eilanden, de omgeving is erg mooi, zoveel eilanden met liefelijke baaitjes. uiteindelijk gaan we voor anker bij het Cedar Island. Een prachtige plek om te genieten van de omgeving en heerlijk pasta, made bij Ank. Het voorspelde onweer komt niet,wel een prachtige regenboog. Met de dingy gaan we later aan land van het eilandje en wandelen we wat rond. Op aandringen van Ank doen we sokken aan in onze sandalen i.v.m. het voorkomen van een allergische reactie bij aanraking ‘poisson ivy’, een onschuldig uitziend plantje dat veelal onder bomen groeit.

We genieten van het prachtige uitzicht op de forten van vroeger en op de Bodyguard, zij ligt geduldig op ons te wachten. En dan het heerlijkste moment van de dag: zwemmen bij de boot, en een beetje drijven op een reddingsboei. “Nu is de hitte weer uit m’n lijf”, zegt Dennis. Zodra het donker wordt, komen ook de muggen. Ank en Dennis zijn zeer ervaren in het weren van musquitos kan ik vertellen. Dennis is meester in de bestrijding er van: gewapend met een elektrische vliegenvanger gaat hij over tot ‘kill and destroy’. Ik bewonder de snelheid waarmee hij de muggen uit de lucht vangt en laat knetteren. Je hebt veel over voor een goede nachtrust en geen muggebeten… [Anke]

Maandag 8 Juli 2013 Canada, Lake Ontario Kingston: Picking up Anke from airport Montreal / Anke ophalen in Montreal

We rent a car and drive in 3 hours to Montreal to pick up our frind who will be sailing fort two weeks with us. -------------------------------------------------------------------------- Het is net vijf uur geweest als ik onder ‘a clear blue sky’ landt op het vliegveld van Montreal, yes ik ben in Canada, lucky me. Nog snel neem ik een paar happen van mijn Hollandse Jonagold voordat ik geacht wordt deze weg te gooien, samen met mijn krentenbol verdwijnen ze in de afvalbak voor de douane. Nu mag ik Canada in, hoera! Mijn bagage laat zich snel zien, op naar Ank en Dennis. Ik speur naar een lang persoon, met baard neem ik aan. Maar nee, geen veilig baken in zicht. Nogmaals bekijk ik de wachtende groep mensen maar zie geen Ank of Dennis. Na zo’n twintig minuten hoor ik opeens: Hé Anke! Ank neemt me mee naar buiten waar Dennis rondjes rijdt, parkeren is onmogelijk bij de uitgang. In Montreal is het net zo warm als bij mijn vertrek vanuit Nederland zo’n 25 tot 30 graden. In een witte Dodge chauffeert Dennis ons snel Montreal uit, op naar Kingston. Wat een heerlijke luxe, zo te mogen reizen, verwelkomt door vrienden! Na een korte stop om wat te eten, komen we na een uur of drie aan bij een marina in Kingston. De Bodyguard laat eerst alleen haar ankerlicht zien als we in de dingy klimmen. Ik ben nog nooit met 23 kg bagage in het donker in een rubberboot gaan varen, en zeker niet op sokken! Hier begint dus ook mijn eerste les voor het leven aan boord: schoenen uit, ook in de dingy. En dan ben ik opeens aan boord, geweldig! Ik vind het heerlijk om twee weken mee te mogen varen met Dennis en Ank op hun Bodyguard. Mijn bedje is snel opgemaakt, een (tafel)lakentje is voldoende. We maken ons op voor een warme nacht onder begeleiding van ‘the singing bridge’. [Anke]

Zondag 7 Juli 2013 Canada, Lake Ontario Kingston: Dinner out / Uit eten

In the morning we clean the boat. In the afternoon we go to town. We see how the market looked like in the past. We have dinner to celebrate my Dads birthday and that we are sailing again. -------------------------------------------------------------------------- ‘s Ochtends ruimen we de boot verder op voor onze gast Anke. ’s Middags gaan we met de fiets de stad in. We zien op foto’s hoe de City Hall en de markt er vroeger uitzagen. Met een etentje vieren we mijn vaders verjaardag (bedankt pa en ma!) en het feit dat we weer aan het varen zijn. [Ank]

Zaterdag 6 Juli 2013 Canada, Lake Ontario Van Main Duck Island naar Kingston: near collision in fog / bijna aanvaring in mist

In the morning I kayak along the shore while Dennis is still in bed, reading. After a short swim we leave in the fog. The radar is on. One moment we are both inside looking at the radar and we almost have a collision with another sailboat. Our lesson: never sit together inside staring at the radar in fog! Dennis calls the customs from the yachtclub and we are in Canada again. We anchor behind the bridge and walk to the town. The grocery store is close by and we like Kingston. Trip: 19.9 nm, av: 4.4 kts. --------------------------------------------------------------------------

Terwijl Dennis ligt te lezen in bed, lanceer ik mijn kayak en ga een stukje peddelen. Het is altijd leuk om vlak langs de kust te varen. De rotsen zijn uit lagen opgebouwd. Door het heldere water zie ik ook de gladde rotsen onder me doorschuiven. Gisteren was het zonnig, nu is het bewolkt. Ik hoor vogeltjes en zie prachtige bloemen op de rotsen in bloei staan. In het haventje liggen wat motorboten en mensen hebben tentjes opgezet. Gisteren zagen we veel waterslangen, maar blijkbaar zijn dat geen ‘early-birds’. Plotseling zie ik een schildpad. Maar voor je dan je kano stil hebt liggen, je peddel hebt weggelegd en je camera hebt gepakt … is de schildpad een stukje dieper en rest alleen een zeer wazige foto. De wolken worden steeds dikker en als ik Bodyguard nog maar net kan onderscheiden, ga ik weer terug. Ik zwem nog even rondje om de boot, wel koud, voor we gaan ontbijten. Dit voelt weer echt als vakantie; heerlijk. Het is dat we nu een afspraak hebben, anders zouden we hier best een paar dagen willen blijven. We laden alle bijbootjes weer aan dek en varen dan de mist in. Dennis boent het dek en ik zit op de uitkijk. De radar staat aan. Samen met de elektronische kaart is het interpreten van radarbeelden goed te doen. Een streep op de radar schuin achter op 1,8 mijl. We zijn nu 1,8 mijl van het eiland vandaan. Een poosje later … een streep schuin voor op 3 mijl. Klein eilandje op kaart met vuurtoren. Maar dat kleine streepje er voor op 1,7 mijl? Even later is dat kleine streepje opgeschoven naar 1,3 mijl. Het zit nog steeds SCHUIN voor me en niet recht voor me. Gaat dit goed? Ik vraag Dennis om even te kijken. Dennis legt zijn bezem neer en loopt naar binnen. “Dat is de vuurtoren,” hoor ik hem zeggen. “Nee, ik bedoel dat kleine streepje ervoor,” antwoord ik en maak de stomme, bijna fatale fout om ook naar binnen te gaan om het aan te wijzen. “Het zit nu op 0,06 mijl, naar buiten!” zegt Dennis en ik spurt weer naar buiten. Schuin voor me op zo’n 100 m afstand een zeilboot aan de wind, vol tuig. De standby knop van de suurautomaat en dwars bakboord uit. Pfff. We zouden we waarschijnlijk vlak achter langs gegaan zijn, maar zo op het scherpst van de snede zeil ik alleen met mijn kolibri tijdens wedstrijden. Op de andere boot zitten vier man in de kuip aan de koffie. Zij hebben ons waarschijnlijk pas gezien toen ik uitweek, maar zijn blijkbaar wel geschrokken. We horen hen nu af en toe op de toeter blazen. Dat was weer een belangrijke les: Ga in de mist niet allebei binnen naar de radar zitten kijken! En als een streepje niet van hoek verandert, ligt het op rampkoers, net als met een kompaspeiling. Dichterbij het begin van de Thousand Islands klaart het weer helemaal op. We kunnen zeilen en zeilen over Simcoe Channel tussen twee eilanden. Prachtig groen hier. In Kingston weet de douane beter dan wij wanneer we voor het laatst in Canada waren: 14 en 15 mei jl. met het vliegtuig en niet september 2012 met de boot. We varen onder de brug door, doen een tukje en wandelen dan de stad in. We liggen vlakbij een grote supermarkt; altijd handig. Onze eerste indruk van deze vroegere hoofdstad van Canada: leuke levendige stad. Vandaag gevaren: 19,9 mijl, gem 4,4 kts.

