Chapter 2 Blogs

Terugkijkend op ons avontuur naar Noorwegen

Oktober 2025

Dennis en ik willen heel graag al zeilend de wereld zien, vrijheid ervaren en mensen ontmoeten. We willen weg uit de ‘ratrace’. Soms voelt het alsof we daar niet onderuit kunnen. Misschien heeft het ook te maken met onze eigen onrust. Ons lijf is geen 18 meer en de energie is ook wel eens beter geweest. Daarbij zijn de dagen te kort en gaat de tijd te snel.

Ons vertrek had wel wat voeten in aarde. We wilden twee woningen verhuur klaar maken en ook moesten er tal van klussen aan Bodyguard gedaan worden. Er waren zoveel acties die we moesten doen voor die weer aan al onze voorwaarden voldeed. Menig klus werd geklaard, van het vervangen van de ramen, tot het schoonmaken van de dieseltanks, verder isoleren van de laatste delen van de boot, groot onderhoud aan motor en het toilet en schilderen van het dek en het onderwaterschip en dan is dit nog maar het begin van een lange lijst met kleine maar vaak ook grote klussen.

Ook moest er van alles aangeschaft worden. Nieuwe zeilen, extra rolfok op een permanente tweede voorstag, diverse kaarten, veiligheidsartikelen, talloze schroefjes, moeren, boutjes, vele liters verf. Ook deze lijst is pagina’s lang. We waren erg blij met onze buren die op een gegeven moment bijna dagelijks onze pakketjes aannamen van de bezorger en nooit geklaagd hebben.

Onze plannen waren groots. We hadden tal van interessante bestemmingen op ons lijstje staan: Noorwegen, Schotland, Faeröer, Shetland, Orkney Eilanden, IJsland en ga zo maar door. De hele speeltuin lag voor ons open. Alleen moest het weer ook nog meewerken, want we willen wel graag gunstige zeilomstandigheden.

De koers werd naar Noorwegen gezet. De klapgijp op de tocht heen maakte dat ik toch wel even wat huiverig was ten aanzien van alle winden boven er 30 knopen. Er komen nogal wat krachten vrij wanneer je gaat zeilen met een stevige bries. Gelukkig hield Dennis daar echt rekening mee en zo kon ik het vertrouwen weer terugwinnen.

Waar we in ons blog niet zoveel over geschreven hebben, maar waar we wel veel zorgen en stress van hebben gehad, was dat we in juli koelproblemen hebben gehad met de motor. We verloren koelvloeistof en konden maar niet gevonden krijgen waar het probleem zat. We vreesden de koppakking en die problemen zouden per direct een einde maken aan ons ambitieuze reisschema.

Diverse keren hebben we de koelvloeistof moeten bijvullen. Tot het moment dat we besloten de motor preventief maar niet meer te gebruiken. De vakantieperiode met Laurens en Eline viel hier in en die periode hebben we alles op het zeil gedaan. Nu is de boot natuurlijk een zeilboot en ankeren we vaak. Maar toch moesten we af en toe een haven in en uit. En als de haven klein of de ankerplek krap en aan lager wal is, is dat een uitdaging. Zeker als er geen of te weinig wind is😉 Gelukkig kennen Laurens en Eline de boot goed en konden we, ondanks de beperking en met goed teamwerk, toch naar mooie plekjes.

Nadat de kinderen naar huis waren hebben Dennis en ik samen diverse onderzoeken en testen gedaan en heeft Dennis gelukkig na veel gezoek het probleem kunnen oplossen. Bijkomend voordeel is wel dat ik nu ook veel heb opgestoken van het technische deel van de motor. Toch duurde het weken voordat we er weer vertrouwen in kregen. Zodra de motor liep keken we geregeld naar de koelvloeistofstand en druk. Die mocht beslist niet te laag zijn om grote motorschade te voorkomen.

Door de tegenslagen verloren we tijd, maar verder was Noorwegen ook zo mooi dat het moeilijk was om delen over te slaan. We genoten ervan om in dorpjes of steden aan te komen en op verkenning te gaan. Het was geweldig om te kunnen ankeren op de meest bijzondere en prachtige plekken en te genieten van de natuur en het uitzicht om ons heen. We hebben op zoveel fantastische plekken gelegen. We hebben oneindig veel hemelse luchten en fascinerende bergtoppen gezien. Elke dag was het water anders. Van spiegelglad tot woeste golven, van oceaanblauw tot helder azuurgroen. Het was vaak moeilijk om weg te gaan van deze prachtige plekken. Zeker toen het afgelopen zomer heerlijk warm was en het maar niet donker werd.

Die ervaring gaan we nooit meer vergeten. Dagenland en zoals op de Lofoten, vijf dagen lang 24/7 de zon aan de hemel, geen wolkje gezien! Dat was echt fantastisch, zeker wanneer je je bedenkt dat we ver boven de noordpoolcirkel zaten.

Het ontmoeten van zoveel lieve, leuke en interessante mensen is ook een heel belangrijk aspect van onze reis geweest. Meestal waren de bijzondere ontmoetingen er zomaar ineens en onverwacht. Ik herinner me nog de havenmeester van Rognaldsfagen. Die man met zoveel petten op. Zo was hij ook degene die de plaatselijke supermarkt gaande hield. We kochten er een botertje en vervolgens zaten we met hem aan de koffie, over het eiland, de zorgen en de politiek te praten.

Al deze bijzondere ervaringen en indrukken maken dat we een fantastische tijd hebben gehad. Menig moment zullen we nooit meer vergeten. Ook hebben we het samen heel fijn gehad. Zoveel tijd voor elkaar, een goed gesprek en het maken van mooie plannetjes. We blijken er heel goed in te zijn. Het was heel fijn om te merken dat we elkaars ideeën vaak leuk vonden en we trokken er dan ook elke dag wel, meestal met de benenwagen, op uit. Heerlijk!

Inmiddels zijn we alweer een paar weekjes terug. De draad van alledag is weer opgepakt. We hebben veel familie en vrienden alweer gezien en gesproken. Samen genieten we nog na van al onze onvergetelijke belevenissen. Het was een groot avontuur.

We hopen heel erg dat deze reis ooit een vervolg gaat krijgen. Niks is zo leuk als plannen maken, maar het uitvoeren is een uitdaging of zoals zeilers altijd zeggen ‘Plans are written in sand at low tide’. Voor je het weet is het weer helemaal anders.

Graag danken wij jullie allemaal voor het lezen van dit blog en hopen dat jullie er veel plezier aan beleefd hebben. We sluiten af met wat leuke feiten en wetenswaardigheden over Noorwegen.

Tot een volgende trip!

Dennis en Arianne

Feiten

• Afgelegde afstand: 2900 mijlen / 5370 km

• vertrek 20 mei / aankomst 24 september 2025

• 29 havens voor een of meerdere nachten, de rest van de nachten geankerd

• favoriete spelletjes; ‘Keer op Keer 2’, kaarten, Qwixx en Qwinto
• nieuw ontdekt: ‘To good to go’
• duurst haven was Vlieland, goedkoopste Korshamn (gratis)

Wat ons opviel aan Noorwegen

Radio

Het is een gewoonte van ons om de radio aan te zetten. We konden sommige zenders goed ontvangen, weer anderen niet en zo kwam het dat we vaak luisterden naar “Vinyl”. Leuke nummers van weleer kwamen voorbij, maar er ging geen dag voorbij dat we Bruce Springsteen, Dolly Parton, The Carpenters, The Beachboys en Dire Straits meerder malen horen. Echter spande ABBA de kroon. De nummers van deze popgroep hoorden we gemiddeld twee keer per uur. Thank you for the music en Chiquitita, maar het werd wel een beetje eentonig.

Communicatie

Onderweg hebben we bijna altijd een prima (vaak 5G) dataverbinding gehad. Het was heel fijn dat we zeer regelmatig contact hadden met het thuisfront. Alleen het uploaden van de vele foto’s en filmpjes voor dit blog gaven soms problemen. Daarvoor nam ik dan vaak de kans te baat om naar een winkelcentrum te gaan waar we dikke bak Wifi hadden en ik in no-time alle gekozen bestanden had geüpload.

Criminaliteit

In Noorwegen is weinig criminaliteit. Alleen in toeristische gebieden is de kans op diefstal e.d. wat hoger. We ondervinden dit aan de lopende band. Zo hebben we door heel Noorwegen heel veel winkels en bedrijven gezien die na sluitingstijd kun verkoopwaar gewoon buiten laten staan, wanneer het daar toch al stond. Rekken met plantjes, hout bij de doe-het-zelver, planten en potten bij de bloemist. Het blijft allemaal gewoon buiten staan, met het prijskaartje erop. Voor een Kaaps viooltje betaal je hier al een vermogen, laat staan een plant van formaat, maar het bleef netjes staan.

Ook laten Noren de achterdeur van hun huis of bijgebouw vaak open. Zo stonden we een keer in de gang van een bedrijf omdat we dachten dat daar de toiletvoorziening was gehuisvest. Alleen hebben we geen enkele kerk kunnen bezoeken omdat die altijd wel op slot was.

Vertrouwen

Noren hechten veel waarde aan vertrouwen. Ik had al eens verteld over de dorpswinkel van Korshamn. Niemand was er in de winkel. We mochten daar zelf afrekenen. Zo ook met de havengelden. Op deze reis hebben we een enkele keer een havenmeester gezien. Alle andere keren moesten we zelf betalen via een app. (Go-Marina). Soms kwam het voor dat we alleen via VIPS konden betalen en dat is gekoppeld aan een Noorse bankrekening. We lieten het wel uit ons hoofd om het vertrouwen van de Noren te beschamen en betaalden dan altijd netjes met behulp van achternicht Marianne die in Noorwegen woont.

Noorwegen heeft heel veel eilanden. Vele zijn kaal en rotsig, vele ook prachtig groen en bewoond. Vaak zagen we een eiland met een enkele woning of boothuis. Met een kustlijn van ruim 88.000 km hebben we veel mooie plekjes aan de waterlijn gezien. Het grootste stuk van de kustlijn konden we vrij goed beschut achter een eiland door zeilen en dat was fijn omdat je dan de zeedeining omzeild. De vaarkaarten waren erg goed en dat gaf vertrouwen omdat de ontelbare rotsen in zee echt niet meegeven wanneer je er bovenop zou varen.

Noorwegen is een van de dunstbevolkte landen van Europa. De bevolkingsdichtheid is 13 inwoners per km2. (Google vertelt mij dat de bevolkingsdichtheid van Nederland 433 inwoners per km2 is.) Aan woningen hier geen schaarse maar goedkoop zijn ze ook niet. In stedelijke gebieden is de verkoopprijs te vergelijken met die in Nederland, Verder weg zijn de prijzen beduidend lager.

Noren

Noren zijn over het algemeen rustig en een beetje terughoudend, maar erg aardig en behulpzaam. Het lijkt erop dat Engels een tweede taal is voor de Noren en het maakt niet uit hoe oud ze zijn. Jong en oud kan vaak heel gemakkelijk overschakelen naar het Engels en de woordenschat is meestal erg goed. Dit heeft alles te maken met het feit dat Noorwegen economisch erg gericht is op andere landen en Engels al sinds de jaren ’50 op het rooster van de scholen staat. Op onze hele trip zijn we maar drie mensen tegengekomen die minder goed Engels spraken.

Trollen

Trollen zijn in Noorwegen mythische mensachtige wezens uit de Noorse volksverhalen. Ze leven vaak in afgelegen natuurgebierden zoals bergen en bossen en grotten. Over het algemeen zijn ze groot, lelijk, ruig, gevaarlijk en dom, maar soms hebben worden ze ook als beschermers van de natuur beschouwd.

Trollen kunnen niet tegen het geluid van kerkklokken en verstenen bij daglicht. Veel Noorse natuurfenomenen zijn naar trollen vernoemd b.v. de hoogste verticale klif van Europa Trollveggen of het Trollfjord op de Lofoten. De legende vertelt dat deze plekken versteende trollen zijn.