Vrijdag 5 Juli 2013 Van VS, NY, Sodus Point naar Canada, Lake Ontario, Main Duck Island: Bodyguard leaves Sodus Point / Weer op reis

After seven weeks and two days Bodyguard is ready to leave. We stop at the fuel dock and say again “Goodbye” to all our new friends. We will miss them. Especially my shopping buddy Laurel and Bob, my very friendly and sweet neighbors Carol and Jim and the helpful Patrick, Emily and little Maya (May calls every cyclist “Ank”). Bob (www.classicyachtportraits.com) is in his dinghy taken photos of Bodyguard. Though there is very little wind we put on the sails for the photo’s. The boat runs faster than we expected. That must be the clean hull and the new prop. We turn left after the lighthouse to say goodbye to Peter and Joke in their wonderful cottage at the lake. They are all waving at the beach and Joke swims to us to wish us a good journey.

Than we go by engine to Main Duck Island. The last two hours we can sail and we enjoy that very much. We go around the Island and drop anchor close to the little harbor. We hear the birds and the scenery is beautiful. After dinner in the cockpit, we pump the dingy and go ashore. The water is very clear and we sea some watersnakes. Trip: 48.2 nautical miles, average 4.9 kts --------------------------------------------------------------------------

Na zeven weken en twee dagen klussen is het zo ver: we gaan weer varen! Nog even tanken en dan vertrekken we echt. Opnieuw nemen we afscheid van onze nieuwe vrienden. We zullen hen missen. Vooral mijn boodschappen-maatje Laurel en haar man Bob, onze lieve gastvrije buren Jim en Carol en de behulpzame Patrick, Emily and Maya (Maya van anderhalf noemt elke fietser “Ank”.) Bob, professioneel bootschilderijenmaker (www.classicyachtportraits.com) , fotografeert ons vanuit zijn dingy. Speciaal voor hem zetten we de zeilen op. Met het beetje wind dat er staat, gaan we harder dan we gewend zijn. Dat moet de schone romp en de nieuwe schroef zijn. Na de vuurtoren gaan we scherp links en zwaaien naar Peter en Joke in hun geweldige vakantiehuis op het strand. Ze staan allemaal op het strand te zwaaien. Joke zwemt moeiteloos de 200 m naar ons toe om ons een goede reis te wensen. En daar gaan we dan op de motor naar Main Duck Island: een onbewoond eiland zonder voorzieningen, zonder toeristenboten in Lake Ontario. We zijn niet alleen. Honderden spinnen en vliegen begeleiden ons. De spinnen leren we zwemmen. De vliegen bijten en moeten dat met hun dood bekopen. Binnen achter de horren of met de e-reader op het voordek is het goed uit te houden. En dan op zo’n tien mijl er voor: Land in zicht! Het grote genieten gaat beginnen. Er staat inmiddels 8 knopen wind, halve wind. We hijsen de zeilen en lopen direct 5 knopen. Dat deden we vroeger pas bij 12 knopen wind. De wind trekt wat aan en met 12 knopen schijnbare wind gaat Bodyguard ZES knopen. Geweldig zo’n vaanstandschroef! Het eiland krijgt steeds meer kleur. We zien de vuurtoren, varen om het eiland heen en gaan in een half open baai voor anker. We horen de vogels en het is heerlijk om weer in de natuur te zijn. Een paar honderd meter verder ligt nog een zeilboot. We warmen de pasta van eergisteren op, nemen er een wit wijntje bij en vinden ons leven, het varen en de boot helemaal geweldig.

We pompen de dingy op, zoeken ons rot naar alle onderdelen, improviseren wat en roeien naar de kant. Het water is helder en we zien veel waterslangen. Ze zijn niet gevaarlijk. De Poison Ivy, een plant met drie bladeren uit een knoop, is dat wel; geeft allergische reacties. De muggen jagen ons weer het water op en we laten ons terugdrijven naar Bodyguard. Dagafstand: 48,2 nm, gem 4,9 kts.

Donderdag 4 Juli 2013 VS, NY, Sodus Point: Happy Hour on Bodyguard / Afscheidsborrel op Bodyguard

Dennis is still working on the heater. We transfer Bodyguard in a more or less organized and clean ship. The Happy Hour is on our boat. All our friends are coming and it is crowded in the cockpit. With Laurel I have been looking for a liquid store, but it is no longer in New Mark. But I can manage with one bottle white wine, for everybody brings his own wine and also something to eat to share. That we can learn from the Americans! -------------------------------------------------------------------------- Dennis monteert de uitlaat van de kachel en hangt de kachel in de bakskist. Anke neemt een laatste onderdeel mee met het vliegtuig dus we kunnen nog niet testen. We transformeren Bodyguard in een sneltreinvaart in een georganiseerde en schone boot. Om 17:00 uur hebben we onze afscheidsborrel en om 16:59:59 uur zijn we er klaar voor. Amerikaanse Happy Hours zijn geweldig. Iedereen neemt zijn eigen drinken mee. Als gastvrouw hoef je dus niet continu lege glazen te vullen. Ik heb wat groenten gesneden en een dipsausje gemaakt. Onze vrienden stappen aan boord met kaas, worst, toastjes en kersen. Iedereen wil natuurlijk even binnen kijken. Het is een gezellige anderhalve uur. Daarna laden wij de fietsen in, gaat de kano aan boord en rollen we moe, maar voldaan in onze kooi.

Woensdag 3 Juli 2013 VS, NY, Sodus Point: Fireworks and in the newspaper/ vuurwerk en in de krant

We are always very busy before we leave. Just like in the Netherlands people are asking when we will leave. We say goodbye to people that go on a holiday and then they come back and see that we are still here. From a lot of people we get nice presents: a bottle of Champaign from all the neighbors together with the promise that we’ll have to return it when we are still here on the 8th of July, a bottle of wine from the neighbors left and a beautiful dry towel from Carol and Jim on our right. Carol comes with the Sun and Record, the local newspaper and we are on the front-page with a picture and an article. In the evening it is getting very crowded in Sodus. A lot of cars are coming. We watch the fireworks with some sailors from the garden from a sailor and have a nice view.

We zijn altijd erg druk, (vlak)voor ons vertrek. Net als in Nederland komen mensen vragen wanneer we vertrekken. We nemen afscheid van mensen die op vakantie gaan en als ze weer terugkomen, zijn wij er nog. We worden overladen met cadeaus. Van alle buren samen krijgen we een fles champagne met de afspraak dat we hem teruggeven als we er op 8 juli nog steeds zijn. De rechterburen komen met een fles witte wijn aan en Carol en Jim van rechts geven een prachtige geborduurde theedoek. Ik ga een laatste keer op stap met Laurel voor de laatste grote inkoopronde. ’s Avonds brengt Carol de laatste Sun and Record. We staan zelfs op de voorpagina en in het volgend krantje wordt het verhaal vervolgd. Vanavond is er vuurwerk vanaf de pier. Wij staan om half negen al klaar, maar het blijkt pas om 22:00 uur te zijn. Logisch wel, want om 21:15 uur gaat de zon onder. Het altijd zo rustige Sodus Point is vanavond heel druk. Auto’s rijden en masse het plaatsje in en op het strand zit het vol mensen in klapstoelen. Wij kijken met een aantal uit de haven vanuit de tuin van iemand van de haven. Vanaf de heuvel hebben we een pracht zicht op het vuurwerk dat voor een dorpje als dit behoorlijk professioneel is. Het duurt wel een half uur.

Dinsdag 2 Juli 2013 VS, NY, Sodus Point: Tent is ready / Buiskaptentje is klaar

We want to sit dry with rain and wind from the aft. That is why we let the sail maker built a tent attached to our doghouse. Now it's ready. -------------------------------------------------------------------------- Als de wind op onze kont staat, regent het binnen, tenzij je het luik en de deur dichtdoet. Met het luik en de deur dicht, zit je binnen opgesloten en in het donker. We hebben een tentje aan onze buiskap ontworpen en aan de zeilmaakster hier gevraagd of zij dat kon maken. Dat kon en wij gingen aan slag met het profiel, zie 15 juni jl. Even leek het er op dat het niet meer goed kwam met ons tentje. Veel mensen kwamen op eens met hun zeilen die met spoed gerepareerd moesten worden. Zij gingen voor. En waarom? We weten het niet, maar misschien zijn zij vaste klanten. Afijn het tentje is nu af en als het regent doen wij lekker de ritsen dicht.

Donderdag 27 Juni 2013 VS, NY, Sodus Point: Heaterhose built in / Hete luchtslang van kachel ingebouwd

The hose of the heater is built in. On the picture you see the black hose. To built in the boiler had to be removed completely. -------------------------------------------------------------------------- Na weken van ploeteren ligt het moeilijkste deel van de hete luchtslang van de kachel. De boiler is er helemaal uit geweest. Waterleidingen zijn verlegd. Allerlei nieuwe onderdelen zijn besteld en ingebouwd, maar nu zit hij en zo zien de uitstroom openingen er uit.

Woensdag 26 Juni 2013 VS, NY, Sodus Point: Shopping with Laurel / Boodschappen met Laurel

We get more and more English speaking friends and until Dennis will have made a button to translate the site to English, I will also write a part of the blog in English. Laurel is our neighbor with one boat in between. She lives with her husband Bob and their dog on the boat. When she goes shopping, she takes me with her and we have very fine conversations in the car. She can shop very quickly, but for me the store and the products are new, so I have to search and to compare and … hurry. Laurel says I can take my time, but I don’t want her to wait too long. -------------------------------------------------------------------------- Laurels oudste dochter is een jaar jonger dan ik ben. Laurel woont met haar man Bob in de zomer op de boot. Vandaag ga ik met Laurel mee naar de supermarkt. In de auto hebben we diepgaande gesprekken. Ik sta er zelf van versteld hoe open ik naar haar ben en zij naar mij. Maar ach zo gaat dat in het leven, als je op dezelfde golflengte zit en elkaar hierna waarschijnlijk nooit meer ziet. Wie zei er ook al weer dat de Amerikanen oppervlakkig zijn?

Maandag 24 Juni 2013 VS, NY, Sodus Point: Buiskap en voetlijst lakken

Om half zes gaat de wekker en begin ik met het verwijderen van alle vliegjes en spinnen van het te lakken dek en de buiskap. Het weerbericht voorspelt een droge ochtend en we beginnen vroeg met lakken, zodat het nog niet te warm is en de verf mooi vloeit. Na de buiskap en de voetlijst is het negen uur geweest en is het dertig graden. We houden het voor gezien en de zijkant van de opbouw moet nog even wachten.

Zondag 23 Juni 2013 VS, NY, Sodus Point: Marina Picknick

Vandaag is de jaarlijkse picknick van de marina. De marina zorgt voor vlees, bier en frisdrank. De booteigenaren zorgen voor een ‘dish to pass’. Ik heb een aardappelsalade gemaakt en zet deze in een RVS pan op tafel. De overige mensen komen met prachtige schalen aan. Voor zulke niet echt nuttige dingen hebben wij geen ruimte. Het concept is erg leuk. De meeste mensen hebben zich enorm uitgesloofd op de meest prachtige salades of toetjes. Een enkeling heeft gewoon koekjes of een zak chips bij de supermarkt gekocht en iemand komt met een enorme watermeloen. In Nederland zijn dit soort etentjes vaak op zaterdagavond. Midden op de dag op een prachtige zondag zou bij ons een hoop gemopper geven, maar hier hoor ik daar niemand over. De meesten hier misbruiken hun boot als drijvende cottage. Zeilen is hier meest ‘day-sailing’. ’s Avonds lig je weer in je eigen box.