In Noorse sprookjes en volksverhalen zijn ze vaak dreigende figuren die op reizigers jagen. Tegenwoordig wordt kinderen vaak verteld dat ze zich kunnen beschermen tegen trollen door in ieder geval niet buiten te zijn wanneer het donker is en dat de elektriciteitsmasten, -palen en -kabels een soort van hek of afscheiding zijn om ze buiten te houden.

Eten

Over het algemeen tref je hier in de winkels dezelfde producten aan als in Nederland. Toch vonden wij wat typisch Noorse items. Zo bestaat er “brunost”, een zoete geitenkaas die wat bruinig van kleur is en een smaak die wat weg heeft van karamel. Noren zijn dol op deze kaas en eten die het liefst op brood met jam of honing.

Noren houden wel van een stevige maaltijd met veel vlees en groentes. Lapskaus is er zo een van. Het is eigenlijk een zeemansgerecht wat vroeger vooral gegeten werd door armere mensen. Lapskaus is een mix van aardappelen, vlees, uien, selderij, wortelen. en kruiden. Het ziet er ook wat soepig uit.

Uiteraard eten Noren veel vis. Zo kennen ze ook fiske kaken. Een visproduct wat de vorm van een hamburger heeft. Het ruikt naar vis maar ziet er niet uit als vis.

Komle of raspeball is ook typisch Noors. Het is een aardappelknoedel van bloem en goed gekookte aardappel die samen worden gepureerd. Het wordt geserveerd als een bal. Evenals “woensdag gehaktdag” is dit een gerecht wat traditioneel vaak op donderdag wordt gegeten.

De Noorse overheid heeft een extra hoge tax op alle producten die ongezond zijn voor de mens, zoals suiker, alcohol en tabak. Een gebakje in de super is al gauw 5 euro, een zakje snoep 6 euro, zak chips 4 euro. De prijzen zijn gigantisch. Dranken met een alcoholpercentage van 4,7 promille of meer is enkel te koop in staatswinkels en is peperduur. Hiervoor geldt een leeftijdsgrens en winkels mogen geen alcohol meer verkopen na 20:00 uur. Ook niet wanneer de winkel nog langer open is.

Al deze taxen maken wel dat het Noorse volk er op het oog goed gezond uitziet. Wij hebben zelden een Noor gezien met overgewicht.

Allemansrecht

Het Allemansrecht is een Noors recht dat iedereen het recht geeft om de natuur in te gaan, te wandelen, te kamperen en te fietsen, zolang er geen schade wordt aangericht en er een respectvolle afstand (150 meter)wordt gehouden tot woonhuizen. Je mag bessen, paddenstoelen en niet-beschermde bloemen plukken en vissen vangen mits het voor eigen gebruik is. 

Boothuizen

Vanwege de onstuimige winters hebben veel Noren een overdekte plek voor hun boot.

De dag van de Grondwet

Op 17 mei vieren de Noren het ondertekenen van de grondwet in 1814. De Dag van de Grondwet is een grote feestdag, vooral voor kinderen. Voordat ze naar de optochten en festiviteiten gaan, komen veel Noren bij elkaar voor een uitgebreid ontbijt. 

In heel Noorwegen worden kinderoptochten gehouden, en samen met fanfares lopen ze door hun stad of dorp. De grootste optochten trekken tienduizenden mensen die met vlaggetjes zwaaien en uit volle borst ‘hoera!’ roepen.

De dag is nogal patriottisch, maar er heerst een erg vrolijke sfeer, en bezoekers zijn van harte welkom. De Noren eten massaal ijsjes en hotdogs, luisteren naar speeches en muziek en spelen spelletjes op buurtscholen. Soort Koningsdag maar dan anders.

Deze dag is ook een mooie gelegenheid om te pronken met de Noorse traditionele klederdracht die zowel door mannen als vrouwen wordt gedragen. Net als bij de Schotse kilt zijn er heel veel verschillende ‘bunads’, en de stijl en kleur geven aan waar in Noorwegen de voorouders van de drager of draagster vandaan kwamen.

Uiteraard is er nog veel meer te vertellen over dit prachtige land, maar ik moet ergens stoppen. Het is in ieder geval zeker de moeite waard om er een keer naar toe te gaan.

11-22 september 2025

Het toetje

We zijn een paar dagen op het heerlijke Terschelling. Uiteraard gaan we er weer lekker op uit. Het is mooi wandelen hier, maar omdat dit eiland best groot is, nemen we ook de bus om naar de diverse dorpen te komen.

Zo vallen we in Midsland met onze neus in de boter wanneer blijkt dat er een heuse draverij is. Niet dat wij weten wat dat is, maar het publiek is er duidelijk maar wat dol op. Paard en ruiter, met of zonder zadel, met of zonder karretje achter het paard, rennen in draf een lange straat door. Af en toe gaat er een over in gallop. Die ligt er dan ook gelijk uit. Moeilijk is het niet . Enthousiast juichen we mee totdat de finale geweest is. Dan lopen we verder naar het strand aan de noordzijde van het eiland.

Harlingen

Met een flinke bries zeilen we een paar dagen later naar Harlingen. Er komt de komende dagen nog veel meer wind aan en we moeten voortgang maken. Een aantal dagen liggen we verwaaid in het beschutte haventje van de Harlingse watersport vereniging net achter de sluis. Eigenlijk zitten we al snel aan de grond. Bodyguard moet even door de drek om bij het gastensteiger te komen, maar we liggen en vinden het goed zo.

Wanneer we op vrijdagavond aansluiten bij de verenigingsborrel is het erg gezellig kletsen met de diverse gasten. Zo treffen we er een dame die toch wel erg veel zeil-, reis- en schrijfervaring lijkt te hebben. Na even gaat er bij Dennis een belletje rinkelen. Hij vraagt aan haar of zij Anje Valk is en dat blijkt zo te zijn. Nou wat leuk! Anje heeft veel boeken en vaarwijzers geschreven over zeilen en aanverwante zaken. Ook heeft ze veel solo gezeild.

Met dezelfde interesse is het makkelijk kletsen, daarom nodigen wij haar de volgende dag uit om bij ons aan boord te komen eten. Als cadeautje krijgen we haar laatst vertaalde boek ‘Zeilen Veiligheidsgids’ van haar. Het is erg gezellig! De volgende dag mogen Dennis en ik bij haar thuis, voor onze volgende reizen, uit een hele stapel pilots(informatieve vaarboeken) kiezen wat we willen! Met een zware shopper vol boeken wandelen we terug naar Bodyguard. Wij hebben leesvoer zat voor de komende winter!

Nationale Monumentendag

Harlingen is erg mooi en het toeval wil dat het op zaterdag Nationale Monumentendag is. We bezoeken het mooie stadshuis en het gemeentemuseum ‘Het Hannemahuis’. Naast een kunstcollectie leren we er van alles over de jeneverstokerij.

Eise Eisinga Planetarium

Dochter Eline komt op zondag aanmonsteren. Die heeft er zin in om gezellig een weekje mee te varen, maar omdat we verwaaid liggen pakken we de trein naar Franeker. Daar bezoeken we het oudste planetarium ter wereld. Wat was dat bijzonder en indrukwekkend om te zien.

Terug in Harlingen is het inmiddels een grote uitdaging om over de boulevard te lopen. We zien de ferries die van de Waddeneilanden afkomen de haven in zwabberen. Nadat er een ferry sleepbootassistentie nodig had om veilig aan de kade te komen, wordt de veerdienst gestremd. Het waait te hard.

Op maandag 15 september gaan we in Harlingen al vroeg door de Tsjerk Hiddessluis over de Waddenzee richting de Lorenzsluizen bij Kornwerderzand. We zijn weer op het zoete IJsselmeer.

Op naar Enkhuizen!

En ook daar blijkt er een draverij te zijn, maar dit keer is heel het stadje ervan in de ban. De hele donderdag zijn de meeste winkels dicht en er wordt niet alleen een straat afgesloten voor de draverij, maar ook voor een groot feest. Echter om 20:00 uur ‘s avonds eindigt dat en wordt de dag afgesloten met een enorm vuurwerk. Om 21:00 uur keert de rust weder. Geen gekkigheid daarna gehad… Kunnen ze ergens anders nog van leren…

Op het Markermeer hebben we heerlijk weer. We genieten van de zon en de temperatuur. Het is alleen jammer dat de wind niet uit de goeie hoek komt en dus moeten we kruisen. Omdat het weer zo lekker is, is het ook druk op het water. Het is goed opletten en niet iedereen heeft AIS. Ik moet gewoon wennen aan al die druktes. Dat hadden we niet op zee. Omdat het soms lastig is in te schatten hoe de passage met een ander schip gaat, vind ik het af en toe ook een beetje spannend.

Bij het opnemen van dit filmpje was het wat rustiger. Tijdens de druktes is het ook niet echt handig om onze focus op een opname te hebben.

Amsterdam

We verheugen ons steeds meer op een lekker etentje in Amsterdam maar aangekomen bij de Oranjesluizen blijkt er een grote storing te zijn. Het duurt zeker twee uur voordat we toestemming krijgen om met tientallen andere recreatievaartuigen door de beroepssluis te mogen. In die twee uur hebben we ons kostelijk vermaakt met alles wat er op het water gebeurt en hoorden we soms soapwaardige marifooncommunicatie😁

Twee nachten liggen we in de Sixhaven achter het centraal station. Dat vinden we zo’n fijne haven. Niet zo groot, betaalbaar en op een steenworp van de binnenstad. Het enige wat ons daarvan scheidt is het IJ. De gratis pondjes varen af en aan. Zo leuk en je kijkt je ogen uit.

Amsterdam blijft een indrukwekkende stad. Op zaterdag wil Eline graag winkelen. Nou, dan kun je je lol op in onze hoofdstad. Ik vind het altijd erg bijzonder om hier rond te wandelen. Ik geniet van de mooie gebouwen, de winkels, al die verschillende type mensen.

Alles lijkt hier ook te kunnen. De een verkondigt het geloof, de ander danst gezellig een dansje of bespeelt een instrument en weer een ander demonstreert. Ook word je standaard aangesproken in het Engels. Maar wat vooral opvalt is dat de stad nooit lijkt te slapen. Er is altijd reuring. Eerlijk gezegd is het voor mij, als dorps meisje, na een paar dagen ook wel weer genoeg. Aankomen vinden we heerlijk. Vertrekken ook…

Wat zou Thorecke er zelf van gedacht hebben dat zijn beeltenis voor een coffeeshop staat? …

Op zondag, wanneer Eline alweer met de trein onderweg naar huis is, wandelen Dennis en ik nog een tijdje door de stad. Dit weekend is de Dam tot Dam loop en we willen een van de starts wel graag zien. Tienduizenden lopers stellen zich op en de sfeer wordt door de speakers goed opgezweept. Motivatiekreten schallen over de hoofden, sporters op verhogingen doen de warming up voor. De sfeer zit er goed in. Ook wij jumpen lekker mee, want van stilstaan krijg ik stalpoten😂

Aan het eind van de middag verlaten we Amsterdam en zetten we koers naar IJmuiden. De wind op het Noordzeekanaal staat overwegend tegen en we moeten de 15 mijlen op de motor afleggen.

Dat is op maandag 22 september wel anders wanneer we het laatste traject over zee doen. Er staat een stevige bries van 17 tot 25 knopen uit het noorden en Bodyguard heeft er lol in. We vliegen over het water. We lopen af en toe tot ruim 10 knopen en dat is heel hard voor dit schip wanneer je weet dat de helft normaal is. Uiteraard hebben we wel de stroom mee. De 36 mijlen naar Hoek van Holland hebben we dan ook in een uurtje of vier gedaan. De golven blijven gedurende de tocht wel van alle kanten komen, ondanks dat de stroom en de wind mee staan wat een mooie lange deining zou hebben moeten geven.

Een paar filmpjes van de tocht:

Bij Hoek van Holland is het water nog wel even een flinke heksenketel. We worden alle kanten op geslingerd en dan moeten we ook het grootzeil nog omzetten van bakboord naar stuurboord. Dat doen we met een stormrondje. Gelukkig komt het allemaal net goed uit met de diverse zeeschepen die de Maasmond in en uit varen.

Nu nog 18 mijlen naar Rotterdam. We liggen er een dagje in de Veerhaven ‘onder’ de Erasmusbrug van waaruit we makkelijk per OV de moeder van Dennis bezoeken. Het is erg gezellig om elkaar na ruim vier maanden weer te zien. We hebben het zo druk met bijkletsen dat we nog bijna de laatste tram missen…😉

En passant genieten we van weer een prachtige stad. We bezoeken de museumhaven en bewonderen de bijzondere architectuur. Deze wereldstad is totaal anders dan Amsterdam.

Op dinsdag 23 september moeten we er toch aan geloven. Het laatste stuk naar Dordrecht wordt ingezet. Het is al avond wanneer we aankomen in de zo vertrouwde haven op het Wantij.

Het thuisfront heeft ons alweer gespot bij de doorvaart onder de Erasmusbrug. Dit geeft toch wel een heel apart gevoel. Iedereen wacht, er ontstaat een enorme file aan beide zijden en de hele procedure duurt zo lang dat alles pas na 20 minuten weer in beweging komt…

De precieze tijd van aankomen was niet duidelijk. Daar hadden onze schoonouders iets op gevonden. Het ‘welkom thuis rantsoen’ hing aan de landvast🤣 De volgende dag gaan we uiteraard ook daar gezellig langs.

Dit is ons een na laatste blog. De komende dagen staan in het teken van ‘landen’ in Nederland en het weer opstarten van ons werkzame leven. Als afsluiting zullen we nog de ‘highs and lows’ van deze reis met jullie delen.

4 – 10 september 2025

De oversteek terug naar Nederland

Op donderdag nemen we het besluit. Morgen, vrijdag 5 september, starten we de oversteek naar Vlieland. We zien een redelijk weersgat wat we willen benutten. Verderop in de tijd zien we geen mogelijkheden meer omdat we zeker drie dagen goed weer willen hebben. Bovendien hebben we dan nog even tijd in Nederland om te acclimatiseren.

We vervolgen onze voorbereidingen.

Op woensdag en donderdag regent het nogal in Mandal en omgeving. Wij liggen in de bocht van een rivier in de haven en dat blijkt toch echt het afvoerputje te zijn. Van alles komt met de flinke stroming de berg af. Op een gegeven moment zien we vlak achter Bodyguard een hele boom met takken en blaadjes en al onder de steiger doorkomen!

Dennis heeft pech. Was hij gisteren al te water gegaan om het roer en schroefblad vrij te maken van allerlei planten en takken, blijkt hij vandaag weer te water te moeten.

En dat valt nog niet mee want de rivier stroomt als een gek. Ik stel nog voor dat ik het koude water beter kan trotseren maar daar komt niks van in. Ondanks dat hij het verschrikkelijk koud vindt, gaat mijn stoere zeerot toch echt zelf te water. (Ik vond dat natuurlijk niet zo heel erg😁)

“Ligplaatsen te koop” Wij vragen ons af of deze foto wel een mooi visitekaartje is… Je zou toch niet blij zijn wanneer je boot daar ligt. In ieder geval is er genoeg brandhout voor de komende winter. 🤣
Overigens liggen wij hier dus direct achter.

Vertrek uit Noorwegen

Op vrijdag 5 september vertrekken we rond 12:00 uur uit Mandal. Het is de verwachting dat we ruim 55 uren over de oversteek gaan doen.

‘s Avonds is de zonsondergang erg mooi, de lucht kleurt helder op. We zien mooie windveren. Verder is het volle maan. Dat is helemaal geluk hebben. Het wordt dan niet pikkedonker op zee en je kunt de vissersschepen of tankers dan niet alleen op AIS zien of door de navigatieverlichting maar na verloop van tijd ook visueel.

Ark van Noach

Tijdens de tocht ontdekken we allerlei kruip- en vliegbeestjes aan boord. We zien kevertjes, vliegen, zelfs rupsen en wantsen. Bodyguard lijkt wel de ark van Noach! We denken dat die van al het drijvende hout van Mandal zijn overgestapt op Bodyguard.

Tja en wat doen we daarmee. Ik vind het wel zielig om die overboord te zetten maar kleine kruipertjes aan boord zijn meestal geen goed idee. Sommige krijgen zwemles maar die weten de boot niet terug te vinden. Sommige kruipen snel tussen het blokrooster of kleine kiertjes. Die hebben een gratis ritje naar Nederland. Ben benieuwd welke vlinders we veilig overgezet hebben…

Zelf vind ik het heel fijn dat ik de windmolenparken kan zien wanneer je zo door de nacht jakkert. Er komen er ook zoveel bij! De lichten op de windmolens zie je al van ver en ik twijfel echt niet aan de waterkaarten en aan de route die gepland is, maar toch, je wil toch echt niet tegen zo’n paal aanvaren.

‘s Nachts trekt de wind, zoals verwacht, sterk aan. Dennis zet een dubbel rif in het grootzeil en ik reef de genua. Dit kan varende weg. Na een paar minuten kan ik de grootschoot alweer aantrekken en gaan we beter over de golven. Vooralsnog hebben we een snelheid tot bijna 8 knopen!

Onderweg is er veel meer beweging dan dat ik de afgelopen weken gewend was. Het gevolg hiervan is natuurlijk dat ik me weer wat katterig voel. Gelukkig is het dit keer niet zo erg als op de heenreis.

Het is lastig te omschrijven wat ik onderweg beleef en zie. We zijn alleen op zee, Bodyguard vliegt als een blije zeehond over het water. Af en toe duikt de boeg in een golf en krijgen we bakken zout water over het dek. Regelmatig moet ik snel wegduiken. Wanneer de boot goed getrimd is, is het echt genieten van de balans tussen de boot, het water en de wind. De golven blijf ik mega fascinerend vinden. Het is zo mooi om mij heen! Het geluid van het water en de wind is soms oorverdovend.

Ik probeer wat filmpjes te maken zodat ik daar komende winter op kan teren, maar toch laten de beelden die ik zie zich maar moeilijk vangen in een filmpje. In het echt is het zoveel mooier!

Het waait zo hard dat ik bang ben dat de wind mijn mobiele telefoon weggrist. Ik houd hem stevig vast maar durf hem niet ver boven de buiskap uit te houden.

De wind neemt op de tweede dag wat af en de golven zijn daardoor niet zo hoog meer. Dat geeft wat rust. Ik probeer de zeilen goed te trimmen zodat de boot lekker door het water glijdt en Dennis ook lekker kan slapen. We houden het wachtschema van drie uur op, drie uur af aan en ik heb dienst wanneer de zon opkomt. De hele horizon kleurt oranje en het ziet er allemaal weer zo mooi uit. Ik tuur een tijd lang naar de horizon en prijs mezelf gelukkig dat ik dit allemaal mag zien en meemaken. Meestal laat ik dan een vreugdekreet, maar niet wanneer Dennis ligt te pitten. Ik weet zeker dat hij dan binnen een halve seconde in zijn onderbroek aan dek staat, stijf van de schrik.

Gedurende de zaterdag hebben we ook een aantal uren te weinig wind. De motor gaat bij. We moeten onze voortgang wel in de gaten houden omdat het zondagavond echt flink gaat waaien en we dan wel op Vlieland willen zijn.

Wanneer we goed inzoemen op de vaarkaarten zien we dat er weer tal van windmolenparken zijn bijgekomen. Het wordt slalommen ten noorden van de Duitse en Nederlandse Waddeneilanden.

Zoals hierboven te zien is het goed mikken tussen alle obstakels. Eerst het verkeerscheidingsstelsel (vaarwegen met rose pijl) ‘recht’ oversteken en dan snel de hoek van het windmolenpark mishouden. Voor de oplettende lezer is te zien dat de hoek over de zogenaamde ‘trafic lanes’ niet geheel haaks is. Dit komt door de stroom en en een beetje verlijering. Qua kompaskoers voeren we haaks, zoals de regels ook voorschrijven.

Het label ‘Wk’ op de kaartjes betekent wrak. Met onze voorgangers van de afgelopen eeuwen is het niet altijd goed gegaan🤔

De omstandigheden onderweg

Op vrijdag starten we met een paar uur tegenwind tot 20 knopen en een gemiddelde golfhoogte van ongeveer 1,4 meter. Daarna ruimt de wind naar het westen om gaandeweg het tweede deel op zaterdag eerst af te nemen tot rond de 15 knopen en met golven van ongeveer 60 cm hoogte. Zaterdagavond draait de wind door en trekt hij aan. Nu komt hij vanuit het zuidoosten en is 18 tot 22 knopen. Dan komt de gust ook echt in wat de golven wat meer opstuwt tot 1,4 meter.

Om de voorspelde 24 tot 27 knopen midden op zee te omzeilen en een ruimere koers met de hardere wind te hebben, varen we vrijdag en zaterdag pal zuid, parallel aan Denemarken om vervolgens in het derde deel van de tocht boven de Duitse en Nederlandse Waddeneilanden westelijker richting Vlieland te varen.

De Nederlandse kustwacht roept ons onderweg via de marifoon op. Ze stellen allerlei vragen en willen bijvoorbeeld weten waar we geweest zijn en hoe lang. Wanneer de beste man vraagt of we wat willen aangeven zoals bijvoorbeeld alcohol, moet Dennis lachen. “Wanneer je alcohol vanuit Noorwegen meeneemt naar Nederland heb je het niet helemaal goed begrepen”. 🤣 Na deze actie denkt Dennis dat ze vooralsnog aan boord gaan komen maar zover komt het niet. We kunnen vrij doorvaren. Hij bedankt ons vriendelijk.

Op zondagavond 7 september varen we rond 17:00 uur naar het Stortemelk, het water tussen Terschelling en Vlieland. Het wordt een sportieve climax van onze tocht met tot 27 knopen wind tegen over het dek. We komen precies op tijd aan om de stroming weer mee te hebben. Dennis had al aangegeven dat de kentering van de stroming rond 17:00 uur was en dat we er dan het beste door kunnen. Dat het dan ook lukt is wel mazzel hebben.

Op basis van de net ge-update kaarten en de zuidoosten wind, nemen we een creatieve route over de gronden van Stortemelk. Hierdoor zijn we rond 19:00 uur met maar twee slagen en vele mijlen minder recht onder de haven van Vlieland. Na drie dagen hebben we behoefte aan rust en slaap. We besluiten voor anker te gaan en gaan morgen wel de haven van Vlie in.

Niet lang daarna hebben we ten zuiden van Vlieland een kuiltje gevonden waar Bodyguard mooi voor anker kan en liggen we rustig te dobberen. Tijd voor een prakkie nasi en oh oh oh, wat smaakt dat heerlijk in de wetenschap dat we een goede tocht van 314,2 mijlen (kleine 600 km) in 55 uur hebben gevaren en we beiden tevreden kunnen zijn over hoe het gegaan is. Voor de rekenaar, onze gemiddelde snelheid, inclusief vertrek, aankomst en de windstille periode is 5,6 knopen geweest.

In de vroege ochtend van maandag krijgt Bodyguard een flinke regenbui over zich heen en die komt erg goed uit. Na drie dagen zout water happen op zee is ze briesend zout. We kunnen het bijna met een plamuurmes van de boot schrapen.

Tijdens de oversteek was het weer af en toe behoorlijk sportief en dan is het erg lastig en zeker ook een uitdaging om goed te eten op een constant bewegende boot. Het was dan ook een traktatie eerste klas dat we op maandagmorgen een ei met spek konden bakken. Nu is dat sowieso iets waarmee ik mijn kapitein in een goede mood krijgt, dus dat was ook wel een inkoppertje.