Zaterdag 22 Juni 2013 VS, NY, Sodus Point: Zeer gastvrij aanbod

Ik zit er helemaal doorheen. Na dagen van schuren en afplakken, kan ik eindelijk gaan lakken en nu is het te warm en de komende dagen voorspellen ze regen. Binnen is het nog steeds een puinhoop. Dennis moet zich met zijn lange lijf in allerlei kastjes frummelen om waterleidingen te verleggen om de hete luchtslang van de kachel te kunnen leggen. Ik heb bewondering voor zijn werk en zijn precisie, maar nu ben ik even klaar met alles. Het liefst zou ik even een potje huilen als een klein kind. Straks komt er een vriendin aan boord. Zij vliegt 8 juli as. op Montreal en hoe gaan wij daar op tijd zijn met alles wat er nog moet gebeuren? “Nog even de kiezen op elkaar,” zeg ik tegen mezelf. Het staat ook zo oenig als je gaat zitten huilen terwijl je op je droomboot zit en bezig bent met je droomreis en het enige dat even tegenzit is dat je mogelijk voor niets hebt afgeplakt en dat het even een troep is. Klop klop! Patrick en Emily staan op de steiger met twee frisgroene appels. Ze komen afscheid nemen. Ze gaan een week kitesurfen bij Cape Cod. Hun huis kijkt uit over de haven en de baai. Ze weten dat onze koelkast het niet doet en dat we koken op één pitje. Dus als we hun fornuis en koelkast willen gebruiken … Nou dat wil ik wel. Ik veer meteen helemaal op. Patrick laat me zien waar de sleutel ligt. En de motorfiets en de enorme Toyota Truck 5.6 l V8 mogen we ook gebruiken. Die laatste twee durven we niet zo goed. De motorfiets is erg oud en de auto wel heel erg nieuw. Maar dat fornuis, de koelkast en de vriezer … Geweldig!

Vrijdag 21 Juni 2013 VS, NY, Sodus Point: Dennis aan de slag met WiFi

Waar Dennis is, is internet. En als er geen internet is, dan zorgt hij dat het er komt. Peter en Joke kunnen nu vanuit hun vakantiehuis internetten en skypen met de familie. Op de haven hebben mensen internet in de kantine, maar niet aan boord. Dennis gaat aan de slag met de mannen van de werf om ook dit voor elkaar te krijgen. Daartoe moet er een antenne in de mast op de steiger gemonteerd worden. Dat doen ze met een hoogwerker. Mannenspeelgoed hebben ze hier in overvloed.

Ondertussen maak ik me nuttig met het schuren en afplakken van het dek. Leuk zo’n speels antislip dek, maar het geeft wel een enorm afplakwerk. Twee dagen ben ik aan het afplakken en ik verplak meer dan twee flinke rollen afplaktape.

Woensdag 19 Juni 2013 VS, NY, Sodus Point: The Battle of Sodus Point 200 jaar geleden

Vandaag is het 200 jaar gelden dat de Engelsen Sodus Point aanvielen. Dit wordt vandaag herdacht. Bij de brandweerkazerne zijn een aantal stoelen neergezet en er zijn zo’n dertig geïnteresseerden op af gekomen. Er hangen twee muurschildering aan de muur en we krijgen een half uur durende uitleg over de ‘blessing’ van de schilderijen. Het kruis van de kerk achter ons geeft namelijk een schaduw op de muur bij de schilderijen en exact om 6:19 uur van 19th of June (6/19) staat het kruis op de belangrijkste historische figuur uit de oorlog van 200 jaar geleden. Deel twee van de herdenking bevalt ons beter. Bij de oude vuurtoren zitten we heerlijk in de schaduw, we kijken over de baai en tegelijkertijd is er een historicus die iets over de oorlog vertelt en dan een oorlogslied van vroeger laat horen. Hij speelt afwisselend op een gitaar, banjo, mandoline, juice harp en wij worden met een soort samba ballen en gezang ook ingezet. De oorlog is eigenlijk begonnen omdat destijds het berichtenverkeer niet zo snel ging. De Engelsen hadden het in Europa al druk genoeg met de Fransen en Napoleon. De VS was net onafhankelijk, maar de Engelsen vonden het toch niet zo fijn dat de VS handel dreef met Canada (Frans). Een oorlog was het gevolg, maar aan het eind werd er geen land overgedragen, bleef alles bij het oude en waren er een heleboel geld en levens verspild.

Zondag 16 Juni 2013 VS, NY, Sodus Point: In de krant

De haven waar we hier liggen, is qua grootte vergelijkbaar met WSV Bru in Bruinisse aan de Grevelingen. Er is hier ook een clubhuis, het gemiddelde lid is wat ouder, een enkeling is permanent op de boot, er zijn meer zeilboten dan motorboten en in het weekend is het veel drukker dan doordeweeks. In Bruinisse komen nog al eens buitenlanders: Belgen, Duitsers, Fransen en Engelsen. Hier zijn wij de enige buitenlanders. Er komen hier wel eens Canadezen, maar Europeanen … Bovendien zijn wij de oceaan overgestoken en dat maakt ons ‘super-cruisers’. Mensen komen de boot bewonderen en vragen bijvoorbeeld of we een watermaker hebben. Als we ontkennend antwoorden, is dat niet het antwoord dat ze verwachten. We zien er misschien een beetje ondervoed uit, want veel mensen geven ons hun eten als ze na het weekend naar huis gaan. Zo aten we een keer aardappels met broccoli, sla en een omelet en waren alleen de aardappels van ons zelf. De broccoli kwam uit de cottage van Joke, de sla was van Patrick en Emily, waar we gisteren gegeten hebben, de eieren van onze buurvrouw Carol en de tomaatjes weer van een andere boot. Wij nemen het allemaal dankbaar aan. De dichtstbijzijnde supermarkt is een half uur rijden hier vandaan.