Vlieland

Het wad gezien vanaf de vuurtoren van Vlieland. Ik vind dit plaatje altijd zo mooi. Het lijkt bijna tropisch. Ik geloof dat ik deze foto elke keer maak maar met een andere lucht is de foto ook altijd anders.

Uitzicht op Oost-Vlieland

De aankomst wordt gevierd. Het is hier dan wel pas twee uur ‘s middags maar ons dag/nacht-ritme is toch in de war dus dat maakt niet uit. Proost!

Het is heerlijk wandelen op Vlieland. Elke dag proberen we onze benen te strekken. Het regent op deze dag nogal en dat maakt dat de geur van de naaldbomen nog lekkerder is. Bij een leuk tentje drinken we een cappuccino en even verderop eten we onder een boom onze verse broodjes voor de lunch op. Het uitzicht over de duinen en het wad is adembenemend. En dat het regent interesseert ons geen zier. We zijn erop gekleed.

Dinsdagavond varen we met kentering naar Terschelling. Daar willen we nog graag een paar dagen heen. In een restaurant vieren we onze heerlijke maanden samen op pad.

27 augustus – 4 september

Jammer genoeg komt het einde van ons Noorwegen avontuur in zicht…

We blijven een paar dagen in Farsund. Het blijkt een mooi stadje te zijn met overwegend witte huizen. Het ligt een paar mijlen uit de kust en ook goed beschut tegen de wind. We vinden het wel fijn om een paar dagen niet te varen en te genieten van een stadse omgeving. Daar komt nog bij dat we ons niet zo lekker voelen en de dagen rust ook wel even kunnen gebruiken.

Zittend in de kuip zien we in de verte op een rotsheuvel een prachtig gebouw. Het blijkt een school annex bibliotheek te zijn. Het is een geweldig gebouw wat een prominente plek in de stad heeft. Aangrenzend ligt een hypermodern gebouw. Wanneer het donker is zien we bijzondere rode verlichting oplichten. Aanvankelijk denken we dat het een theater is of zo, maar later blijkt het gewoon bij de school te horen. Ik ben onder de indruk. Op het plein nog een groot bronzen beeld van twee schommelende jeugdigen en een terras met een prachtig uitzicht over de eilanden en de zee.

Noorse kinderen volgen in leerjaar 1 t/m 7 basisonderwijs en daarna in leerjaar 8 t/m 10 voortgezet onderwijs. Dit is meestal een en dezelfde school. Daarna kunnen ze doorstuderen.

Tijdens een van onze wandelingen belanden we in een gebied wat een florerend centrum moet zijn geweest. We zien veel panden die ooit een winkel waren. Menig gebouw is flink verpauperd. Ik ga op een van de mooi bestrate kruispunten staan en maak een 360 graden foto.

Ik hoef niet bang te zijn om overreden te worden; er is geen hond op straat… en dat valt ons ook op in de supermarkten. We zijn verbaasd om hoe rustig het altijd is in de winkels. Vaak zijn we een van de weinigen die boodschappen doen. Toch zijn er veel supermarkten en die zijn vaak ook nog eens best groot.
We denken dat al deze losse winkels wegtrekken om zich in de grote overdekte winkelcentra te vestigen. Dat is gezien het winterklimaat natuurlijk een stuk prettiger winkelen, maar deze keuze voor comfort doet het staatbeeld van de binnenstad geen goed omdat de mall’s zich naar Amerikaans voorbeeld vaak buiten het centrum bevinden.

In deze omgeving zijn er ook fjorden. Op donderdag 28 augustus willen we ‘s avonds weer in de natuur liggen. We varen maar een mijl of drie weg van Farsund en hebben dan al een mooi plekje gevonden. Jammer genoeg regent het pijpenstelen juist op het moment dat we willen ankeren. We zijn een stelletje verzopen katten wanneer het anker ligt en alles uitgezet en opgeruimd is. Om het vocht in de boot wat te reguleren hebben we een ontvochtiger aangeschaft. Die bevalt ons erg goed. In no time halen we liters water uit de lucht, is de kleding droog en voelt het niet klam aan, maar behaaglijk en erg comfi. Ik zet een theetje en we knagen wat Noorse koekjes op. Tijd voor een spelletje.

De volgende dag worden we getrakteerd op mooi weer. We liggen ook zo beschut in een kommetje van het fjord dat het lijkt alsof het “buiten” op zee niet waait. Nou, wij weten wel beter. Terwijl je daar uit je verschoning waait, genieten wij van een heerlijk warme dag.

We gaan een hike maken en omdat het bijbootje al opgeruimd is pakken we de kano. Die lag toch al in het water omdat ik in de ochtend er al op uitgetrokken was. We knopen drie lijnen aan elkaar en ik roei naar het steigertje. Dan blijkt dat de draad te kort is. Ik haal het net niet en roei en roei omdat ik Bodyguard dichterbij wil trekken. Nou, echt totaal tevergeefs. Die blijft door het kleine beetje wind wat er staat gewoon lekker liggen waar ze ligt. We hebben de grote klos nodig om echt bij het steigertje te kunnen komen. Dat lukt! Wanneer ik bij het steigertje ben, trekt Dennis de kano terug naar Bodyguard om vervolgens ook naar de kant te roeien.

De hike is een mooie tocht maar een echt kuitenbijtertje. We maken in korte tijd veel hoogtemeters. Gelukkig hebben we versnaperingen en wat te drinken in de rugzak. Pfff de pauzes zijn wel nodig om het een beetje leuk te houden. De zweetparels staan op ons voorhoofd.

Juist wanneer we door het zoveelste weilandje lopen worden we ontdekt door schapen. Je ziet hier vaak schapen lopen. Ze houden het gras op de rotsen kort en vaak hebben ze ook een bel om. Die hoor je dus al van afstand. Deze schapen hebben geen bel en we zijn vlakbij een boerderij. We denken dat ze bijgevoerd worden want uit alle hoeken komen die beesten in galop naar ons toe. Ongemerkt voorbij glippen lukt niet meer. Het is een geblaad van hier tot Tokio. Juist op het moment dat ik denk dat we niet meer van ze afkomen is er een hekje waar wij doorheen kunnen. Ze blijven stil en gedesillusioneerd achter.

Het is hier zo mooi dat we besluiten nog een nachtje te blijven liggen. We genieten erg van het uitzicht. Op een gegeven moment horen we stemmen. Een Noorse familie komt de steile berghelling af met nogal wat bagage en een buitenboordmotortje. Het armzalige bootje waarvan je toch echt zou denken dat het de afgelopen 50 jaar niet meer gebruikt is wordt met veel aandacht te water gelaten en in orde gemaakt voor een tochtje. Opa blijft maar op de kant. Zijn stoeltje wordt liefdevol voor hem uitgeklapt. Hij kijkt toe hoe de man, de vrouw en het kind bezig zijn met het bootje. We aanschouwen dit aandoenlijke tafereel een tijdje. We zien de man en de jongen eerst weg roeien en ergens verderop de motor pas starten. In volle vaart gaan ze er vandoor om vervolgens honderd meter verderop weer stil te komen liggen. Het motortje wil niks meer doen. En daar liggen ze dan. Wat ze ook proberen, niks lukt. Dennis roept uiteindelijk allerlei tips naar ze maar het mag niet baten. Nou, kom dan maar even langszij. En dat doen ze. Dennis stapt in het bootje wat nu al helemaal tuitelig is en knutselt wat aan het motortje. Niet lang daarna ronkt het weer en kunnen vader en zoon weer verder.

We gunnen ons nog een extra dag in het fjord en varen naar het einde van een van de twee afsplitsingen. Jammer genoeg is het erg winderig en regenachtig. We blijven veel onder het tentje. We zitten er welliswaar heerlijk warm en beschut maar we zien zo wel minder van de omgeving. Af en toe glip ik toch met de camera naar buiten om wat foto’s te maken. We zien erg steile hellingen, mooie begroeiing en hier en daar een woning.

De mensen hier hebben het goed voor elkaar, evenals in het dorp Apta aan het eind van het fjord. Er staan prachtige goed onderhouden woningen en sommige hebben ook een mooie tuin. Op de camping zien we bij elke caravan een bouwwerk wat minstens zo groot is en wat allerminst makkelijk wegneembaar is. Het ziet er permanent uit en we vragen ons af waarom er überhaupt caravans bij staan. Zal wel iets met regelgeving te maken hebben.

Zondagavond gaat de wind wat liggen en dat grijpen we aan om naar Korshamn te varen.

Aanvankelijk is het nog licht, maar al spoedig varen we in het donker en is het goed opletten. Vooral in het laatste stuk van deze tocht van 20 mijlen is het slalommen tussen de rotsen. Gelukkig kunnen we vertrouwen op goede kaarten. Om middernacht komen we in het pikdonker aan in Korshamn. Een klein dorp vlakbij kaap Lindesnes.

Ondanks dat het weer regent, gaan we er toch op uit. In elke stad is wel een sportzaak en het blijkt dat de Noren wel weten wat een goede uitrusting is. Wij zijn inmiddels ook voorzien van goede outdoorkleding dat ook tegen regen kan. Heel fijn!

Aanvankelijk lopen we gewoon over straat, maar al spoedig loopt dit over in een pad kort langs de huizen. Af en toe denken we dat het privéterrein is. De bewoners hebben het pad keurig onderhouden. Vaak loopt het dwars door hun tuin.

Op maandag blijkt het weer prima om al zeilend kaap Lindesnes te ronden. Het is een klein stukje voor deze dag, want we gaan naar Mandal, de zuidelijkste stad van Noorwegen en dat is nog net geen 20 mijlen zeilen.

Mandal blijkt best een grote stad te zijn met een heus winkelcentrum, een overdekt winkelcentrum, musea, bibliotheek, uitgaanscentrum en zelfs een watersportzaak. Dwars door de stad loopt een rivier. Het water blijkt best hard te stromen en al helemaal nadat het weer gigantische heeft geregend.

We vermaken ons prima voor een paar dagen. We ontdekken de stad en maken elke dag een goeie wandeling. Bij een luxe bakker pikken we een paar keer een To-good-to-go op en we drinken heel wat bakjes koffie bij de Burger King omdat het daar prima te betalen is en we daar ook het fantastisch uitzicht over de stad hebben, in de zon en met uitzicht op de rivier. We genieten met volle teugen.

Eigenlijk willen we nog door naar Kristiansand maar de sterke wind gooit roet in het eten en inmiddels kijken we ook al naar het weer voor een oversteek naar Nederland of Denemarken. Omdat Arianne 1 oktober weer aan het werk gaat, willen we graag een week eerder terug zijn. Ook gaat dochter Eline nog opstappen.

Komende dagen denken we kansen te zien om naar Nederland te zeilen. We treffen alvast de voorbereidingen, water bijvullen, accu’s vol, diverse zaken controleren, maaltijden vooruit koken, alles opruimen en een zeilvaste plek geven en niet te vergeten goed uitrusten en lekker bijslapen. Onze laatste dagen in Noorwegen. We voelen een beetje weemoed al opkomen…

15 – 26 augustus 2025

Richting het zuiden

Deze week wordt er een stevige noorderwind voorspeld. We zitten lang te dubben of we nog wel door kunnen steken naar Shetland en er is een reële kans dat we ook nog te maken krijgen met de naweeën van orkaan Erin en durf ik dat wel? Ons voorval midden op de Noordzee staat me nog helder voor de geest.

We houden het weer scherp in de gaten en varen ondertussen steeds wat zuidelijker.

In Alesund ontmoeten we Robin en Sammy, een jong ambitieus stel uit België dat in Tromso heeft overwinterd in hun zeilboot en ze willen nu in twee maanden op Lanzarote zijn. Ze verdienen de kost door geregeld betalende gasten mee te nemen voor een avontuurlijke vakantie. Echt leuk om te zien hoe enthousiast zij zijn en genieten van hun leventje. (Mencia Adventure Sailing)

Na een dagje rust varen we naar de kaap Statt van Stadlandet. Precies op de kop is een natuurlijke ingang en wat dieper landinwaarts ligt een mooie ankerplek die voldoende beschutting zou moeten bieden tegen het ruige weer nu op zee. Er staat nog steeds een stevige bries maar we vinden het wel een leuk idee om hier te overnachten op het meest westelijke puntje van het Noorse vasteland.

Terwijl we het nog prima naar onze zin hebben op zee en in de golven gaan we toch naar bakboord uit. Vanavond kunnen we dan op tijd naar bed en dat is ook niet verkeerd.

We liggen achter twee grote pieren en tussen hoge bergen. De diepte is niet meer dan een paar meter en de ankergrond houdt goed. Hier zo rustig en achter deze bergen de onstuimige zee. We voelen de geborgenheid van deze bijzonder beschutte plek.

Dan varen we door naar het haventje bij Rognaldsvag op Reksta. Aanvankelijk hebben we hier nog de hoop om naar Shetland te zeilen. Ik kook alvast wat maaltijden vooruit en Dennis ruimt het bijbootje op, maar de wind trekt zelfs wat aan en hier valt dan ook het besluit dat we het niet gaan doen. Een aan de windse koers met tot ruim 30 knopen wind (windkracht 7) vinden we te gortig en Dennis wil het graag leuk houden voor mij. We vinden dit allebei erg jammer maar van deze klots- en kotskoers wordt niemand blij zo denken we. We besluiten in dagtrips af te zakken naar het zuiden.

In de plaatselijke super doen we wat boodschappen. De eigenaar heeft er een keurig winkeltje van gemaakt. Hij helpt ons wel even met het afrekenen, want zo zegt hij, dat doen de reguliere klanten hier altijd zelf. We mogen zelf aangeven wat we willen betalen voor de w.c. en de douche, de bijdrage is voor de gemeenschap en of we nog tijd hebben voor een kopje koffie. Natuurlijk!

Hij neemt ons mee naar de ruimte achter de winkel die iets weg heeft van een clubgebouw annex woonkamer. Het heeft een prachtig uitzicht over de haven, de aanlegplaats voor de ferry en de oceaan. We hebben het over van alles en nog wat en ook wordt het eilandleven besproken en de aankomende verkiezingen.

Hans Jacob vertelt dat de basisschool in 2013 moest sluiten omdat ze onder de norm kwamen en sindsdien trekken jonge gezinnen weg. De gemeenschap doet er van alles aan om die weer aan te trekken, maar toch schat hij dat 80% van de woningen leeg staat en nu als tweede huis is gaan dienen.

De plaatselijke school is inmiddels een gemeenschapsgebouw en voor 85.000 euro door de eilanders opgeknapt. We moeten er zeker een kijkje gaan nemen volgens Hans. En dat doen we.

Zoals zo vaak moet ik altijd even bij een schooltje naar binnen gluren, zeker bij dit soort dorpse gebouwen. We zien kleine lokalen, inmiddels met een andere functie. Op een krijtbord staat nog een mooie afscheidsboodschap aan de gemeente😒. Er is een mooi buitenspeelgebied met een nieuw uitdagend speeltoestel. Ietsje verder op de berg ligt een geinige glijbaan. Om te glijden moet je eerst een eindje de berg opklimmen. Het moet voor kinderen heerlijk zijn om hier hun jonge jaren door te brengen. In gedachten zie ik ze al rennen, spelen en lachen.

We hebben met de eilanders te doen. Het eiland vergrijst in een rap tempo. Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst. Deze dorpse samenleving maakt nog wat stuiptrekkingen. Het is muisstil hier. We hebben geen kind gezien…

‘s Avonds hebben Dennis en ik de grootste lol in het faciliteitengebouwtje van de haven onder de winkel. Het is niet alleen wachtruimte voor de ferry, er blijkt in de doucheruimte een heus bad te zijn! Ofschoon het niet groot is willen we daar wel in! We vragen ons af of we er samen in kunnen zitten. Het bad heeft aan de voorkant een metalen afdekplaat, maar niet aan de zijkanten. Dennis inspecteert de poten en volgens hem moet het bad ons gewicht kunnen dragen.

Het is even goochelen met al onze armen en benen maar het lukt om, weliswaar allebei klem maar wel romantisch samen in het bad te zitten. Niet lang daarna stroomt het warme water over ons lijf.

En terwijl we daar saampjes gelukzalig liggen te badderen en af en toe wat weldadig warm water bijvullen zien we dat er geen overloop in het bad zit. Dan maar de stop eruit. Nu blijkt dat het water de vrije loop over de badkamervloer heeft. Het stroomt er met liters overheen! Oeps! Ik zie nergens een afvoerputje. Oei! Ik probeer uit het bad te komen en ga maar eens een kijkje nemen. Het blijkt dat de afvoerbuis niet goed bevestigd zit en door roest niet goed terug te schuiven is. Hebben wij weer! Wat nu? Ineens snappen we waarom er een dweil in de hoek staat.

Dan komt Dennis op het idee om de afvoer met een doekje af te dekken zodat het water wegsijpelt in plaats van met grote overdruk ineens. Dat werkt!

Wanneer Dennis na een half uurtje al genoeg (kramp?) heeft gaat hij eruit en is er weer volop ruimte voor meer warm water voor mij! Ik badder nog een tijdje in het water. Heerlijk! Ik graai mijn e-reader uit mijn tas en probeer niet in slaap te vallen. Dennis wacht rustig in de wachtruimte van de ferry. Ik was natuurlijk wel zo slim om zijn e-reader ook mee te nemen. Hij laat mij rustig mijn prinsessenmomentje hebben maar is toch is hij blij wanneer ik eruit kom. We lopen samen terug naar de boot. De wind is flink aangetrokken en voelt guur en koud aan, tijd voor het winterdekbed.

Wanneer ik de volgende dag naar het winkeltje loop om melding te maken van de defecte afvoer van het bad, is Hans nergens te bekennen. De winkel is gewoon open en zoals het bordje al zegt, pak wat je nodig hebt en reken zelf maar af.

De volgende dag varen we dus zuidelijker en niet naar Shetland. We hebben een dikke bries in de rug en zeilen enkel op een gereefde genua, met een mooie snelheid van ruim 6 knopen per uur. Tegen de avond zoeken we op de kaart naar een mooi plekje op de route en vinden dan in een inham op het eiland Fedje. Echter lukt het ankeren niet goed. Het anker houdt niet en het is al donker wanneer we verschillend plekken hebben geprobeerd en besluiten tegen een kaaitje aan te gaan liggen. Hopelijk komt er vannacht of morgenvroeg niet toch nog een vissersboot de plek opeisen… Dat blijkt niet het geval te zijn, maar er komt wel een oude man naar ons toe. Hij blijkt de eigenaar te zijn van het voormalige bedrijf wat hier was. Of we niet hadden kunnen vragen of we hier mochten liggen.

Wanneer we vertellen dat het gisterenavond niet lukte om te ankeren en we pas laat aan de kaai gingen liggen ontdooit hij. Ook deze Noor spreekt supergoed Engels. Hij heeft in die schuur ook een boot, ook zelfgebouwd, ook de wereld mee bevaren. En ineens hebben we een mooi gesprek met een bijzondere man van bijna 90 jaar oud. Hij lijkt uiteindelijk bijna blij te zijn om met ons een babbeltje te maken. Nee, hij spreekt niet zoveel mensen meer. Zijn vrouw is vorig jaar overleden…..

En zo varen we van Fedje naar Kolbeinshamn

Ineens valt het op. De begroeiing is hier anders. In dit gebied minder bergen, meer heuvels, veel groen, begroeide eilandjes. Soms vraag ik me af hoe zo’n boom kan overleven op de rotsige ondergrond.

Nu we toch de mogelijkheid hebben om nog een keer naar Marianne te gaan vinden we dat ook wel heel erg leuk om te doen. Op vrijdag 22 augustus denken we er te kunnen zijn. Marianne vindt het erg leuk dat we weer langs kunnen komen en haar zoons Iver en Werner zijn er ook.

We worden uitgenodigd om de ‘vrijdag wraps’ mee te eten. Dat blijkt een Noorse traditie te zijn, dus we vallen met onze neus in de wraps, één van mijn lievelingskostjes.😋 Het wordt weer een gezellige avond en omdat we niet heel veel haast hebben ontbijten we er de volgende dag ook.

Niet iedereen is blij met onze komst. Wanneer we de volgende dag wakker worden blijkt dat we zijn bekogeld met… tja, kijk zelf…. Shit!

Na het ontbijt gaan we een wandeling maken. Marianne heeft hier een lap grond wat zo groot is dat je er gemakkelijk kunt verdwalen. Zij mag dus voorop.

We lopen een heel eind en kunnen op een gegeven moment in de verte de Folgefonna gletsjer zien liggen. Wat is dit gebied mooi zeg!

Zaterdagmiddag varen we door naar Skudeneshamn. We willen er ankeren en de volgende dag vroeg weer verder, maar het anker houdt niet. De rotsen zijn hier echt kaalgeslagen door de golven van de oceaan. Dan toch maar het stadje in en dat blijkt erg mooi te zijn. We zien veel witte huizen en andere gebouwen. Er is zelfs een drijvend saunahutje. Dat lijkt ons wel wat. Jammer genoeg blijkt deze volgeboekt.

Na een rustige start op zondag varen we de Boknafjorden over. Dat blijkt nogal een eind te zijn. Pas na ruim 23 mijlen (ongeveer 40 km) zijn we weer een beetje in de buurt van het land. De kust is hier heel anders. Hier is het meer een glooiend heuvellandschap. We zien akkers en weilanden en overwegend witte huizen en gebouwen. De Noorse rode, gele en grijzige kleur is hier minder aanwezig.

De wind is nog steeds erg krachtig. We varen met de wind in de rug en gaan met een vliegende vaart het water over. De genua over bakboord, het grootzeil over stuurboord. Af en toe zien we ruim 8 knopen op de teller.

Tot de wind in de namiddag echt aantrekt. We reven nog wat meer, maar op een gegeven moment loopt Bodyguard toch bijna uit zijn roer en gaat als een galopperend paard over de golven. Dennis gaat even over op handsturen om de grote correcties van de stuurautomaat op de steeds groter wordende golven te vermijden. Ik vind dit wel even spannend omdat ik de krachten van de wind en de boot inmiddels goed ken. Je moet echt goed weten wat je doet om te voorkomen dat je een speelbal wordt van de wind en de golven.

We besluiten de komende kaap met deze windkracht 8 niet te ronden en ik maak een route naar Egersund. Terwijl Dennis stuurt, vliegen we erheen. Eenmaal achter de rotsen is het een stuk rustiger gelukkig en lukt het ons weer om een prachtig ankerplekje in de luwte te vinden.

Via Egersund belanden we op maandagavond 25 augustus in Farsund. Het is een mooi stadje. In het zuiden zien we steeds grotere en luxueuze huizen, vaak wit en van hout.

Na Egersund varen we langs kaap Lista naar Farsund. We hebben op deze dinsdag 26 augustus de bijna perfecte zeildag. We halen een gemiddelde van ruim 5 knopen, er is weinig deining en de zon schijnt overvloedig. Het is heerlijk rustig zeilen, al had de wind wel ietsje meer mogen zijn. Alhoewel, vandaag geen grote windstoten en volop tijd om heerlijk te lezen tijdens het zeilen. Wat heeft de zee toch veel gezichten. Geen dag is hetzelfde.

De weg naar Farsund is een slalom tussen de rotsen door. Het is wederom prachtig. Nu we zo zuid zijn en de noorderwind op is, besluiten we dat we hier wel een paar dagen kunnen verblijven. Het is heerlijk en we genieten volop. We bestellen gelijk een ‘To good to go’ bij de plaatselijke bakker wat ons een dag later een tas vol heerlijke lekkernijen oplevert.