De jachtmakelaar van de marina heeft gevraagd of wij een interview willen geven aan het lokale weekkrantje Sun and Record. Terwijl het buiten miezert, wordt er op de boot geklopt. Journalist en hoofdredacteur Wilma Young is gearriveerd. Ik schaam me voor onze ongeorganiseerde bende binnen. Maar gelukkig heeft Wilma niet dezelfde behoefte als ik: om in alles wat drijft en kan zeilen binnen te kijken. In de kantine vertellen we over de bouw van onze boot en alle tegenslagen. We proberen summier onze reis te beschrijven,maar al gauw zitten we twee uur te praten. Dennis is inmiddels aan het vertellen over onze aankomst in Cape Canaveral, vorig jaar mei. Ik meld tussen neus en lippen door: ”We zagen daar de raketlancering vanaf ons achterdek.” Wilma en haar man Herman (haar man is mee voor de gezelligheid) worden helemaal enthousiast. Hun jongste zoon heeft de koppeling van de dragon (capsule van de raket) vanaf aarde gedaan. André Kuipers koppelde vanuit het ruimtestation, maar hun zoon zat aan de andere kant. En de appels die de ruimtevaarders daarna aten, kwamen uit de boomgaard van Herman. Herman en Wilma hebben een Winery (www.yswinery.com). Toeristen kunnen hier, tegen betaling, wijn komen proeven en een rondleiding krijgen. Het gesprek verloopt aangenaam en aan het eind krijgen we een rondleiding op de Winery en een diner bij hun thuis aangeboden. Natuurlijk komen wij. Nou ja komen, we worden opgehaald! Aan het eind van de middag knapt het weer helemaal op en met een heerlijk glas witte wijn, Riesling, in de hand wandelen we in de avondzon door de wijngaard. De druiven worden aangewezen. Specialisten van de Cornell University komen hier samples van de grond en de bladeren nemen en vertellen Herman wat hij aan de grond moet toevoegen. Cornell University kennen wij inmiddels ook. We merken dat we wat langer in de VS zijn en gaan steeds meer verbanden krijgen. Naast druiven, zijn er appels, peren, perziken en allerlei bessen in de wijngaard. Helaas is het allemaal nog niet rijp. Wat later zitten we aan een heerlijk malse salade met een wit wijntje. De groene asperges en het vlees van de barbecue gaan vergezeld met een rode wijn. Ik ben niet zo’n wijnkenner. Ik vind het wel lekker, maar meer dan vijf à zes euro kost een fles wijn bij ons niet. Maar deze Lemberger … wow! Dit is echt een wijn met karakter, heel smaakvol. Heerlijk! Of we nog koffie en thee willen. Ik heb in de tuin mint zien staan en vraag om een mintthee. Volgens Wilma moeten we de blaadjes eerst drogen. Als ik haar vertel dat je er zo thee van kunt maken door er heet water op te schenken en dat je daar in Nederland dan drie euro voor betaalt, kijkt ze me ongelovig aan. Maar we gaan buiten blaadjes plukken en zitten even later aan een heerlijke bak thee. Dat vind ik dan weer leuk, dat ik hen kan leren hoe je mintthee maakt. Bij het naar huis brengen krijgen we een fles witte wijn en een zak vol mintblaadjes mee. Geen idee waar we dit aan verdiend hebben.

Zaterdag 15 Juni 2013 VS, NY, Sodus Point: Profiel op buiskap monteren

We willen een tentje aan de buiskap maken, zodat we ook met wind en regen van achteren droog onder de buiskap kunnen zitten of gewoon lekker binnen kunnen zitten met het luik en de deur open. De zeilmaker hier kan volgende week een tentje voor ons maken. Wij moeten eerst het profiel monteren, zodat zij de maat kan bepalen. Het profiel heeft een gleuf waar het doek met een ingenaaid touw kan worden geschoven. De hele middag en avond zijn we bezig. We maken het profiel met kokend water warm om het te kunnen buigen. De hele haven verzamelt zich op het gras voor het happy hour. Maar “Nee, wij hebben geen tijd.” Het profiel moet gelijmd worden en morgen gaat het regenen. Ik neem even pauze om mijn al gekookte maaltijd met de fiets uit het vakantiehuis te halen. Joke en Peter zitten gezellig met alle buren in de tuin. Ik krijg een wijntje en een stuk hartige taart aangeboden en Dennis wordt ook uitgenodigd. Maar, “Sorry we have no time.” Terug naar de boot fietsend vraag ik me af waar we mee bezig zijn. We zouden nu toch juist alle tijd van de wereld moeten hebben? Om half twaalf verwijdert Dennis de laatste kitresten, maar het profiel zit!

Woensdag 12 Juni 2013 Sodus Point: Mast erop

Dennis monteert de zalingen en de stagen. Ik haal intussen een nat doekje over de mast. In Nederland zou mijn doekje na een paar meter grijs van de roetdeeltjes en uitlaatgassen zijn. Hier blijft mijn doekje geel, ook al heeft de mast ruim zeven maanden buiten gelegen. Wel verwijder ik 900.685 spinnen, spinrag en spinnenpoep. Met de kraan zetten vier mannen in tien minuten onze mast er weer op. Normaal gaat er daarna een man in een stoeltje met de hijskraan omhoog voor de windvaan en de marifoonantenne. Met ons zijn ze nu klaar. Dennis doet het liever zelf. Dennis zit de hele avond bovenin de mast om alle antennes, lichten en windmeters te monteren die ik samen met hem één voor één naar boven hijs. Patrick komt nieuwsgierig even een praatje maken. Hij kijkt vanuit zijn huis op de haven en zijn anderhalf jaar oude dochtertje Maya zag Dennis in de mast zitten. Patrick en Emily zijn de enige mensen, waar wij mee omgaan die jonger zijn dan wij.

Dinsdag 11 Juni 2013 Sodus Point: Tewaterlating

Buiten is het grijs en het miezert licht. Wij zijn in een opgewonden stemming. De boot gaat vandaag te water. Met een grote kraan rijdt werf-baas Kevin voorzichtig de loods uit. Aan beide kanten heeft hij ongeveer een decimeter vrij.

Langzaam rijden en lopen we naar de liftplaats. Onderweg doen we snel de regenpakken aan. De miezer gaat over in motregen. Tien minuten later liggen we in het water. De motor start meteen en we varen een rondje met de nieuwe schroef. Heerlijk om op het water te zijn. Jammer dat het regent. De nieuwe schroef doet het goed. We gaan weer in dezelfde box liggen als zeven maanden geleden, naast aardige buren. Als alle lijnen vastzitten, gaat het echt doorregenen. Binnen is het nog een puinhoop en dat gaat nog erger worden, omdat alle kasten aan bakboord leegmoeten om de slang van de kachel in te bouwen. Wij blijven nog even in de cottage op tien minuten fietsafstand om te slapen en te eten. Op de boot naast onze buren wonen Bob en Laurel. Zij gaan boodschappen doen en ik mag mee. Intussen moeten we voor Dennis op zoek naar een koperen koppeling voor de waterleiding. Wij zijn helemaal blij als we het dingetje met een hoek van 45 graden en een half duim dik in de tweede hardware store hebben gevonden. Helaas zal later blijken dat de draad verkeerd is en Dennis daarmee de draad op de boileraansluiting vernield. Nu kunnen we weer op zoek naar goede lijm. Ik laad mijn boodschappenkar vol eten voor een paar dagen, meer kunnen we nog niet kwijt. Voor vanavond hoef ik niet te zorgen. We mogen bij Bob en Laurel komen eten en Jim en Carol van de boot tussen ons in komen ook. ’s Avonds zitten we aan een heerlijke pasta. Bob blijkt bijna 80 en maakt sinds zijn pensionering prachtige schilderijen van boten, waarmee hij vroeger grote beurzen afreisde. Laurel is nog actief als naaister om bootinterieurs op te fleuren. Bob en Laurel wonen ’s zomers op hun boot, dichtbij de kinderen en kleinkinderen. ’s Winters zitten zij, net als veel Amerikanen, in Florida.