In de gemeentelijke haven van Farsund maken ze het ons wel heel makkelijk. We hebben er elektriciteit en water naast de boot, evenals gratis douches, toilet, wasmachine en droger. Zelfs de supermarkt is naast de boot!

Het begint tot ons door te dringen dat we over ongeveer een maand al terug moeten zijn in Nederland. Het geeft wat onrust. We willen nog zoveel en we hebben het zo naar ons zin. Ergens moet er een knopje om, maar we hebben het nog niet gevonden😁

De gevaren route

7 – 14 augustus 2025

And the dream goes on…

Trondheim was erg mooi. Misschien wel de leukste stad tot nu toe. We zagen kleurige gebouwen, mooie straten, gezellige restaurantjes en een prachtige kathedraal. Hier en daar is er dan ook nog een winkelcentrum. Noren zijn er dol op. In elke stad zijn er vaak meerdere te vinden. We begrijpen dat heel goed. In de winter zal het hier een stuk minder aangenaam zijn op straat.

Ook zie je dat hier in de stad veel historisch industrieel erfgoed echt een plekje heeft gekregen in het straatbeeld. Oude kranen, voormalige fabrieken, havens, een dok. Vaak heeft het een andere functie gekregen, vaak is het ook gewoon mooi. En terwijl Dennis de omgeving van Trondheim affietst om technische onderdelen voor de boot te kopen ga ik Trondheim in voor een stadstour.

Het eiland Munkholmen

Op een afstand van ruim 1 mijl van Trondheim ligt het eilandje Munkholmen. Het heeft een nogal bizarre geschiedenis. Ooit was het een executieplaats. Ik zal de verhalen niet in dit blog zetten omdat ik vrees dat niemand het dan meer wil lezen, maar laten we het er op houden dat de acties aldaar moesten voorkomen dat de inwoners van Trondheim misdaden zouden plegen. Ik vermoed zomaar dat dat gelukt is…

Later werd het nog een abdij en een gevangenis en in WO ll hadden de Duitsers er een luchtafweergeschut op gezet. Tegenwoordig is het vooral een toeristische trekpleister.

Op zaterdag 9 augustus vertrekken we uit Trondheim. In de dagen die volgen maken we vooral mijlen naar het zuiden. Via Akervika en Rognfjellet varen we naar Kristiansund.

Wanneer we in Akervika aankomen willen we eigenlijk schuilen voor de harde wind die voor de nacht en de dag daarna voorspeld wordt. Het haventje is klein en we moeten aan het begin van de gastensteiger, vrijwel bij de invaart van de haven liggen om voldoende diepte te kunnen blijven behouden. Dat blijkt niet echt geweldig te zijn. Wanneer de wind de kop opsteekt en het tot tegen bijna 40 knopen aanloopt, liggen we niet goed op de wind. Zelfs niet in deze kleine baai.

De stootwillen wurmen zich tussen de steiger en de boot uit en het kost ons heel wat kracht en moeite om die weer terug te krijgen. We hebben er gelijk al spijt van dat we een haven ingegaan zijn. Tot aan het einde van de middag blijven we aan boord om de lijnen en de stootwillen in de gaten te houden en worden we aardig heen en weer geschud.

Pas aan het einde van de middag durven we de kant op om even de benen te strekken. Jammer genoeg blijft het pijpenstelen regenen.

Kristiansund

In Kristiansund spreken we af met Idris van de Dixbay en zijn bemanningslid Paul. De bemanning van de Gravity, Dirk en Wytske sluiten ook aan. We hebben een erg gezellige avond en samen kijken we ook naar de filmpjes met prachtige jaloersmakende beelden die Idris gemaakt heeft van zijn reis naar Spitsbergen.

Op donderdag 14 augustus vertrekken we allemaal richting Alesund. De wind trekt de komende dagen nogal aan en komt ook nog eens uit de verkeerde hoek. Onder het motto -liever te weinig dan teveel wind- proberen we op deze windstille dag dan maar even op de motor wat afstand te overbruggen.

Het is een prachtige dag. De zon schijnt geregeld, de temperatuur is prima (gelukkig geen hittegolf zoals in Nederland) en de zee is spiegelglad. De luchten die we zien zijn fascinerend mooi.

Omdat de zee rustig is, is er veel tijd om lekker te lezen en heerlijk eten te koken. Alleen het geronk van de motor is niet echt fijn, maar het is echt windstil, dus veel keuze hebben we niet.

Op een gegeven moment horen we een merkwaardig geluid en we denken dat er iets in de schroef zit. Nu we de hele dag op de motor varen is het wel belangrijk dat de schroef niet belemmerd wordt en dus besluit Dennis een kijkje te gaan nemen onder water. Ik leg het schip stil en Dennis gaat te water. Zijn coole koele actie blijkt niet voor niets geweest te zijn. Er zitten allemaal waterplanten als spaghetti om de schroef gedraaid. Gelukkig zijn ze zo verwijderd en kunnen we de koers weer oppakken.

Inmiddels is de wind gedraaid en flink aangetrokken. Het is vroeg in de avond wanneer we bij Terøya, een eiland ten noorden van Alesund het anker laten vallen. We vinden het fijner om lekker achter het anker te wiegen dan te hotsten en botsen tegen een steiger aan.

Morgen blijven we ook hier, maar dan gaan we wel naar haventje op de hoek. Inmiddels weten we dat je in Alesund niet kunt wassen en douchen en in dit kleine gastvrije haventje kan dat wel.

Voor nu doen we lekker rustig aan. Dat is ook wel eens fijn. We doen een boodschapje, lopen er een rondje, lezen nog iets en ik maak een heerlijke ovenschotel met pompoen en zoete aardappel en pulled pork. We likken onze vingers erbij af. We zetten het recept op het lijstje kansmakers voor het kerstdiner.

Terwijl we genieten van de rust hoor ik op de radio het nummer “Dream On” van Aerosmith. Het lied gaat over het nastreven van je dromen en het doorzettingsvermogen dat nodig is om ze te verwezenlijken. Het reflecteert op het verstrijken van de tijd en het belang van leren en levenservaringen, zowel goede als slechte. Ik mijmer weg bij deze tekst en denk na over al mijn eigen dromen…

Alesund

Op zaterdag varen we naar Alesund. We kunnen in de binnenhaven liggen. Bijna op hetzelfde plek als vorige keer.

In 1904 is de stad door een grote brand getroffen. Vrijwel de gehele stad werd er door verwoest.

De stad werd herbouwd in Jugendstill (Art Nouveau) en dat is goed terug te zien in deze mooie stad.

Tot slot

Voor wie het leuk vindt en ook grote dromen heeft…

Van heerlijk genieten in de zon tot storm Floris

31 juli – 6 augustus 2025

De tocht naar het zuiden wordt voortgezet. In enkele dagen hoppen we verder. De wind laat het aanvankelijk wat afweten en we doen het daarom wat rustig aan, het is tenslotte vakantie. Later in de week wordt dat met storm Floris ruimschoots ingehaald!

We besluiten een nachtje in de haven van Rørvik te blijven liggen. Doen er boodschappen en bezoeken er het Kystmuseet Norveg, een museum over de visserij en de geschiedenis van de kust. Het is erg interessant!

Viskwekerijen

Zo leren we ook veel over de viskwekerijen die we hier onderweg geregeld zien. We zien dan hele grote cirkels op het water, soort ronde viskooien met netten eroverheen.

Nu blijkt dat er rampzalig hoge aantallen zeeluizen op gekweekte vis zitten. Ze brengen parasieten met zich mee en die kunnen een vis infecteren en doden. Zeeluizen worden onder anderen bestreden met chemicaliën, maar deze middelen komen ook in het zeewater terecht met alle gevolgen van dien voor het andere zeeleven.

Ook ontsnapte kweekvissen die de rivieren optrekken en drager zijn van zeeluizen, kunnen op grote schaal schade aanrichten. Zeeluizen sterven na een of twee dagen in zoet water maar de parasiet niet. Nu snap ik gelijk waarom de vis ook hier in Noorwegen erg duur is.

Aanvankelijk dachten we dat het net onder water doorloopt en dat het een soort vergiet is, maar dat blijkt niet zo te zijn. Er is een wand aan de zijkant van de kooi. Daar laat men zoet water langs stromen in een poging om de zeeluis ook op deze manier te bestrijden.

Vlak voor ons vertrek uit Rørvik, scoor ik bij een vissersboot die juist aangelegd heeft verse garnalen. Dat gebeurt hier vaak. Vissers verkopen de vangst van de dag gelijk na aankomst op de wal. Onmiddellijk staat er een rij mensen te wachten. Ik sluit netjes aan en loop niet lang daarna naar Bodyguard met een zak verse garnalen. Terwijl Dennis naar Stokøya vaart, een eilandengroep niet ver van Rørvik, smikkel ik al die garnalen op, zalig!

Stokøya is weer een prachtplek! We droppen het anker op een paar meter diepte. De zandbodem is goed zichtbaar, het zonnetje schijnt uitbundig. We voelen een heerlijke warmte op onze huid. Het is ineens niet zo erg meer dat er geen wind wordt voorspeld voor morgen.

In de verte zien we een vervallen boothuis. We gaan er een kijkje nemen.

Ik stel me voor hoe de mensen hier geleefd hebben. Nu met het zonnetje lijkt het wel een paradijs, maar het zal wel een hele ontbering zijn wanneer de zon wegvalt en de wind de kop opsteekt en het oceaanwater op de rotsen inbeukt.

De kustlijn van Noorwegen is ruim 80.000 km lang en er zijn ontzettend veel grote, kleine en piepkleine eilandjes. Het valt ons op dat vele hiervan bewoond zijn. Soms zien we prachtige plekjes en vaak weer een huisje. De mens lijkt wel een plaag. Niet overal zijn goede voorzieningen te realiseren en we horen ook dat de Noorse overheid in het verleden de bewoners van dit soort eilanden heeft aangemoedigd om op het vaste land te gaan wonen.

Na onze heerlijke wandeling over twee eilanden en een rondvaart rond de eilandjes met de bijboot, voelen we ineens een windje opkomen. Zullen we dan toch maar gaan? En dat doen we. Met een klein briesje varen we weg van deze idyllische plek. We hebben nog geen doel maar dat duurt niet lang. Binnen een half uur zeilen we strak aan de wind. Daar hadden we niet op gerekend! Het zeilpak moet aan, alles moet zeevast. Ineens hebben we 20 knopen over het dek!

Villa

Na een uurtje of drie komt Villa in zicht. Dat lijkt ons prima, want we vinden het wel best voor vandaag. We waren de dag zo relaxt gestart. Vanochtend lag ik nog te spinnen in de zon! Dachten een rustige zeiltocht te hebben omdat er amper wind was voorspeld en nu ineens zijn we zo druk met zeilen; alle zeilen over stuurboord, voor de wind, alles naar bakboord. Zeilen is echt een sport.

In de cruising guide staat dat dit een plek met een ster is, dat belooft wat. Het is slalommen tussen de rotspartijen door. Met deze wind en al dat zeil op is het wel even goed opletten. Gelukkig is er voldoende ruimte om de zeilen omlaag te halen. We gaan verder op de motor.

Bij de kaai ligt een gloednieuw houten vlot. De Noor die voor ons ligt komt gezellig ouwehoeren. We hebben het over van alles en nog wat. Hij vertelt ons dat er een actieve vereniging op het eiland is en dat is te zien.

Alles ziet er keurig uit en diverse woningen zijn te huur, inclusief de vuurtoren. Dat is de eerste steenkool gestookte vuurtoren van Noorwegen en stamt uit 1837. Uiteraard al lang niet meer in bedrijf maar een pracht object om te aanschouwen.