Maandag 10 Juni 2013 Sodus Point: Klaar voor tewaterlating

De schilderklus is gedaan. Het onderwaterschip staat in twee à drie lagen antifouling (Ecofleet van Sigma) en de romp in een nieuwe laag DD polyestherlak van Van de IJssel. Ons kunstwerk moet op 15 foot afstand bewonderd worden volgens de Amerikanen hier. De finishing touch van het schilderwerk had de witte waterlijn moeten zijn, maar helaas is groen Canadees plakband toch niet zo goed als het er uit ziet. Het heeft niet overal goed geplakt waardoor de verf er hier en daar langs gelekt is met een hobbelend resultaat. Het had zo strak kunnen zijn …. Maar in het water zie je het waarschijnlijk niet zo erg.

Drie jaar hebben we met een enorme doos in de bakskist rondgevaren, omdat ik in Nederland in 2010 wilde vertrekken en niet nog even met de boot uit het water wilde om de schroef te vervangen. Nu zit hij er dan eindelijk onder. Het is een vaanstandschroef, Variprofile, tijdens het zeilen staan de bladen recht, (vrijwel geen weerstand) en in zijn voor of achteruit zoeken de bladen zelf hun stand door de weerstand van het water. Vooral tijdens het zeilen met lichtweer zullen we dit gaan merken.

Ons onderste roerlager had speling gekregen. Eindeloos hebben we staan poetsen om het lager helemaal schoon te krijgen. Gisteren was het pielen met de armen boven ons hoofd om de rolletjes er in te krijgen en vooral om erin te houden. Met het zweet op ons voorhoofd is het uiteindelijk gelukt om de onderste ring te plaatsen.

Vanmiddag hing Bodyguard heel hoog in de kraan. Met een hydraulische kraan, soort tractor met hijsarm, werd het roer naar achteren gereden. Aan Dennis en de twee mannen van de werf was te zien dat zij er lol in hebben om met flinke machines zware gewichten op te tillen. Ik degradeer al snel tot een ‘dom vrouwtje’ dat de vloerbedekking tussen de banden mag schuiven om de verf niet te beschadigen. Ik vind het allemaal prima. Ze doen het netjes en gecontroleerd. Drie mannen zetten het roer overeind. Ze schuiven het op een stuk mat onder de boot en als de as onder het roergat, heet dat niet de heengatskoker?, staat, zakt de werfbaas de boot langzaam weer een stukje. Met een takel doen Dennis en ik de rest met de hand. Er blijft een ieniemini beetje speling zitten. Lang dubt Dennis of hij toch niet de maat grotere rollers er in moet doen, maar wat als die nét te groot blijken? Terug naar de kleinere rollen kan dan niet omdat er telkens een kunststof sluitring geofferd moet worden om de rollen te vervangen. Een klokmeter om precies de speling te meten, hebben we niet. We besluiten het maar zo te laten. Morgen gaan we te water. Ondertussen is het weer zachtjes aan het regenen na één prachtige zonnige zondag. Over onze medebooteigenaren niets dan goeds. Nummer één nodigt ons uit om morgen te komen eten en nummer twee gaat morgen twee weken met de boot op vakantie, maar intussen mogen wij hun auto lenen om boodschappen te doen. En die auto heeft een grote kofferbak …

Woensdag 5 Juni 2013 Sodus Point: romp schilderen

De afgelopen dagen hebben we hard gewerkt. Geschuurd, afgeplakt, geverfd, naam op de boot geplakt. Alles kostte ongeveer één dag. Eén dag om de romp te verven, één dag om een laag op het onderwaterschip smeren (in totaal drie lagen), één dag om de naam er op te zetten. Het resultaat mag er wezen. Veel mensen komen een kijkje nemen en vragen wat voor verf wij gebruiken. Teleurgesteld druipen ze af als ze horen dat de DD polyesterlak van Van de IJssel niet in Amerika te krijgen is. De bijbehorende Van de IJssel rolletjes zijn hier binnenkort wel in gebruik. De werfbaas heeft het merk opgeschreven en gaat ze in Nederland bestellen. Dennis heeft nu de naam ‘Michelangelo’ en als mensen vragen welke kleur onze boot heeft, laat hij zijn nagels zien, waar de Teal kleur niet meer af te krijgen is. Zelfs de mensen van de snackbar komen ‘ons kindje’ bewonderen.

Het zit niet altijd mee. Meestal zijn wij als enige in de grote loods aan het werk.Toen wij na dagen van schuren, schoonmaken en afplakken zover waren dat we konden gaan schilderen, komt er een vrouw de 50 voeter voor ons schoonmaken. Ze was niet de eigenaar, maar "Nee" ze kon absoluut niet met een emmer en een doekje de romp schoonmaken en ze begon een slang uit te rollen. Wij keken elkaar verschrikt aan en smeekten haar om alsjeblieft niet met water te gaan sproeien. De werfbaas had gelukkig oog voor onze toewijding en zette haar met boot en al buiten. Vervolgens ging het zo hard regenen, zo hard heb ik geloof ik nog niet eerder meegemaakt. Ik zou denken: "nu is de boot gratis gekuist." De vrouw dacht er echter anders over en tussen en haar en ons komt het waarschijnlijk nooit meer goed.

De dag na het romp schilderen stonden we om half zeven ’s ochtends bij de boot om het onderwaterschip twee keer te verven. Alle boten in de loods waren echter zeiknat van de condens van een naderend warmtefront. Helaas weinig schilderen. Het kostte mij een dag om het goedkope plakband uit Suriname te verwijderen. Het scheurde telkens weer af. Gisteren hebben we de naam weer op de boot geplakt en we hebben minutenlang naar het resultaat staan kijken. Nu alleen de waterlijn nog. Dan nog het roer terughangen met nieuwe rollers in het lager, de klapschroef monteren (eindelijk) en de kachel inbouwen, in elk geval de slang en dan waarschijnlijk komende maandag te water.

Zondag 26 Mei 2013 Sodus Point: Schuren II

Oké oké oké, ik geef het toe. Ik ben verslaafd. Niet verslaafd aan alcohol of nicotine, maar aan een in Nederland gezonde verslaving, namelijk karnemelk. Dagelijks drink ik het liefst een halve liter karnemelk. Om van het standhuisje naar onze boot te gaan, moeten wij vijf minuten fietsen en een hoge heuvel op. De laatste dagen gaat deze heuvel steeds moeilijker en gisteren moest ik zelfs afstappen. Op de één of andere manier krijg ik zout binnen, waardoor zich vocht tussen mijn longen ophoopt. Nu ben ik erachter hoe dat komt: de (karne)melk. Joke vertelde dat daar erg veel zout in zit. In Nederland zit er geen tot nauwelijks zout in melk en karnemelk. De Amerikanen zijn echter erg op het vet. Overal halen ze het vet uit. Zelfs de crème fraiche is hier light. Zonder vet zit er natuurlijk geen smaak aan melk dus dat wordt gecompenseerd met zout. Ik bestudeer het etiket van de melk: 125 mg sodium in een portie van 240 ml. Dat is meer dan in een blik Unox erwtensoep; ongeveer 40 mg per 100 ml. Helaas einde (karne)melk. Hopelijk zijn ze in Canada minder paranoïde met vet. Alle letters zijn van de boot en de verhoogde waterlijn is voor de eerste keer gelakt. ’s Avonds spelen we in de kantine van de haven Domino Caribean style, maar dan wel met een buitentemperatuur van vijf graden.

Zaterdag 25 Mei 2013 Sodus Point: Schuren

In de over zee vervoerde kist zat ook onze excentrische schuurmachine waar Dennis direct enthousiast mee aan de gang gaat. Ik sta intussen met een muts op de ladder. Met een geleende verfafbrander maak ik onze naam warm, waarna de letters er met enig gepeuter van af komen. Af en toe leg ik even mijn koude handen op de romp om op te warmen. Het is nu nog geen vijf graden. Het verschil met gisteren is zo ongeveer dertig DERTIG! graden.

Vrijdag 24 Mei 2013 Ithaca: Mini Excursie met Pieter en Joke

We hebben de auto voor 2x24uur gehuurd en hoeven niet direct terug. We genieten van een heerlijk ontbijt met zelfgebakken wafels van Joke met vers fruit en slagroom. Daarna gaan we met Peter als gids op excursie door Ithaca. We beginnen bij Barnes and Noble, een boekwinkel, waar ik mijn lang verlangde e-reader krijg. De Nook heeft als enige ‘glowlight’ zodat je ook in het donker kunt lezen. Lijkt ons ideaal tijdens de nachtwachten. Daarna nemen Peter en Joke ons mee naar de Cornell University. Peter vertelt erover alsof hij hier nu zelf studeert. Vanaf het universiteitsterrein zien we het vervallen fabrieksterrein waar Peter vroeger werkte. Cornell biedt zo’n beetje alle studiekeuzen die er zijn. Vanwege de landelijke ligging hebben ze hier ook agrarische opleidingen die toonaangevend zijn in de wereld. De universiteit is een dorp op zich; 20.000 studenten. Het ligt prachtig tussen de heuvels, hier en daar een beekje met diepe kloven. Het is duur om hier te studeren en dat geeft blijkbaar de nodige stress. Onder de bruggen hangen netten om de studenten die het niet meer zien zitten op te vangen. Vanaf de vijfde verdieping van het kunstmuseum hebben we een prachtige uitzicht op Cayuga-Lake. Aan het eind van de ochtend rijden wij via een toeristische route terug naar Sodus Bay. In de hitte laden we de auto uit. Het is dik dertig graden. Het zweet gutst van onze lijven. Als iemand mij nu zo vertellen dat ik morgen met een muts op aan de boot sta te werken, dan zou ik die persoon voor gek verklaren.

Donderdag 23 Mei 2013 Van Ithaca naar Ithaca via Newark met huurauto

Om zeven uur zitten we in de auto. We gaan zo’n 4,5 uur rijden naar de douane in Linden. En dan niet onderweg even koffie drinken en uitgebreid de benen strekken of stoppen bij een mooi meertje. Nee rijden, rijden, rijden, rijdende weg een broodje naar binnen werken, rijden, rijden, tanken en plassen, rijden en rijden. Om 11:30 uur zijn we bij de douane, met dank aan ons navigatiesysteem. Onze missie is de spullen vrij te krijgen zonder al te veel invoerrechten te betalen. We zijn immers een ‘ship in transit’ en niet alle spullen zijn nieuw. Bovendien hebben we al een vermogen betaald om het spul hier te krijgen. Het lukt! Met de nodige stempels en een vrijgave in het computersysteem staan we even later weer buiten. De auto heeft voor elf dollar veertig minuten stilgestaan, maar mag nu weer aan de bak om ons met een giga omleiding naar het distributiecentrum in Newark te brengen. Newark ligt aan de overkant van de Hudson tegenover New York. New York vonden we één van de meest hippe steden waar we ooit geweest zijn. Het distributiecentrum lijkt daar helemaal niet op. Buiten gaat het nog wel, een groot wit gebouw. Binnen is het donker, alles ziet er groezelig uit. Heftrucks scheuren met knipperlichten af en aan. We betreden de hal aan de andere kant van het loket en moeten de hal ter grootte van een paar voetbalvelden doorkruisen. Vieze chauffeurs staan bij hun vrachtwagens en kijken naar mij alsof ze al maanden geen vrouw meer gezien hebben. De heftrucks komen van alle kanten. Ik blijf maar dicht bij Dennis. Dit is geen omgeving voor een vrouw alleen. Bij het loket zit een vrouw op een oude stoel achter vies plexiglas verstoken van enig daglicht. Wat een treurige omgeving. Wij weigeren om opnieuw geld te betalen voor het brengen van de spullen naar de auto. We moeten wel de X-ray betalen, waar wij niet om gevraagd hebben. Na het nodige heen- en weer bellen met onze cargadoor krijgen we een briefje mee, waarmee de spullen kunnen worden opgezocht in de ruimte en naar onze auto worden gebracht. We zoeken onze weg weer terug door de hal, wegspringend voor de heftrucks. Ik stel me in op een half uurtje wachten. Het is intussen enorm warm geworden; dik dertig graden. Twee minuten later zien we onze twee kisten op een heftruck arriveren. We zijn allebei opgelucht om de kisten heelhuids te zien staan. Nu nog zorgen dat we de houten verfkist zonder gereedschap open krijgen. Gelukkig hebben we een aardige heftruckchauffeur die voor ons een hamer gaat halen. De verf zit echt heel goed verpakt. In de kist zit een grote plastic zak. De blikken staan gedrapperd in een laag absorptieschilvers voor het geval er één gaat lekken. De zak is verder afgevuld met schuimpjes. Gelukkig weet Dennis precies hoeveel potten en potjes verf er uit moeten komen. Hij staat als een kind in een grabbelton te grabbelen. Met een tot de nok toe geladen kofferbak en achterbank gaan we weer naar Ithaca. Alsof we even naar Parijs zijn gereden en direct weer teruggaan. Totaal gereden: 750 km.