Het is inmiddels vrijdag geworden zien we op de kalender. Dagen en tijden zeggen ons niet zo veel meer. We zijn meer bezig met het weer, de zeilen, de omstandigheden bepalen hier onze dag. We staan veel dichter bij de natuur. ‘s Avonds laten we het anker vallen in een baai in de buurt van Bessaker. Wanneer het anker ligt en de motor uit gaat kijken we eens goed rond. We liggen in de kom van een eiland met twee bergtoppen. Het dal daartussen is een redelijk vlak gebied waar schaapjes op grazen. Ik zie een man op leeftijd, in ontbloot bovenlijf over de lage rotspartijen klimmen. Zijn hond vergezelt hem. De flatcoater met vrolijk zwaaiende staart heeft het duidelijk naar zijn zin, zijn baasje ook. Waar de rotsen ophouden begint het strand, een wit strand. Delen zijn vrijgemaakt van stenen en het ziet er aantrekkelijk uit. Op de heuvel een paar uit hout opgetrokken huizen. De man loopt niet lang daarna bij een van de huisjes daar naar binnen. Hij lijkt de bewoner te zijn. Niet lang daarna rent hij de tuin rond met een grasmaaier. Kras mannetje! Verderop een kaai met een vissersbootje. Ietsje verder door, een houten huis op palen. De bewoner zwaait vrolijk naar ons, wij zwaaien terug. Gezellig! Die is in voor een praatje. Aan de andere zijde van de boot liggen rotspartijen en een tweetal eilanden. Daarachter de doorgaande route. Het ziet er erg mooi uit in dit warme zonnetje. Dat hebben we weer goed voor elkaar.

Morgen waait het op zee nogal en de wind staat dan ook tegen. Hier liggen we vanuit alle windhoeken mooi beschut. Tijd voor een bakkie. In het zonnetje spelen we nog een spelletje en maken we plannen voor morgen. Die bergtop iets verderop gaat ons doel wezen voor een hike!

De volgende dag is het zondag. We veroorloven het onszelf om lekker uit te slapen en ontbijten daarna in de kuip. We kunnen ons amper herinneren wanneer het de laatste keer was dat we binnen gegeten hebben, zulk lekker weer treffen we de hele tijd. Na het eten laten we het bijbootje te water en roeien we naar de man die gisteren vrolijk naar ons zwaaide. Hij ziet ons aankomen en nodigt ons uit op zijn veranda. Het is de eerste Noor die ietsje minder Engels spreekt, maar toch hebben we een gezellig onderonsje. Zijn dochter bezit dit huis en hij verzorgt het en verblijft er het vaakst. Zijn dochter heeft in Delft gestudeerd en beiden vinden het prachtig dat er Nederlanders in ‘hun’ baai voor anker liggen. Of we even met hem op de foto willen en of we het verhaal van de Nederlandse boot kennen die hier aan de grond liep? Nee, dat kennen we niet. Hij vertelt dat ruim honderd jaar geleden hier voor de deur een Nederland schip aan de grond liep. Om los te komen hebben ze toen de stenen ballast over boord gegooid. De ondiepte, waar wij gisteren dus met het ankeren rekening mee moesten houden wordt hier sinds jaar en dag de ‘Hollandse heuvel’ genoemd. En zo heb je in no-time mooie verhalen.

Storm Floris

De weersvoorspellingen laten zien dat storm Floris in aantocht is. We besluiten naar Trondheim te varen voor de beschutting, de was, de boodschappen en de nodige culturele ontdekkingen. Op zee hebben we afwisselend een fijn lopend windje tot net iets te weinig wind en dan zetten we de motor bij.

Tot het moment dat we het Trondheimfjord indraaien. Vanaf dan is het tegen de wind in en wordt het stoer zeilen. Dit komt iets eerder dan voorspeld. We krijgen tot wel 35 knopen (windkracht 8) wind over het dek. Het water gutst door de gangboorden en er ontstaan dikke kuilen op het water. Af en toe loopt Bodyguard uit zijn roer. We overwegen wat te doen. Doorvaren naar de haven aan de overkant van het fjord of hier in het kommetje ankeren. We besluiten te gaan ankeren. Bodyguard heeft een prima anker dus dat durven we wel.

Nu we steeds zuidelijker varen is het ‘s nachts ook weer een paar uur donker en dat bemoeilijkt ons goede zicht op de kant en de bodem, maar die blijkt van zand te zijn en het anker houdt gelukkig gelijk. Op de laptop zetten we de ankerwacht in. Ondanks dat we hier prima liggen hebben we een onrustig nachtje. De windstoten nemen in kracht toe tot 45 knopen (windkracht 9) en Bodyguard kwispelt vrolijk heen en weer maar het houdt ons wel uit onze slaap.

Op dinsdag 5 augustus varen we naar Trondheim. Het is nog een kleine 30 mijlen het Trondheimfjord door. We willen dat graag zeilend doen, maar toch zit er geen tempo in. Inmiddels weet ik ook dat we er zijn wanneer we er zijn, dus alle tijd.

Ook vanuit Nederland blijken we via de webcam gevolgd te worden en het stel wat we in Bodø hebben ontmoet en later weer eens, zeilt toevallig ook naar Trondheim. Dat is leuk! Wanneer we vroeg in de avond aankomen op het gastensteiger staat Emma van zeilboot Evolène al klaar om de lijnen aan te pakken en worden we ook al gelijk uitgenodigd voor een borrel bij Emma en Stuart aan boord. Dat doen we morgen. Gezellig!

Uiteraard duiken we Trondheim in. Het weer houdt ons een paar dagen aan de lijntjes en dan is het goed toeven in deze mooie stad.

Samen met Emma en Stuart, aan boord van de Evolène, proosten we met een Nederlands kruidenbittertje op een goede aankomst, fijn gezelschap en al het mooie wat ons nog te wachten staat.

21 – 30 juli 2025

Nadat de jeugd weer op het vliegtuig naar huis is en de afstand waar wij wekenlang over gedaan hebben in slechts enkele uren aflegt, liggen wij nog een paar dagen in Bodø. We ruimen het schip op, doen wat checks en klusjes, draaien wasjes en bevoorraden het schip opnieuw.

Op dinsdag 22 juli vertrekken we richting het zuiden. Afgelopen dagen was er geen wind en ofschoon het deze dag weer amper waait, vertrekken we toch. We vinden het heerlijk om weer te kunnen zeilen en de stadse prikkels achter ons te laten.

We genieten van de rust en stilte op zee. De wind zakt steeds verder weg en we vinden een voortgang van 2,5 mijlen per uur zelfs oké. Ik geniet van mijn heerlijke plekje in de zon, staar wat voor me uit en probeer zeeleven te spotten, maar zie buiten wat zeevogels niks groters. Op een gegeven moment liggen we nagenoeg stil. Dadelijk varen we door de stroming nog achteruit! We moeten nu toch in actie komen. De stilte wordt wreed verstoord door de motor die weer aangaat.

Een van de eilanden waar we ankeren is Storøya. Wederom een prachtige plek, zeker met dit zonnetje. Na het eten stappen we in de bijboot en gaan nog een wandeling maken op de kant. De rotsen lijken wel omgevallen plakken cake. Tegen 23:00 uur zijn we terug. Tijd voor een spelletje en een kop thee.

Ook in deze baai is een Engels stel met hun boot Evolene. Zij hebben familie aan boord en varen daar een weekje mee rond. In Bodø lagen we al aan hetzelfde vlot, op het vorige eiland hadden zij toevallig ook geankerd. Het contact is zo weer gelegd. Ze nodigen ons uit om wat te komen drinken en dat doen we natuurlijk. Zo gaat het vaak met cruisers onderling. We babbelen er vrolijk op los en hebben een heel gezellige avond. Ze laten ons nog dronebeelden zien die ze deze middag gemaakt hebben. Zij hadden een orka met kalf gespot en beelden kunnen maken! Jammer dat wij ze niet gezien hebben. We waren in de buurt…

De volgende dag schijnt de zon wederom uitbundig. De temperatuur loopt snel op tot ruim boven de 25 graden. Het weer in Noord-Europa komt zelfs in het nieuws. Hitterecords worden gebroken. Het is al dagen prachtig weer. Niet helemaal normaal denken wij, maar we genieten er wel van.

We doen verschillende ankerplekken aan deze week. Allemaal even mooi en prachtig. Wanneer we in Sila aankomen blijkt dat dit ankerplekje temidden van hoge bergen ligt. Het is even wennen dat de zon daardoor wegvalt. Eigenlijk wil ik dat niet maar er wordt veel wind voorspeld en hier liggen we wel uit de deining van zee.

Nadat we dagenlang tussen de eilanden op zee hebben gelummeld en genoten van de zon en het water besluiten we dat het tijd wordt voor wat boodschappen en een hike. We varen naar Nesna. We verwachten er wel wat van omdat de stad zelfs een universiteit heeft. Toch valt het tegen. Met zijn 1500 inwoners is het niet zo groot en er is niet heel veel leven op straat. Maar er is wel een havenmeester aanwezig en die is ook nog van het gezellige type. Hij nodigt zichzelf uit op Bodyguard en we krijgen ook nog wat tips van hem over mooie plekken in deze regio.

Zo belanden we de dag erna op Dønna. We liggen er in een prachtige natuurlijke haven. Er zijn drie waterpartijen achter elkaar. De eerste is te diep om te ankeren. De tweede ligt recht voor een hotelletje. Er staan mensen op het balkon die vrolijk zwaaien en foto’s van ons maken. Toch maar even doorvaren. Ik wil morgen zonder bekijkt gewoon lekker kunnen even zwemmen. De derde lijkt ons perfect. De diepte is gelijkmatig rond de 10 meter en het is inmiddels een klein plasje geworden met een doorsnede rond de 100 meter. We ankeren precies in het midden.

Wanneer we eenmaal liggen en de motor afgezet wordt, horen we een klein watervalletje heel dichtbij. Verder is het stil. Zo stil dat we gaan fluisteren. Dit gebeurt best vaak. De stilte in de natuur hier is zo voelbaar dat je je adem erbij gaat inhouden. We genieten van het uitzicht. De kant is mooi groen en heuvelachtig. In de verte hoge bergpartijen. We zien het getij opkomen en wegebben. De waterplanten aan de rand zijn dan weer zichtbaar, dan weer onder de waterspiegel. De kleuren zijn mooi groen en gelig in het zonlicht. Je kunt meters diep in het water kijken. Een tijdje volgen we het gekringel in het water van vissen die aan het jagen zijn.

Wanneer Dennis wat dronebeelden wil maken krijgt hij, of liever gezegd de drone, het aan de stok met de scholeksters hier. Met hoge snelheid en veel gekwetter vliegen ze om de drone heen. Die is hier duidelijk niet welkom.

We blijven een extra nacht liggen hier in Abrahams schoot. Het eiland is best groot en we willen er graag wat van zien. Dat gaan we per fiets doen. Die dingen zijn best lomp en zwaar en het duurt even voordat ze in de bijboot gezet zijn. Dennis roeit naar een vlotje hier dicht bij. In no time staan we op de kant met de fiets in de hand. Dan blijkt ineens dat er helemaal geen weg is hier. Dat is toch wel apart. Hoe komt de visser dan bij zijn boot die hier ligt. We moeten even zoeken en vinden dan iets van een pad. Dat gaan we maar volgen, maar dat valt nog niet mee met die fiets aan de hand. Het is rotsje op en af en oppassen dat je niet uitglijdt over het mos. Per toeval komen we aan het begin van het pad de visser tegen met zijn dochter. We maken een gezellig praatje. Hij vindt het maar wat interessant om ons te ontmoeten en is verbaasd over het feit dat wij helemaal vanuit Nederland naar hier zijn gevaren. Overigens is het geen probleem dat we met onze bijboot aan zijn vlotje liggen. We zijn hartelijk welkom.

We fietsen een paar uur over het eiland. Het is zondag en erg rustig op straat. Zelfs het museum gaat om 15:00 uur al dicht. Jammer genoeg begint het te regenen en zijn we kletsnat wanneer we terugkomen bij het pad om terug te klauteren naar het vlot waar de bijboot ligt. We hebben zin in koffie!