Woensdag 22 Mei 2013 Sodus Point: Met de auto naar Ithaca op doorreis naar Newark NY

We worden keurig opgepikt door een Ford Fiesta. Zo’n auto is hier een kleintje. De Amerikanen rijden hier allemaal in enorme trucks. Maar voor zo’n lange rit willen wij geen benzine slurper. We rijden naar onze vrienden in Ithaca. Zo zijn we al zo’n anderhalf uur op weg naar Newark aan de andere kant van de staat New York. Peter en Joke hebben we vorig jaar in Sodus Bay ontmoet. We hebben elkaar af en toe een e-mail gestuurd in het afgelopen half jaar en nu voelt het alsof we elkaar al jaren kennen. We worden heel hartelijk ontvangen. De klompjes hangen speciaal voor ons aan het hek. Even later zitten in een prachtig huis op de veranda met uitzicht op een prachtige tuin met veel bomen en het getjilp van ontelbare vogels aan een verrukkelijke maaltijd. Het cruisersgevoel komt weer helemaal terug, al is het nu per auto. Hier waren we voor weggegaan. Het ontmoeten van andere mensen en het zijn op mooie plekken.

Dinsdag 21 Mei 2013 Sodus Point: groen licht om scheepsverzending op te halen

Dennis zweert bij verf van Van de IJssel, zgn. DD polyester 2 componentenlak. In Amerika is deze verf niet te krijgen. Daarom hebben we het vanuit Nederland per vrachtschip naar de VS gestuurd. Dennis is daar weken mee bezig geweest. Ongelooflijk wat er allemaal komt kijken bij het versturen van chemische spullen naar een land als Amerika. Uiteindelijk is het in een aparte speciaal getimmerde houten kist separaat van onze andere kist vervoerd. In de andere kist zitten minder problematische spullen, maar te veel en te zwaar om in het vliegtuig mee te nemen, zoals een nieuwe ankerlier, warme kleding, zeillaarzen en onze kachel. Tot nu toe hebben we zonder kachel rondgevaren en hem eigenlijk slechts één avond hier in Sodus Bay, vorig jaar oktober, gemist. Maar met New Foundland en mogelijk Groenland als bestemming, lijkt een kachel ons een must. Steeksproefsgewijs controleert de douane containers en juist onze container wordt onderworpen aan een X-ray onderzoek. Dagelijks hebben we e-mail of telefonisch contact met een cargadoor in Newark bij New York. Dan moet er weer een formulier zus worden ingevuld, dan ontbreken er weer gegevens zo en dan moet er weer wat geld overgemaakt worden. Vandaag is dan eindelijk het licht op groen op de kisten te komen halen. Een ritje van zo’n zes uur; enkele reis. Binnen vijf minuten hebben we via internet een autoverhuurbedrijf gevonden en een compacte auto gehuurd voor twee dagen. Inmiddels hebben wij ervaring met autoverhuurbedrijven en bellen we voor de zekerheid nog even na. “We ‘ll pick you up!” is de slogan van Entreprise car rental. “No sir, we can not pick you up and we don’t have any cars available,” krijgen we te horen. Vervolgens zijn we de hele dag bezig om toch opgepikt te worden en toch een compacte auto te krijgen.

Woensdag 15 Mei 2013 Van Toronto, Canada naar Sodus Bay, NY, VS

Met de taxi gaan we naar het busstation. Zo’n vier uur zitten we in de bus naar Rochester. Carol en Arnie uit de haven pikken ons bij het busstation op. Vorig jaar oktober kregen we een briefje met drie e-mailadressen van mensen die ons zouden kunnen ophalen. Prima geregeld dus. We droppen onze koffers in het vakantiehuisje aan het strand en laten ons dan naar de boot rijden. De boot ligt er nog keurig bij; gelukkig! Ook binnen ruikt het totaal niet muf. We pompen de bandjes van de vouwfietsjes op en fietsen terug naar het huisje waar we de komende tijd zullen eten en slapen, terwijl we de boot gaan verven.

Dinsdag 14 Mei 2013 Van Nederland naar Canada, Toronto

“Hier heb je een muntje voor de bus,” zegt Dennis, terwijl hij mij een muntje geeft. Ik pak een peipklein muntje aan. “”Maakt hij nou een grapje?” vraag ik me af. Ik ben moe, heb geen idee van tijd en zit met zes stuks bagage op het vliegveld van Toronto. We hebben acht uur gevlogen. Voor mijn gevoel gaan we zo avondeten, maar de mensen hier beginnen net aan hun lunch. Bij de bus moet ik inderdaad het piepkleine muntje uit mijn zak opdiepen en in een bakje doen. Toronto voelt als thuiskomen. In september vorig jaar waren we hier met de boot en in oktbober vlogen we vanaf hier naar huis. Ondanks dat het allemaal bekend voor komt, stappen we na twee metro’s op de juiste tram de verkeerde kant op. In de jeugdherberg hebben we dit keer een privé kamer geboekt. We ploffen een uurtje op bed. In de avond doen we boodschappen bij de supermarkt die we in de keuken van ons hostel klaarmaken. Om zo snel mogelijk van je jetlag af te zijn, moet je bewegen en dan het liefst in het daglicht buiten. We maken een avondwandelingetje, maar zijn eigenlijk te moe om de ene voet voor de andere te zetten. Om 21:00 uur lokale tijd liggen we op bed en slapen direct als marmotten. We zijn 23 uur in touw geweest.

Dinsdag 1 Januari 2013 t/m 13 mei 2013 Thuis in Nederland

Zeven maanden zijn we in Nederland geweest. We hebben allebei gewerkt en zijn blij dat we in deze crisistijd allebei werk hadden. We weten weer hoeveel tijd en energie werken kost, want nu waren zelfs zeven maanden niet genoeg om alle vrienden en kennissen een keer te zien. Het was een lange winter met veel sneeuw en koud. We hebben genoten van de troonswisseling en vonden het leuk om dit in Nederland mee te maken. Onze laatste dag in Nederland was Dennis’ verjaardag. Deze heeft hij samen met zijn nichtje groots gevierd.

For older journals, click here