In Sandnessjøen maken we nog een stop om boodschappen te doen en eindelijk toch maar onze Noorse waterdichte hike-broeken te kopen. Want zoals de Noren zeggen: Er bestaat geen slecht weer, alleen slechte kleding.

Op dinsdag 29 juli beloven ze ons een dikke bries. Met een gemiddelde snelheid van 7 knopen vliegen we tussen de eilanden door. Ook zit er een zeetraject in. De wind trekt daar aan. We hebben noordelijke wind mee en varen voor het lapje naar het zuiden. De beloofde 33 knopen gust blijven uit, maar 25 knopen mee hebben we wel. Dat schiet lekker op.

Tegen middernacht hebben we ruim 65 mijlen gevaren en vinden we het wel genoeg voor de dag. Het is al best donker. Dit hebben we nog niet eerder meegemaakt hier. De zon zien we op zee ondergaan en de navigatieverlichting doen we voor de zekerheid maar aan.

We vinden een plek in de inham van Klemmetsvika. Het anker houdt niet gelijk en we proberen nog eens. Een bewoner komt zijn veranda op. Hij heeft ons vast zien stuntelen en probeert met ons in contact te komen. Het communiceren is wat lastig vanwege de motor. Hij probeert ons te helpen en vertelt over een kaai waar we aan kunnen liggen. Juist op dat moment pakt het anker. We blijven maar liggen waar we liggen; midden op de plas. Morgen naar Rørvik.

9 – 20 juli 2025

Time flies when you’re having fun

Op woensdagavond vliegen Eline en Laurens in op Bodø. We zijn er inmiddels aan gewend dat ze naar ons toe komen maar elke keer is het alsof ik vlinders in mijn buik heb wanneer we op de kinderen staan te wachten.

Het is altijd weer een heel feest om ze te zien en te knuffelen. We wandelen op ons gemakje terug naar de haven. Het is amper 2 kilometer lopen. How convenient!

Na wat acclimatiseren, een goede nachtrust en een heerlijk ontbijtje van het hotel op de hoek, gaan we de volgende dag eerst maar eens samen Bodø ontdekken, beetje winkelen en boodschappen doen voor de komende dagen. Laurens vergelijkt de kiloprijs van snoep met die van goud. Een beetje overdreven is het wel, maar toch komt het aardig in de buurt. We zijn blij met de chocolade en zoute drop die Eline uit Nederland voor ons heeft meegebracht.

De oversteek naar de Lofoten doen we in etappes. We varen eerst naar de eilandengroep 20 mijlen verderop. Midden in zee liggen ineens tientallen misschien wel honderden eilandjes en rotspartijen bij elkaar. Veel eilandjes zijn bewoond. Soms alleen in de zomer maar vaak ook het hele jaar, maar het is wel duidelijk dat je hier alleen rustzoekende natuurliefhebbers vindt.

De ferries in Noorwegen zijn voor voetgangers gratis, maar voor afgelegen gebieden als deze hangt het vervoer wel aan een zijden draadje omdat bewoners het hier zelf moeten regelen. Zij houden de plaatselijke ferry samen in stand maar doordat veel bewoners vertrekken zijn de kosten amper op te brengen voor de achterblijvers.

We ankeren in een mooi hoekje en de volgende dag leggen we aan op het vlot van het dorp Heiligvær. We wandelen en genieten van de natuur en doen spelletjes. Er worden veel spelletjes gespeeld. We zijn allemaal fanatiek maar Laurens nog het meest.

Terwijl de jeugd ligt uit te slapen zetten Dennis en ik zeil richting de Lofoten. Het is vroeg in de ochtend. We hopen ergens in de middag aan te komen om zo nog iets aan onze dag te hebben. Uit de radio schalt ABBA. De Noren zijn dol op ABBA. We horen zeker 2x per uur een lied van deze popgroep uit de jaren ’80. Vroeger was ik groot fan. Nu nog steeds maar toch begint de eentonige muziekkeuze op de zenders hier wel te storen.

De wind maakt dat we het beste kunnen aansturen op Reine. Volgens onze documentatie een prachtig plaatsje en het is ook prachtig. We doen veel, genieten van de natuur, van het samenzijn en we vinden het fijn om dit fantastische cruisersleven met Eline en Laurens te kunnen delen.

Het is maar goed dat de dagen hier erg lang zijn. Anders gezegd, de zon gaat niet meer onder. Op onze weerapp Windy zien we iets wat we nog nooit gezien hebben. De komende dagen schijnt de zon hier elk uur van de dag, ook in de avond en in de nacht. Fantastisch!

En omdat de zon blijft schijnen, daalt de temperatuur in de avond en nacht ook niet echt. We vinden het maar wat fascinerend.

Op 14 juli is Laurens jarig. Hij viert zijn 20ste verjaardag hier in Noorwegen. Kleine kindjes worden groot, letterlijk ook! Ik bak een cake en we gaan een mooie hike maken op het eiland vlakbij Straumoya. We wandelen van Osen naar Sandvika, klimmen en klauteren over de stenen en rotsen.

Ik doe mijn best om al die lange en jonge benen te volgen. Terwijl Laurens er alle lol in heeft dat zijn grijsharige moeder mee klautert, heeft Eline wat meer compassie met me. Af en toe krijg ik een duwtje of een uitgestoken hand. Ik klim energiek en vrolijk mee en doe net alsof ik geen hoogtevrees heb. Deze diesel komt wel boven hoor. Slechts een enkele top laat ik aan me voorbij gaan. Er moet toch iemand achter blijven om de foto’s te maken.

Na een paar uur zijn we allemaal giga bezweet zijn van het hiken. We zijn boven de noordpoolcirkel en het is T-shirtenweer, de hele week lang! Plots horen we een klein watervalletje. Dat trekt de aandacht. Laurens en Eline kunnen zelfs achter de waterval komen en Eline kan het niet weerstaan om haar hoofd onder de waterval te steken. Zo ken ik haar weer.

Ik trek gelijk mijn schoenen uit en spring in het plonsje ietsje verderop. Wanneer we de loop volgen zien we een aantal prachtige waterpartijtjes, groot genoeg om er helemaal in te kunnen gaan zitten. Allemaal steenkoud maar o zo lekker. Ik geef het goede voorbeeld maar weer eens en duik erin. Goed voorbeeld doet goed volgen en binnen de kortste keren ontstaat er een groot waterballet. Iedereen springt er in en we badderen heerlijk op grote hoogte in de natuur. We hebben heel veel lol en besluiten hier ook maar onze lunch op te eten. We zien een grote platte steen waar we allemaal op passen en met onze voeten in het water genieten we verder van deze goddelijke plek. Laurens roept enthousiast uit dat dit wel een heel bijzondere verjaardag is. En zo is het!

De jarige mag het avondeten kiezen. Lang hoeft hij er niet over na te denken. We hadden hem een etentje in een restaurant beloofd maar we eten pannenkoeken en ze smaken heerlijk hier in de kuip, in het zonnetje, op de Lofoten en op anker. We vinden het allemaal een prachtige plek en genieten enorm van deze dag.

Tegen het einde van de vakantie van Eline en Laurens varen we met de goeie wind terug naar het vaste land. We vinden onderweg nog een paar prachtige ankerplekken.

Wat is Noorwegen toch mooi. Af en toe ziet het er gewoonweg tropisch uit. Het enige wat ontbreekt zijn de palmbomen en oké, het water zal in het zuiden ook wel wat warmer zijn.

28 juni – 8 juli 2025

We zeilen flink door, pakken de goede wind. Inmiddels is het de hele dag licht en dat is maar goed ook want we weten niet van ophouden. Terwijl we met de kinderen een groepsmomentje hebben via WhatsApp, boekt Laurens twee vliegtickets. Woensdag 9 juli vliegen ze naar Bodø en gaan we met z’n viertjes de Lofoten ontdekken!

Het een en ander houdt wel in dat we voortgang moeten blijven maken. In tien dagen tijd moeten we ruim 650 mijlen varen om op tijd in Bodø aan te komen. We zoeken een combi van doorvaren en toch de tijd hebben om de toerist uit te hangen.

Rekening houdende met de wind, kunnen we de ene dag beter zeilen dan de andere. Wat maakt dat we dagen van 30, 50, 60, 70 mijlen hebben en gaan ook een nacht door. Hoppa 140 mijlen! Dat tikt lekker aan. Drie keer liggen we in een kusthaventje, alle andere dagen zoeken we een ankerplekje. We genieten enorm maar komen niet toe aan het schrijven van een blog. Onderweg maken we wel mooie filmpjes. Dit blog zit er vol mee. Geniet met ons mee en neem de tijd want het is veel dit keer.

Hitra

2 juli 2025 Skjervøya

Grienden

5 juli 2025 Noordpoolcirkel

En dan is het zover! We varen over de noordpoolcirkel. Ten noorden van deze cirkel ligt het gebied waar de zon gedurende een aantal nachten rond 21 juni niet meer onder gaat. Dit wordt de middernachtzon genoemd. Hoe noordelijker we nu gaan varen hoe meer nachten de zon niet meer ondergaat.

In tegenstelling tot de zomer, komt de zon in de winter dus een aantal dagen rond 21 december niet eens boven de horizon en blijft het donker.

Op het piepkleine eilandje Vikingen staat een monument. We leggen Bodyguard in het natuurlijke inhammetje ervoor stil. Het anker bungelt even op de rotsbodem. We nemen de tijd voor een paar mooie foto’s en een filmpje met de drone. Goh! Op eigen kiel bereikt…

We vinden dit toch wel een mijlpaal en vieren het met een Hollandse borrel bij aankomst in het haventje van Selsøyvika wat er het dichtst bij ligt.

6 en 7 juli 2025 Svartisen gletsjer

De op één na grootste gletsjer op het vaste land van Noorwegen ligt onder Bodø. Het is de Svatisen gletsjer. (221 km2!)We willen graag proberen naar de dichtstbijzijnde gletsjermond te hiken dus varen we naar Engen. Daar kunnen we aanleggen aan een gastensteiger. Onderweg zien we de enorme gletsjer al boven de bergen uitsteken. We zijn al onder de indruk voordat we er überhaupt zijn.

Na een heerlijke tocht naar Engen, waarbij het achter de buiskap gewoon goed toeven is komen we aan. Het is al vrij laat dus we gaan enkel het eerste stuk verkennen. Aan het begin van de hike treffen we er een restaurantje. Daar eten we een heerlijke schotel met rendiervlees. Al met al een topdag! Morgen de berg op!

We gaan nog voordat de eerste boot met hikers aankomt op pad.

8 juli 2025 Sørfugløy

Nadat we de hike naar de gletsjer hebben gemaakt moeten we toch door. (Onze conditie begint echt top te worden!)We willen nog een klein stukje varen deze avond. Morgen willen we in Bodø zijn. Het is echter erg lastig om een plekje te vinden om te ankeren. Pas om 2 uur ‘s nachts vinden we een goede plek ten oosten van Sørfugløy. Het is er prachtig. Daar waar geen waterplanten groeien kunnen we tot wel 10 meter diep kijken. Zelfs op dit tijdstip. Het wordt al lang niet meer donker.

De volgende dag ga ik nog voor het ontbijt een stuk kanoën. Ik zie prachtige stranden. Het ene heeft grote blokken steen, het andere een wit zandstrand, het volgende grote keien. Een tijdje zwemt er op een afstandje een nieuwsgierige zeehond met me mee. Verlegen duikt hij weg wanneer ik naar hem kijk. Het lijkt wel alsof hij verstoppertje speelt.

Na het ontbijt gaan we anker op voor het laatste stuk. Even kunnen we zeilen maar later moet toch de motor bij omdat de wind te zwak is en onze koers maakt dat we net iets te scherp moeten zeilen.

In de namiddag komen we aan in Bodø. We made it!😃

We ruimen de boot op en bakken alvast een cake in de multifunctionele broodbakmachtine. De kids zijn onderweg!